aynen o bendede var bu sıralarda hatta diyorumkı kendime kızıyorum neden böyle düşünüyorum diye degşik bi ruh hali işte ama ben işten ayrıldım evdeyım iş arıyorum canım sıkılıyo heralde ondan pisikolojım bozuldu diyorum yada çocukken çok yanlız kalmışsındır belkide evde oldun ark ortamın oldun varmıydı öle bir durumunkıarkadaşlar ben herzaman kaybetme korkusu yaşıyorum fakat helede son aylarda dahada ilerledi derdimi şöyle anlatim;
aşırı derecede sevdiklerimi kaybetme korkusu yaşıyorum şuan 6 aylık hamileyim bilmiyorum belkide hamilelik dahada depreştirdi mesela eşimi kaybetme korkusu yaşıyorum ve inannın kendimi oan hayal aleminde buluyorum ve bi kebdime geliyorum göz yaşları içindeyim sanki gerçekten öle bişi varmış gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyo olarak buluyorum kendimi
mesela annemi babamı kaybetiğimi düşünüyorum birden ve inanın bu isteyerek olmuyo kimsem kalmamış mesela hayatta Allahım okadar kötü oluyorumki kendime geldiğimde gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olmuş o an yazıyorum ve oynuyorum böyle şeyler düşünmek istemiyorum yaa
sizce gitmelimiyim offff eşimede anlattım dururmumu oda git diyo ama hamilelikdende depreşmiş olabilir diyo bide ben çok çok hayalperest bi insanım ondanda olabilir diyo ne yapıcamı bilmiyorum ne olur yardım edinnnn
hayır tam tersi çok güzel bi çocukluk geçirdim çok anlayışlı sevgi dolu bi ailede büyüdüm çokda arkadaşlarım vardı ama şimdi eşimin tayini buraya çıktı ve birden bire kimsem kalmadı bilmiyoeum belki bundandır annem babam yanımda diil arkadaşım yok hiç burda oturupda konuşabileceğim kimsem yok bütün gün evde oturuyorum işe girdim ama eşimin saatleriyle hiç uyuşmadı çıkmak zorunda kaldım sonrada hamile kaldım işte yani okadar sosyal bi insanken asosyal oldum kaldım