Hep okurdum doğum hikayelerini ve ben de doğumdan sonra kesin yazıp anne adaylarına destek vericem demiştim ama bir türlü fırsatım olmadı. Aniden nette karşılaştığım bir doğum hikayesi yaklaşık 2,5 yıl önceki anılarımı canlandırdı ve yazmak istedim.
2012 Ağustosunun son günüydü anne olacağımı öğrendiğimde. Eşim şehir dışındaydı ve ben ona söylemek için gelmesini bekledim. Tüm hazırlıkları yaptım ve eşime söyledim. Çok mutlu oldu. Onu hiç bu kadar duygulandığını görmemiştim. Sarıldık. Ertesi gün bebeğimizi görmeye ve hamileliğimi kesinleştirmeye doktoruma gittim. Evet meleğim ordaydı. "Kırık pirinç tanesi" :) İlk başta yaşadığım düşük tehlikesinden sonra rahat sayılabilecek bir hamilelik geçirdim. Doğumdan bir hafta önce nişanım geldi. Normal doğum istiyordum ve bütün hazırlıklar tamamdı. 38+4'teyken gece eşimle film izliyoduk filmin sonunda sanki bir akıntı geldi gibi hissettim ama çok önemsemedim. Derken film bitti ve ben ayağa kalktığımda bacaklarımdan aşağıya doğru inanılmaz yoğunlukta su geldi. Evet işte o an bu andı ve meleğimiz gece 3'te gelmeye karar vermişti. Ağrım yoktu hiç bir şikayetim de. İnanılmaz heyecanlandık. Hemen doktorumu aradım. Uykudan uyanan doktorum. Hastaneye gitmemizi onun da hastaneye geleceğini söyledi. Kalktık mümkün olduğunca sakin kalmaya çalışarak hazırlandık ama suyun gelmesi epey sürdü. Bebeğim kımıldadıkça su gelmeye devam ediyordu. Derken arabaya bindik eşyalar zaten arabadaydı ve benim hala hiç sancım yoktu. Annemlere haber verdik. Hastaneye geldiğimizde çok hafif yok denecek kadar bir sancı başladı. Ardından yatış yaptık ve nöbetçi doktor geldi beni muayene etti. 3 cm açılmam olduğumu ve doktorumun yolda olduğunu söyledi. NST'ye bağladılar lağman yaptılar. Doğuma kadar yapılan açılma muayenelerinin hiç birinde canım yanmadı. Derken sancılar şiddetini artırdı ve annemler heyecanlı halde geldi. İnanamıyordum ben doğuracaktım. Korku varmıydı bilemiyorum ama sanki kendimi dışardan izliyor gibiydim. Kendimi herşeyin yolunda gideeğine ve bu sancıların beni bebeğime biraz daha yaklaştırdığına inandırdım. Bağırıp çağırmayacaktım. Kimseyi üzüp korkutmayacak enerjimi boşuna harcamayacaktım. Doğumda enerji lazımdı bana. Sonra ardından tüm güleryüzüyle doktorum geldi halbuki daha sabah görüşmüştük. NST'ye baktı ve sancılarımın yetersiz olduğunu suni sancı verileceğini ve birazdan anestezistin gelip epidural takacağını söyledi. Suni sancı takıldı ancak epidural hala takılmamıştı. Sancılar gittikçe şiddetlendi. Canım yanıyordu evet ama gık çıkarmıyodum. Yanımdakiler metanetime inanamadı. derken doktorum bir iki kez daha epidural takılacak diye beni kandırmasından sonra epiduralim takıldı :) Meğer doktorum açılmayı yavaşlatmamak için biraz daha bekletmiş. Epidural takılması biraz zor oldu. Eşim hep yanımdaydı. Epidural takılınca rahatladım hatta doğuma son bir saat kala doktorumun da isteği üzerine uyudum. Derken garip bir şeyler hissetmeye başladım meğer o hissettiğim şey ıkınma isteğiymiş. Ne zaman ki doktorum gelip haydi doğuma dedi o zaman farkettim :) Doğuma girerken sabah saat 8:30 'du. Doğumda tüm gücümle ıkındım. Hatta doktorumla pazarlık bile yaptım kaç ıkınma kaldı 3 yeticek mi filan diye. Bir ara ben doğuramıycam da dedim. Sezaryene al beni dedim. Şimdi gülüp geçiyorum güzel anılar olarak kaldı hepsi. Evet zor bir olay. Anlık canı yanıyor insanın ama sonra hepsi bitiyor. Saat 08:56'da meleğim güzel kızım doğdu. İşte o an herşey bitti. Sadece meleğim vardı. İyi mi dedim. Sağlıklı mı dedim. Ama ağzımdan çıkan ilk söz kuzucum benim oldu. Kucağıma verdiler. öptüm. Ağlamadım garip bir rahatlama hissettim. Hemen götürün babası görsün dedim. Dışarda annem bebekle odaya çıktı. Eşim ve babam beni bekledi hatta hemşire eşiniz gitmedi bebekle sizi bekliyo dedi hafif şaşkınlıkla. Ben de bekler o beni dedim garip bir mutlulukla :) Eşim ve babamı görünce bir ağlama isteği geldi bana ama sonra toparladım. Odaya çıktık ertesi gün hastaneden çıktık. Annem ben kalıyım demesine rağmen o gece eşimle ben kaldık hastanede ilk gece bile yavruma ben baktım. Herkese herhangi bir sağlık engeli yoksa normal doğumu tavsiye ediyorum.
Biraz uzun mu oldu bilemiyorum ama aradan yaklaşık 2,5 yıl geçmesine rağmen her anını aklıma kazıdığım doğum hikayemi sizi cesaretlendirsin diye paylaştım. Hepinize hayırlı kolay güzel doğumlar diliyorum.
Kızım şimdi 2,5 yaşında tam bir cimcime. İyi düşünün iyi olsun.
2012 Ağustosunun son günüydü anne olacağımı öğrendiğimde. Eşim şehir dışındaydı ve ben ona söylemek için gelmesini bekledim. Tüm hazırlıkları yaptım ve eşime söyledim. Çok mutlu oldu. Onu hiç bu kadar duygulandığını görmemiştim. Sarıldık. Ertesi gün bebeğimizi görmeye ve hamileliğimi kesinleştirmeye doktoruma gittim. Evet meleğim ordaydı. "Kırık pirinç tanesi" :) İlk başta yaşadığım düşük tehlikesinden sonra rahat sayılabilecek bir hamilelik geçirdim. Doğumdan bir hafta önce nişanım geldi. Normal doğum istiyordum ve bütün hazırlıklar tamamdı. 38+4'teyken gece eşimle film izliyoduk filmin sonunda sanki bir akıntı geldi gibi hissettim ama çok önemsemedim. Derken film bitti ve ben ayağa kalktığımda bacaklarımdan aşağıya doğru inanılmaz yoğunlukta su geldi. Evet işte o an bu andı ve meleğimiz gece 3'te gelmeye karar vermişti. Ağrım yoktu hiç bir şikayetim de. İnanılmaz heyecanlandık. Hemen doktorumu aradım. Uykudan uyanan doktorum. Hastaneye gitmemizi onun da hastaneye geleceğini söyledi. Kalktık mümkün olduğunca sakin kalmaya çalışarak hazırlandık ama suyun gelmesi epey sürdü. Bebeğim kımıldadıkça su gelmeye devam ediyordu. Derken arabaya bindik eşyalar zaten arabadaydı ve benim hala hiç sancım yoktu. Annemlere haber verdik. Hastaneye geldiğimizde çok hafif yok denecek kadar bir sancı başladı. Ardından yatış yaptık ve nöbetçi doktor geldi beni muayene etti. 3 cm açılmam olduğumu ve doktorumun yolda olduğunu söyledi. NST'ye bağladılar lağman yaptılar. Doğuma kadar yapılan açılma muayenelerinin hiç birinde canım yanmadı. Derken sancılar şiddetini artırdı ve annemler heyecanlı halde geldi. İnanamıyordum ben doğuracaktım. Korku varmıydı bilemiyorum ama sanki kendimi dışardan izliyor gibiydim. Kendimi herşeyin yolunda gideeğine ve bu sancıların beni bebeğime biraz daha yaklaştırdığına inandırdım. Bağırıp çağırmayacaktım. Kimseyi üzüp korkutmayacak enerjimi boşuna harcamayacaktım. Doğumda enerji lazımdı bana. Sonra ardından tüm güleryüzüyle doktorum geldi halbuki daha sabah görüşmüştük. NST'ye baktı ve sancılarımın yetersiz olduğunu suni sancı verileceğini ve birazdan anestezistin gelip epidural takacağını söyledi. Suni sancı takıldı ancak epidural hala takılmamıştı. Sancılar gittikçe şiddetlendi. Canım yanıyordu evet ama gık çıkarmıyodum. Yanımdakiler metanetime inanamadı. derken doktorum bir iki kez daha epidural takılacak diye beni kandırmasından sonra epiduralim takıldı :) Meğer doktorum açılmayı yavaşlatmamak için biraz daha bekletmiş. Epidural takılması biraz zor oldu. Eşim hep yanımdaydı. Epidural takılınca rahatladım hatta doğuma son bir saat kala doktorumun da isteği üzerine uyudum. Derken garip bir şeyler hissetmeye başladım meğer o hissettiğim şey ıkınma isteğiymiş. Ne zaman ki doktorum gelip haydi doğuma dedi o zaman farkettim :) Doğuma girerken sabah saat 8:30 'du. Doğumda tüm gücümle ıkındım. Hatta doktorumla pazarlık bile yaptım kaç ıkınma kaldı 3 yeticek mi filan diye. Bir ara ben doğuramıycam da dedim. Sezaryene al beni dedim. Şimdi gülüp geçiyorum güzel anılar olarak kaldı hepsi. Evet zor bir olay. Anlık canı yanıyor insanın ama sonra hepsi bitiyor. Saat 08:56'da meleğim güzel kızım doğdu. İşte o an herşey bitti. Sadece meleğim vardı. İyi mi dedim. Sağlıklı mı dedim. Ama ağzımdan çıkan ilk söz kuzucum benim oldu. Kucağıma verdiler. öptüm. Ağlamadım garip bir rahatlama hissettim. Hemen götürün babası görsün dedim. Dışarda annem bebekle odaya çıktı. Eşim ve babam beni bekledi hatta hemşire eşiniz gitmedi bebekle sizi bekliyo dedi hafif şaşkınlıkla. Ben de bekler o beni dedim garip bir mutlulukla :) Eşim ve babamı görünce bir ağlama isteği geldi bana ama sonra toparladım. Odaya çıktık ertesi gün hastaneden çıktık. Annem ben kalıyım demesine rağmen o gece eşimle ben kaldık hastanede ilk gece bile yavruma ben baktım. Herkese herhangi bir sağlık engeli yoksa normal doğumu tavsiye ediyorum.
Biraz uzun mu oldu bilemiyorum ama aradan yaklaşık 2,5 yıl geçmesine rağmen her anını aklıma kazıdığım doğum hikayemi sizi cesaretlendirsin diye paylaştım. Hepinize hayırlı kolay güzel doğumlar diliyorum.
Kızım şimdi 2,5 yaşında tam bir cimcime. İyi düşünün iyi olsun.