Bir pazar sabahıydı, Ankara kar altında
Zemheri ayazıydı, yaz güneşi koynunda
Ucuz can pazarıydı, kalemim düştü kana
Zalımlar pusudaydı, bedenim paramparça
Uğurlar olsun
Hüzünlü bulutlar yoldaşın olsun
Bir keskin kalem, bir kırık gözlük
Yürekli yiğitlere hatıran olsun
Çevirdim anahtarı, apansız bir ölüme
Şarapnel parçaları, saplandı ciğerime
Ucuz can pazarıydı, kan doldu gözlerime
İsimsiz korkuları katmadım yüreğime
Bembeyaz doğruları yaşadım ölümüne
Ne çok kalmıştık karlar altında, kıpkırmızı! Yolumuzu aydınlatan kitaplarla bombalandık evlerimizde. Hayatlarımız bir kontak anahtarına bağlıydı, arabalarımızda! Kurşunlar patladı cadde boyu, kulaklarımızda! Bıçaklandık daha yaralarımıza tuz basmadan! Kaldırımlara uzandık, yırtık ayakkabılarla… Kurtarmıştık biz bu ülkeyi karanlıktan. Güneş hiç parlamadığı kadar çok parlıyordu üstümüze. Doğusunu batısını ayırt etmeden! Türk-Kürt, Laz-Çerkez, Ermeni-Boşnak, Alevi-Sunni demeden her yere, herkese aynı parlıyordu! Sapsarı saçlarıyla, gökyüzü gözleriyle ışık saçıyordu bir adam!
''İsimsiz korkuları katmadım yüreğime/ Bembeyaz doğruları yaşadım ölümüne.''
Bembeyaz doğrular… Evet, tek dertleri buydu. Hiçbir karaltıya yer olmayan, bembeyaz doğrular. Aydınlık saçan, çağdaşlaşma saçan, medeniyet saçan doğrular… Ama ne diyordu Özdemir Asaf, ''Bütün renkler aynı hızla kirleniyordu, birinciliği beyaza verdiler…''
Biz sessiz kaldıkça, beyazlarımız hiç bembeyaz kalmayacak. Bembeyaz doğrularımızı onlar kapkara yanlışlarıyla kirletmeye devam edecekler… Daha ne kadar susacağız? Daha kaç şarapnel saplanmalı ciğerimize? Bırakalım artık bizi bize kırdıranlara karşı sessiz kalmayı, bırakalım…
''Ben yanmazsam/ Sen yanmazsan/ Biz yanmazsak/ Nasıl çıkar bu karanlıklar/ Aydınlığa…'' der Nazım Hikmet. Yeterince yanmadık mı? Demirkürekler, Kubilaylar, Mumcular, Aksoylar, Üçoklar, Kışlalılar, Hablemitler… Ömrünün baharında hemen hemen her gün yitirdiğimiz kınalı kuzu şehitler…
Neden uyanamıyoruz hâlâ, neden açamıyoruz gözlerimizi? Neden 'isimsiz(!) korkuları' kovmuyoruz yüreğimizden, neden? Yeter artık… Yeter!
15 yıl oldu sen gideli… Ben ve benim gibiler, seni ve senin gibileri unutmadı, asla da unutmayacağız. Bembeyaz doğrularınızın, yılmaz savunucusuyuz… sussak da, ölsek de!
Ümit Özkaya
--
Karlı Kayın Ormanında Yürüyorum Geceleyin
Memleketmi Yıldızlarmı
gençliğimmi daha uzak
Kayınların arasında bir pencere
SARI SICAK
Öyle bir hayat yaşadım ki,
Cenneti de gördüm ,cehennemi de
Öyle bir aşk yaşadım ki tutkuyu da gördüm , pes etmeyi de.
Bazıları seyrederken hayatı en önden ,
Kendime bir sahne buldum oynadım.
Son yolculukları erken tanıdım.
Öyle çok değerliymiş ki zaman,
Hep acele etmem bundan, anladım......
Derin bir nefes alır gibi batıyoruz yükümüz ağır
Yeni bir söz sölemek için Ölmekmi gerekir
Hadi bir cesaret sende taşın altına koy elini
inadına inadına
***Yiğit harpte, dost dertte, olgun adam hiddette belli olur.***