Herkese Merhaba. Uyku konusundaki deneyimlerimi belki birilerine ilham, rahatlama, azim vs. olur diye paylaşmak istedim. öncelikle üç çocuk annesi olduğumu belirtmek isterim. bunlardan büyük olanı 7, küçük olanları ise 1 yaşında. ilk çocuğumda ilk 7 ay geceleri ne zaman isterse kalkıp emzirdiğimi öncelikle belirteyim. 7 aydan sonra doktorun isteği üzerine gece beslemesini kestik çünkü kesintisiz uyku uyumasının gelişimi için daha önemli olduğunu ısrarla tembihlemişti. ilk 2 gece eşim bebebğimin odasında onunla ilgilendi ve ben hiç karışmadım sonuçta gece beslemesini kesmeyi başardık. gece uykusu bölündüğünde de yine doktorumuzun tavsiyesi üzerine koynumuza alıp mışıl mışıl uyuduk. gündüz uyumayı hiç sevmediği için akşamları 7 gibi yatıp sabahları 8 gibi kalkıyordu. şimdi 7 yaşında gelelim onunla olan bu tecrübenin sonuçlarına. sallamadan sadece koynuna girerek uyumayı öğrettiğimiz oğlumuz hala belki iki kere yanımıza gelip sessizce koynumuza girip uyuyor. bebekken yanından kalktığınız anda uyanıyor ve eğer ona yalnız bakıyorsanız hiç bir iş yapamıyorsunuz.
Gelelim ikiz bebek tecrübesine. bebeklerin ilk 7 ay bir rutinlerinin olmayacağını ve ne zaman isterlerse emmeleri gerektiğini biliyorduk. bebeklerin o dönemde memede uyumalarının en kolay yol olduğunu ilk bebekte tecrübe etmiştik. fakat her bebek aynı değilmiş :) ikizlerim hiç memede uyumadılar, öyle sallama vs. de yapmadık ama ayakta ve kucakta ninni söylerken uyudular. fakat bebeklerime tek başıma bakmam gerektiğinde krizin eşiğine gelmek çok kolay oluyordu çünkü her ikisi de kucak istediği için ve sadece bir anneleri olduğu için bazen dakikalarca ikisini kucağmda evde dolaşmak ve bazen onlar ağlarken ağlamak, strese girmek, neden yalnızım neden kimsem yok deyip bunalıma girmek ... hatırlaması bile korkunç. bu kısmı kısa keseceğim. gece kesintisiz uyumalarının önemini vurgulayan doktorumuzun önerisi üzerine yine 7. ayda gece beslemesini kesmek için harekete geçtiğimizde ağlayan tek bir bebeğin tüm ev halkını ayağa dikmesi ve bunun sonucunda uykusuz bir çocuk ve gece yarısı deli gibi ağlayan iki bebek ve çıldıran anne babalar olarak geçirdiğimiz bir kaç başarısız ay sonunda pes ederek bundan vazgeçtik. sonuç gece belki 10 sefer uyanmak ve her uyandığımızda bebekleri kucağımıza alarak bu stresi yaşamak. özellikle kızımızın gece uyumayı reddetmesi bazen sabah 8 e kadar bazen 2 ye kadar oturmasıyla doruk noktasına ulaştığında 11. ay kontrolümüz gelmişti. kontrolün sonucunda doktor gece beslemesini kesemediğim için bebeklerin hırpalandığını ve bunu hemen yapmam gerektiğini ısrarla tekrar edince o gece bu işi ne pahasına olursa olsun çözmeye karar verdik. şimdi gelelim doktorumuzun bize söylediklerine
- bebekleri gündüzleri 2,5 saatten fazla uyutma.
- geceleri emmek için kalktıklarında asla kucağına alma, dolaştırma, konuşma çok ağlarlarsa koynuna al uyu. ( ben bunu ilk bebekte tecrübe ettiğim için yapmadım. çünkü onlarla yatmak çok keyifli olsa da o yatağı asla terk etmek istemiyorlar)
- bir rutin oluştur. ben emzirip pijama giydirip, müziği çok sevdikleri için musiki açıyorum.
- uyanıkken yataklarına bırak ve onları sakinleştirmek için dokun ama asla kucağına alma. çocuklar ağlarlar ağlamaları aşırıya kaçmadığı sürece onlara zarar vermez. bu dönemde bebekler dokunulmak isterler.
- ama ben nasıl kıyayım doktor bey ? - emin olun kısa süre sonra öğrenecektir annesi. uyumamak daha çok zarar veriyor bebeklerinize. - ha öyle mi? peki.
Gelelim tecrübemize. doktordan dönülen günün gecesi yani ilk gece, emzirdim, giydirdim ve yatırdım. ağladılar yanlarına gittim, sakinleştirmeye çalıştım hatta kucağıma bile aldım evet dayanamadım ama kısa bir süre sonra uyuyuverdiler. inanması zor evet ama uyudular. belki gündüz az uyudular, e dışarı çıktık yoruldular falan tabi ondandır dedik. gece tabiki emmek için uyandılar ama ağlasalar da beslemedim. inanılması zor bir şekilde kucağa almadan, pışpışlamadan en fazla yarım saat ağlayarak tekrar uykuya daldıklarını gördüğümüzde kendimize çok kızdık. neden aylarca hem onlara hem de kendimize bu işkenceyi yapmıştık. gece 10 kere kalklan çocuklar ikişer kez mızırdandıktan sonra uyumuşlardı ve aylardan snra bizde ilk defa doğru düzgün uyumuş ve birbirimizi kırmadan bir gece geçirmiştik. aman allahım hayat ne kadar da güzeldi.
Ertesi sabah biz bu işi başardık. artık bizi kim tutar diye düşündük tabi ama gündüz uyutmak o kadar kolay olmadı. toparlayacak olursam önce bebeklerin saat kaçta uykularının geldiğini gözlemleyerek işe başladık. göz kaşıma mızırdama vs. kendini belli eder onlar bilirsiniz. yatağa koyduk, müzik açtık. belki bir saat belki daha fazla ağladılar. o vicdan muhasebesine dayanmak çok zor evet arada yanlarına gittim ve sadece yatağın yanına oturdum , göz teması kurmadım. bunu ısrarla günlerce sürdürdüm. o benim inatçıi uyumayan kızım gündüzleri iki kez sabah 11 ve ikindi 2,5 gibi uyumasına rağmen akşam 7 olunca uyumaya başladı ha bu arada sabahda 7 kalkar oldu. mucize gibi. işin özeti her gün aynı saatte rutine sadık kalarak yataklarına bırakın, sakin bir müzik açın. çok ağlarlarsa yanlarına gidin dokunun, okşayın. gece ağlasa bile almayın bir süre sonra işlerin nasıl yoluna girdiğini göreceksiniz. ben onları ağlatmaya mecburdum çünkü gece uyku saatlerinde babaları evde olmadığı için ikisini birden uyutamadım ve ikisi birden bacağıma yapışıp yataktakinden daha çok ağladılar, onlar ağladı ben ağladım, gerildik, hırpalandık, deyim yerindeyse perişan olduk. uyku saatleri hem onlar hem benim için travma oldu. ama çok şükür sabır sayesinde şu an ikisi de akşam 7 den sabah 7 ye kadar kesintisiz uyuyor. tabi bizde. gündüzleri aynı saatlerde yataklarına bırakıyorum ve en fazla 5 dk ağladıktan sonra hatta çoğu zaman mızırdama oluyor konuşmaya, oynamaya başlayıp sonrada uyuyorlar. şimdi hayatımı<da ne mi değişti. sabahları daha dinç ve mutlu kalkar olduk, eşimle ilişkimiz düzeldi, daha az yorulduğumuz için bebeklere karşı daha sabırlı olmaya başladık, güzel uyudukları için iştahları açıldı. bebeklerle tek başına kalma travma olmaktan çıktı. bugün bu sürecin 20. günündeyiz ve herşey hepimiz için daha güzel.