- 18 Temmuz 2015
- 1
- 0
- 29
-
- Konu Sahibi strawberrypie
- #1
nerden baslıyım bilmiyorum. Oldum olası ailem sorunluydu babam ve annem geçinemezlerdi kuccukken hep korkardım kavgalarından ama babamın beni sevdiğini düsünürdüm. Lise 4 de bi erkek arkadasım olduğunu öğrendi babam ve beni evden attırmaktan tutun namussuz ahlaksız ve (sizinde bildiğiniz malum lakaplar) la nitelendirdi. Daha 18 ime girmemişken hemde. Bu sırada annem meme kanseri bana hepatit c olduğu söyleniyor kemoterapi alıyor annemin bu hastalığını bir ben bilmiyorum üniversite sınavlarım vae diye bana söylemiyorlar. Babam 4 ay boyunca yuzume bakmıyor anneme dövdürtmeye calısıyor. Babamla en son anneme kötü davranmasından usandığım icin birbirimize giriyoruz gidicem bu evden diyor gitmezsen namertsin diyorum dayanamıyordum anneme çektirdiklerine.babam terk ediyor evi annem ben kalıyoruz sonra anneannem geliyor yanımıza . Üniversitede gercekten iyi bi üniversite kazanıyorum nasıl olduğunu hala bilmeden. Sonra annemin hastalığını öğrenmemle hayatım komple değişiyor. Annem öğrendiğim zamanlar gayet iyi kemo alıyor ama sağlıklı görünüyor. Hastalık sene icinde geriliyor seviniyoruz. Bu arada babam terk ettiği kızını yani beni üniversite 1 ci sınıfa baslayana kadar arayıp sormuyor annemle konusuyor ama benim konum acılınca konusmuyor kapatıyor. Sonra kendi beni arıyor hiç bişey demiyorum sene icinde arada görüşüyoruz ama sürekli öğütlerden baska bisey alamıyorum bir kere gercekten nasıl olduğumu sormuyor. Hep kendini haklı görüyor her zamanki gibi. Sonra 1 ci sınıfın sonuna doğru hastalık annemin beynine sıcrıyor beynine ısın alıyor yazı cok hasta geciriyor. O yazdan sonrada bidaha evden cıkamaz hale geliyor ısın alıyor tedavi oluyor ama git gide kötüleşiyor şişmeye yürüyememeye yazamamamaya... Gözümüzün onunde eriyor ve hiçbişey yapamıyoruz bir yandan da okulla uğraşmak zorundayım basımızda babam yok annem hastanelere kaldırılıyor geceliyoruz babam biliyor ve asla kılını kıpırdatmıyor.sonra 2 ci sınıfın ocak ayında annemin beyninde 2 ci sıcramalar cıkıyor 9 tane... Tekrar nokta ısın deniyoruz özelde ben nisanlımla ankaraya gidiyorum ona tedavi aramaya... Isın alıyor istanbulda ama artık iyice kotuleşiyor. Son zamanlarda altına yapmaya baslıyor bezliyoruz anneannem ağlıyor sürekli ben aklımı kacıracak gibi oluyorum üzüntüden. Ve 6 nisan sabahı saat 5 te yoğun bakımda melek oluyor annem. Nisanlımın ailesi anneannem gidiyoruz memleketine defin icin ben sadece ağlıyorum. Babam sabah öğreniyor benden söylüyorym ağlıyorum ona oda bana kıyamıyor ağlar gibi oluyor ama ne defnine geliyor kaç yıllık karısının cocuğunun annesinin nede baska bişey. Annemin vefatından 4 5 gün sonra tekefonlarımı açmamaya baslıyor reddetiyor cevaplar vermiyor. Birden siliyor beni. Kimsesiz kalıyorum annemin gitmesi üzerine babamda tekmeyi atıyor. Halbuki ne para ne bişey istemiyordum ondan halada istemiyorum. Su an hayatım iyi güvendeyim ama icim o kadar acı dolu ki bazen kabuğuma sığamıyorum. Nisanlımın ailesiyle kalıyorum nisanlımın dayısı benim teyzemin eşi senelerdir zaten aile gibiyiz. Ama kendimi sığıntı hissediyorum istemeden o kadar iyilerki cennetlik insanlar hepsi. Ama babamı düsündükçe icim acıyor ne yaparsa yapsın babam seviyorum üzülüyorum face ini gizliden kontrol ediyorum yasıyormu diye.. Annem icin ayrı zaten anne kaybının acısını ancak yasayan bilir hele ki gözünün önünde eriyip bitmesini görmek.. Hayatım bu kadar acı doluyken beni hayata bağlayan tek sey nisanlım oldu. 6 yıldır hayatımda ilk elimi tutan insan. Su hayatın bana verdiği en mucizevi güzel sey. Her gece yatağımda ağlıyorum. Gecmiyor hiç acım dinmiyor. Allahım bana sabır versin diye dua ediyorum. Baskalarının hayatlarına bakıyorum diyorum keske benim acılarım da böyle olsa ağladığım seyler bunlar olsa.. Allah kimseye göstermesin. Her anın kıymetini bilmek lazım. Bu gece öyle dolmustum ki. İcimi dökmem gerekiyordu.