- 29 Temmuz 2010
- 276
- 140
- 303
Bu satırları ofisten yazıyorum. 28 yasindayim ve yüksek tahsilini yapmış yıllardır şehirdisi-yurtdisi derken son 2 yıldır memlekette yaşıyorum. yasadigim yer kucuk/ yada bana gore öyle. sorunum ise yalnızlık. hani sevgiliden bahsetmiyorum. gercekten ne aile ne arkadas ne sevgili kimse yok kimse. zaten hep yanlizdim küçüklükten beri. aile baglarimiz güçlü degil, akrabalarla yıllardır görüşmeyiz, kuzenler cogu evli ve hepsinin bi hayati var sadece bayramdan bayrama konuşuruz. arkadas dersen o da yok çünkü lise sondan beri sehir disinda yaşadım memlekete dönünce hepsi tek tek kayboldu. sevgili zaten hiç olamadı.. kendi arabam var, bazen ofis cikisi cikip gezeyim diyorum ama bu kucuk sehirde en fazla araba ile 2-3 tur atarsın. tek başına bi cafeye gidip kahve içemezsin. annemle yaşıyorum ve kendisi disari cikmayi hiç sevmiyor, disari cikartamiyorum, diyorum gel haftasonum baska sehire gidelim o da yok. is arkadaslarimin hepsi evli barklı yasini almış insanlar, onlarla da paylasacak bir şey bulamıyorum. Belki bu yazdıklarıma aman sennkide dert mi diyeceksiniz ama Allah kimseyi yalnızlıkla sınamasın! gercekten çok kotu di duygu. telefonu elime alıyorum ve konusacak kimse bulamıyorum. mutlu bir haber aldigindan biriyle paylaşmak istersin ya, yok paylasamiyorum çünkü kimse yok. Bu yasta arkadas edinmek çok zor...
sadece icimi dökmek istedim. tavsiye olursa da çok sevinirim
sadece icimi dökmek istedim. tavsiye olursa da çok sevinirim