- 30 Ocak 2014
- 725
- 295
-
- Konu Sahibi PelushPrenses
- #1
İlkbaharın Güzel bir cumartesi öğleden sonrası; kendini bir zamanlar sosyal bir insan sanan ben evde yalnız başıma oyalanacak birşeyler bulmaya çalışırken bir yandan kahvemi tek başıma yudumluyorum...
Çağımızın hastalığı beni de buldu galiba: yalnızlık. Hatalık diycem çünkü o kadar acıymış. Evet 2 senelik sevgilimden ayrılalı birkaç hafta oluyor. Önceden de kavga ettiğimiz konusmadığımız zamanlarda sıkılırdım fakat, kardesim, kuzenlerim, en yakın arkadaşım herkes kendi planlarını yapıp garip bir şekilde hiçbiri bana haber bile vermediğinde ve annem ve teyzemin bile tatile gitmiş olduğu bu haftasonunda ilk kez yalnızlığı bu kadar derinden tattım. Belki de yaşlanıyorumdur. Ondan kimse benimle vakit geçirmek istemiyordur yahut yaşlandığım için bu durum bana bu kadar çok koyuyordur. Evet ayrıca bir ayrılık depresyonum var. Bu da mı gol değil, mutluluk bir bana mı fazla zangır zangır böğüre böğüre ağlama krizleri hava kararınca geliyor. Gündüz bir de bu yalnızlık şeysi çıktı başıma...
Çağımızın hastalığı beni de buldu galiba: yalnızlık. Hatalık diycem çünkü o kadar acıymış. Evet 2 senelik sevgilimden ayrılalı birkaç hafta oluyor. Önceden de kavga ettiğimiz konusmadığımız zamanlarda sıkılırdım fakat, kardesim, kuzenlerim, en yakın arkadaşım herkes kendi planlarını yapıp garip bir şekilde hiçbiri bana haber bile vermediğinde ve annem ve teyzemin bile tatile gitmiş olduğu bu haftasonunda ilk kez yalnızlığı bu kadar derinden tattım. Belki de yaşlanıyorumdur. Ondan kimse benimle vakit geçirmek istemiyordur yahut yaşlandığım için bu durum bana bu kadar çok koyuyordur. Evet ayrıca bir ayrılık depresyonum var. Bu da mı gol değil, mutluluk bir bana mı fazla zangır zangır böğüre böğüre ağlama krizleri hava kararınca geliyor. Gündüz bir de bu yalnızlık şeysi çıktı başıma...