ömrümün son nefesine kadar yanında kalmayı,gözlerine bakmayı ve daha fazlasını çok isterdim..Ama bazen gitmek gerekiyormuş vazgeçmek..Vazgeçtim artık ben bunca seneden yaşananlardan sonra ağlaya ağlaya vazgeçtim senden seninle olan hayallerimden.Suçlamıyorum ne seni ne beni..Hayat olması gerektiği gibi.Hak edilen buydu ki yaşıyoruz bu sonu.
Şimdi gidiyorum..Biliyorum ki sensiz olabilir,yaşayabilir,uyuyabilirim.Tek sorun elimdeki son umudu,mutluluğu kaybetmem.Demiştim sana sen son umudumsun dahası yok..Onuda kaybetmiş olmak bir daha bir başkasına güvenemeyecek olmak ne acı..En kötüsüyse Artık sana inanmamak,inanamamak..
Ne acı ki ben artık ''belki olur '' diyemeyecek kadar büyüdüm ve öğrendim olmuyorsa zorlamayacaksın..