- 13 Kasım 2020
- 1.893
- 3.015
-
- Konu Sahibi Justalittlebityourheart
- #1
İyi pazarlar
Uzun zamandır aklımda olan bir şeyi paylaşmak istiyorum aslında bir çözümü de yok ama içimi dökmek istedim.
Benim derdim çok uzun zamandır, yalnızlık ve sevilmemek.. özellikle duygusal anlamda. Güzel arkadaşlıklarım var uzun yıllara dayanan ama bu bir yerde o kadar yeterli gelmiyor ki yalnızlık hissini bastırmama.
Ne yapsam ne etsem hep o tarafım eksik kalıyor. Kendimle vakit geçirmekten çok keyif alıyorum. Tek başıma seyahatlere giderim, yürüyüşlere çıkarım, alışveriş yaparım yani aslında kendi kendime yetebiliyorum ve dediğim gibi kendimle olmayı da seviyorum. Ama 26 yaşından sonra gelen, gerçekten sevme sevilme duygusal bir ilişkide olma istediğini içimde bastıramıyorum. Bunun için hiç zorlamadım, olursa olur kafasındaydım hep ve olur diye inanıyordum bazen umutsuzluğa düşsem de ama şu an 31 yaşındayım asla ciddi bir ilişki içinde olmadım. Görüşmelerim 3 ayı hiç aşmadı. Aşık olduğum kişiler tarafından istenmedim hiç. Hep hayal kırıklığı oldu.
Ve bu beni artık o kadar üzüyor ki..
Çevremde çok güzel ilişkileri olan arkadaşlarım var, belki benim içinde olmak istemeyeceğim türden ilişkiler bazıları ama sonuçta herkes kendi dengiyle beraber, kendi istediği kişiyle..
Benimse ilişkilerim hep tutarsız, yorucu, kalp kırıcı oldu. Ve hep bir umutsuzluğa sürükledi. Bazen oturup düşünüyorum, yeterince güzel değilim diye mi? Yeterince başarılı değilim diye mi? Yeterli param yok diye mi? Sevilmek için sürekli bir koşul sebep arıyorum. Sebep yaratmaya çalışıyorum.
Ben de gerçekten hayatımda sevmenin sevilmenin en önemlisi istenmenin, kafanın uyduğu biriyle geçirdiğin o kaliteli zamanın keyfine varmak istiyorum.
Bu zamana kadar 3 kişiyi beğendim istedim diyebilirim 3 kişi tarafından da istenmedim.
Bu istenmemişlik olmamışlık hissi için terapi de gördüm. Ama bazen o bile bir şeyleri olsun diye zorluyormuşum gibi hissettirdi.
Çok temel bir ihtiyaç ve çok basit gibi görünen bir şey ama hiç o noktaya gelemeyeceğim gibi, bunu kabullenmem lazım gibi hissediyorum. Bazen olmaz ya hani, zorlayamazsın da..
Her yaş kendine özel ve güzel biliyorum ama yaşım da ciddileştikçe tahammülüm sabrım kalmıyor. Daha kolay kesiyorum ilişkileri yada hiç beğenmiyorum. Mesela kalbim hiç eskisi gibi çarpmıyor. Örneğin 20lerimde yakışıklı birileriyle aynı ortamda olduğumda bile heyecanlanırdım o hormonların da verdiği etkiyle, artık onu bile kaybettim. Zaten çevremdeki herkes benden küçük. Şimdi şu ben de küçük görünüyorum klişesine girmek istemiyorum ama , hemen hemen artık insanlar yaşını göstermediğinden, daha yaşımdan küçük göründüğüm için daha 20lerindeki erkeklerle tanışıyorum ee 20lerindeki erkekler daha o olgunlukta değiller daha kendilerini arıyorlar. Denemek denemeye çalışmak külfet geliyor. Kendi yaşıtlarım da zaten ya evli ya içi geçmiş benim gibi..
Sadece çok üzgünüm şu günlerde, bir şeylerin yoluna girmesini istiyorum.
O kadar istiyorum ki, beni anlayacak dinleyecek hayatı hayatımın aşkı diyebileceğim biriyle geçirmeyi. Onun huzurunu, problem yaşasak da beraber üstesinden gelebilmeyi.
Kimse hiçbir şey çözmeyi istemiyor emek vermek istemiyor. Kafan uymadı mı baybay kardeşim zaten çok insan var insagramda bir gezinsem 5 dakikada 5 kişiyle tanışırım kafasında herkes..
Dediğim gibi çözülebilecek bir dert değil, nasip, şans, kader nasıl adlandırırsanız artık. Öyle yani.
Neyse hanımlar öyle bir içimi dökmek istedim okuyanlara teşekkür ederim
Uzun zamandır aklımda olan bir şeyi paylaşmak istiyorum aslında bir çözümü de yok ama içimi dökmek istedim.
Benim derdim çok uzun zamandır, yalnızlık ve sevilmemek.. özellikle duygusal anlamda. Güzel arkadaşlıklarım var uzun yıllara dayanan ama bu bir yerde o kadar yeterli gelmiyor ki yalnızlık hissini bastırmama.
Ne yapsam ne etsem hep o tarafım eksik kalıyor. Kendimle vakit geçirmekten çok keyif alıyorum. Tek başıma seyahatlere giderim, yürüyüşlere çıkarım, alışveriş yaparım yani aslında kendi kendime yetebiliyorum ve dediğim gibi kendimle olmayı da seviyorum. Ama 26 yaşından sonra gelen, gerçekten sevme sevilme duygusal bir ilişkide olma istediğini içimde bastıramıyorum. Bunun için hiç zorlamadım, olursa olur kafasındaydım hep ve olur diye inanıyordum bazen umutsuzluğa düşsem de ama şu an 31 yaşındayım asla ciddi bir ilişki içinde olmadım. Görüşmelerim 3 ayı hiç aşmadı. Aşık olduğum kişiler tarafından istenmedim hiç. Hep hayal kırıklığı oldu.
Ve bu beni artık o kadar üzüyor ki..
Çevremde çok güzel ilişkileri olan arkadaşlarım var, belki benim içinde olmak istemeyeceğim türden ilişkiler bazıları ama sonuçta herkes kendi dengiyle beraber, kendi istediği kişiyle..
Benimse ilişkilerim hep tutarsız, yorucu, kalp kırıcı oldu. Ve hep bir umutsuzluğa sürükledi. Bazen oturup düşünüyorum, yeterince güzel değilim diye mi? Yeterince başarılı değilim diye mi? Yeterli param yok diye mi? Sevilmek için sürekli bir koşul sebep arıyorum. Sebep yaratmaya çalışıyorum.
Ben de gerçekten hayatımda sevmenin sevilmenin en önemlisi istenmenin, kafanın uyduğu biriyle geçirdiğin o kaliteli zamanın keyfine varmak istiyorum.
Bu zamana kadar 3 kişiyi beğendim istedim diyebilirim 3 kişi tarafından da istenmedim.
Bu istenmemişlik olmamışlık hissi için terapi de gördüm. Ama bazen o bile bir şeyleri olsun diye zorluyormuşum gibi hissettirdi.
Çok temel bir ihtiyaç ve çok basit gibi görünen bir şey ama hiç o noktaya gelemeyeceğim gibi, bunu kabullenmem lazım gibi hissediyorum. Bazen olmaz ya hani, zorlayamazsın da..
Her yaş kendine özel ve güzel biliyorum ama yaşım da ciddileştikçe tahammülüm sabrım kalmıyor. Daha kolay kesiyorum ilişkileri yada hiç beğenmiyorum. Mesela kalbim hiç eskisi gibi çarpmıyor. Örneğin 20lerimde yakışıklı birileriyle aynı ortamda olduğumda bile heyecanlanırdım o hormonların da verdiği etkiyle, artık onu bile kaybettim. Zaten çevremdeki herkes benden küçük. Şimdi şu ben de küçük görünüyorum klişesine girmek istemiyorum ama , hemen hemen artık insanlar yaşını göstermediğinden, daha yaşımdan küçük göründüğüm için daha 20lerindeki erkeklerle tanışıyorum ee 20lerindeki erkekler daha o olgunlukta değiller daha kendilerini arıyorlar. Denemek denemeye çalışmak külfet geliyor. Kendi yaşıtlarım da zaten ya evli ya içi geçmiş benim gibi..
Sadece çok üzgünüm şu günlerde, bir şeylerin yoluna girmesini istiyorum.
O kadar istiyorum ki, beni anlayacak dinleyecek hayatı hayatımın aşkı diyebileceğim biriyle geçirmeyi. Onun huzurunu, problem yaşasak da beraber üstesinden gelebilmeyi.
Kimse hiçbir şey çözmeyi istemiyor emek vermek istemiyor. Kafan uymadı mı baybay kardeşim zaten çok insan var insagramda bir gezinsem 5 dakikada 5 kişiyle tanışırım kafasında herkes..
Dediğim gibi çözülebilecek bir dert değil, nasip, şans, kader nasıl adlandırırsanız artık. Öyle yani.
Neyse hanımlar öyle bir içimi dökmek istedim okuyanlara teşekkür ederim