• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

TV izlerken sorguladığım hayatım...

feruzecerci

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
1 Ocak 2017
1.918
3.264
133
Benim öyle bir ileri görüşlülüğüm vardır ki(!)
TV izlemek de istemiyorum çünkü değişik tesadüfler olabiliyor. Şöyle ki dizi oyuncularından biri lise çağlarında bir flörtümdü, bundan adam olmaz derdim çünkü aklı bir karış havada gelirdi, dersleri kötü düz lisede okuyor ve oyuncu olmak istiyordu yüzüne de dedim ne kadar saçma sapan hayaller diye... Şimdi oyuncu oldu bol bol dizilerde görüyorum kendisini. (Bana kapak olsun)
Şimdi de başka bir eski arkadaşımı gördüm. Üstelik çok de sevdiğim biriydi, ilkokuldan sonra hiç görüşmedik ancak üniversitenin son senesi bana sürpriz yapmıştı sonra bir süre konuştuk oyuncu olmak istiyordu o kadar çok istiyordu ki anlatamam ama bölümü güzel sanatlar ya da konservatuvar değildi, başlamadan bitti ilişkimiz bazı sorunlar yüzünden ama o kadar da saygılı bitti ki asla kızmadım ona. Tv'de gördüm aaaa bu x benim ilkokul arkadaşım dedim. Eşim bozuldu çünkü hoş biri, çocukken samimiydik belki ilerleyen yaşlarda başka bir tür ilişkiyi denemeseydik tebrik edebilir konusabilirdim. Ama ne yalan söyleyeyim gıpta ettim kafasına koyduğunu yapmış dedim. Umarım çok daha iyi yerlere gelir...
Tabi burada hemen kendimi sorguladım... Nişanlanıp hedeflerimden kolayca vazgeçtim olduğum yerde kalmayı seçtim... Hatta eski arkadaşlarımdan arayıp küçük bir ilçeye yerlestigim icin "senden çok başka şeyler beklerdim" deyip şaşıranlar da oldu ...
Ben ise kendimi belli bir yaşa kadar hedefler konusunda zorladım sonrasında peşini bıraktım hırslarımı bıraktım.. her şeyi akışına bıraktım.. Derken şunu yapacağım dediğim ne varsa hepsinden vazgeçtim. Dünden beri böyle bir ruh halindeyim...

Galiba çıkamayacağım bir depresyonun içindeyim... Dün onu televizyonda görünce ona sevindim kendime üzüldüm çünkü konuşurken birbirimize hedeflerimizden bahsetmiştik o bana benim ona inandığımdan çok daha fazla inanıyordu... Ve bir gün yollarımızın yeniden kesişmesinden korktum, hayallerimden vazgeçtiğim için..
 
Geç kalmış değilsin evlendin diye kendini kapalı bir kutunun içine sokmanın anlamı yok ki..
Eşimin planları ile benimkiler birbirinden çok farklı, ona göre kariyer çok boş hayat kısa ve çalışarak geçirilmesi 65te emekli olmak anlamsız.
Onunlayken rahat bir hayatım var yalan değil bu beni uyuşuk biri yaptı ikimizde de şuan erken emeklilik hayalleri var. Daha önce de başlık açmıştım, köye yerleşmeyi düşünüyoruz 5 sene içinde para biriktirip.
Şuanda işim var ama istediğim ya da hedeflediğim bir iş değil bu...
Artık bir kariyer planım da yok para biriktirip her şeyi bırakıp gideyim modundayim (Z)
Ama TV izlerken orada daha önce hedeflerimizi konuştuğum kişinin hedefine ulaştığını üstelik zor bir şeyi başardığını görünce kendimi erken pes etmiş hissettim..
 
Kismi bosvermislik..
Esinle kurmus oldugun ozdesimden dolayi kirilma olmus hayatinda.
Muhtemelen geriye donuk olarak seni hatirlayanlar,tuttugunu koparan,girisken ve basarili bir is kadini tasvir ediyorlardir.
Karsilasip "ben elimi etegimi cekip kirsala yerlesmek istiyorum" dediginde;Bunu saka olarak dusunecek olanlar bile vardir.
Belki hedeflerin gerceklesmemis olabilir ama huzurlusun..Ya hedeflerin gerceklesitigi halde surekli huzursuzluk yasasaydin ?
Zaman zaman burukluk olabilir,o da normal zaten..
 
Hayatını gözden geçirip her şeye geç kaldığını düşünmek orta yaş sendromu belirtilerinden biri olduğunu okudum geçenlerde ve bu, kadınlarda 35 yaşından sonra oluyormuş. Ben de 36 yaşındayım ve işim iyi olsa da zaman zaman kendimi azmetmediğim ve ulaşamadığım hedefleri düşünürken buluyorum. Bir nevi sanki hedefler için geç kalmışlık hissi ve bu düşünceler daha önce aklıma gelmezken 35 yaşında gelmeye başladı.
 
Eşimin planları ile benimkiler birbirinden çok farklı, ona göre kariyer çok boş hayat kısa ve çalışarak geçirilmesi 65te emekli olmak anlamsız.
Onunlayken rahat bir hayatım var yalan değil bu beni uyuşuk biri yaptı ikimizde de şuan erken emeklilik hayalleri var. Daha önce de başlık açmıştım, köye yerleşmeyi düşünüyoruz 5 sene içinde para biriktirip.
Şuanda işim var ama istediğim ya da hedeflediğim bir iş değil bu...
Artık bir kariyer planım da yok para biriktirip her şeyi bırakıp gideyim modundayim (Z)
Ama TV izlerken orada daha önce hedeflerimizi konuştuğum kişinin hedefine ulaştığını üstelik zor bir şeyi başardığını görünce kendimi erken pes etmiş hissettim..
Köyde ne yapacaksınız 🤭
 
Köyde mi... Hiç bir şey yapmayacağız 😄
Sorun bu galiba eşim bayağı emekli olmak istiyor, birikimi borsada değerlendirecek ve onun dışında gelir getirici bir iş yapmayacak... Bahçemizde ağaçlar filan olur, bilemiyorum hayali Mandıra Filozofu olmak 😄
 
Kismi bosvermislik..
Esinle kurmus oldugun ozdesimden dolayi kirilma olmus hayatinda.
Muhtemelen geriye donuk olarak seni hatirlayanlar,tuttugunu koparan,girisken ve basarili bir is kadini tasvir ediyorlardir.
Karsilasip "ben elimi etegimi cekip kirsala yerlesmek istiyorum" dediginde;Bunu saka olarak dusunecek olanlar bile vardir.
Belki hedeflerin gerceklesmemis olabilir ama huzurlusun..Ya hedeflerin gerceklesitigi halde surekli huzursuzluk yasasaydin ?
Zaman zaman burukluk olabilir,o da normal zaten..
İki türlü de bir şeyleri yapmamış denememiş olarak yaşanacağız ileride hangisini denememekten daha çok pişmanlık duyarım onu bilmiyorum ...
 
Benim öyle bir ileri görüşlülüğüm vardır ki(!)
TV izlemek de istemiyorum çünkü değişik tesadüfler olabiliyor. Şöyle ki dizi oyuncularından biri lise çağlarında bir flörtümdü, bundan adam olmaz derdim çünkü aklı bir karış havada gelirdi, dersleri kötü düz lisede okuyor ve oyuncu olmak istiyordu yüzüne de dedim ne kadar saçma sapan hayaller diye... Şimdi oyuncu oldu bol bol dizilerde görüyorum kendisini. (Bana kapak olsun)
Şimdi de başka bir eski arkadaşımı gördüm. Üstelik çok de sevdiğim biriydi, ilkokuldan sonra hiç görüşmedik ancak üniversitenin son senesi bana sürpriz yapmıştı sonra bir süre konuştuk oyuncu olmak istiyordu o kadar çok istiyordu ki anlatamam ama bölümü güzel sanatlar ya da konservatuvar değildi, başlamadan bitti ilişkimiz bazı sorunlar yüzünden ama o kadar da saygılı bitti ki asla kızmadım ona. Tv'de gördüm aaaa bu x benim ilkokul arkadaşım dedim. Eşim bozuldu çünkü hoş biri, çocukken samimiydik belki ilerleyen yaşlarda başka bir tür ilişkiyi denemeseydik tebrik edebilir konusabilirdim. Ama ne yalan söyleyeyim gıpta ettim kafasına koyduğunu yapmış dedim. Umarım çok daha iyi yerlere gelir...
Tabi burada hemen kendimi sorguladım... Nişanlanıp hedeflerimden kolayca vazgeçtim olduğum yerde kalmayı seçtim... Hatta eski arkadaşlarımdan arayıp küçük bir ilçeye yerlestigim icin "senden çok başka şeyler beklerdim" deyip şaşıranlar da oldu ...
Ben ise kendimi belli bir yaşa kadar hedefler konusunda zorladım sonrasında peşini bıraktım hırslarımı bıraktım.. her şeyi akışına bıraktım.. Derken şunu yapacağım dediğim ne varsa hepsinden vazgeçtim. Dünden beri böyle bir ruh halindeyim...

Galiba çıkamayacağım bir depresyonun içindeyim... Dün onu televizyonda görünce ona sevindim kendime üzüldüm çünkü konuşurken birbirimize hedeflerimizden bahsetmiştik o bana benim ona inandığımdan çok daha fazla inanıyordu... Ve bir gün yollarımızın yeniden kesişmesinden korktum, hayallerimden vazgeçtiğim için..
Kim onlar çok merak ettim ya 😅
 
Hayatını gözden geçirip her şeye geç kaldığını düşünmek orta yaş sendromu belirtilerinden biri olduğunu okudum geçenlerde ve bu, kadınlarda 35 yaşından sonra oluyormuş. Ben de 36 yaşındayım ve işim iyi olsa da zaman zaman kendimi azmetmediğim ve ulaşamadığım hedefleri düşünürken buluyorum. Bir nevi sanki hedefler için geç kalmışlık hissi ve bu düşünceler daha önce aklıma gelmezken 35 yaşında gelmeye başladı.
Ben kendimi 21 yaşımdan beri geç kalmış buluyorum 😂😂
 
Hayatını gözden geçirip her şeye geç kaldığını düşünmek orta yaş sendromu belirtilerinden biri olduğunu okudum geçenlerde ve bu, kadınlarda 35 yaşından sonra oluyormuş. Ben de 36 yaşındayım ve işim iyi olsa da zaman zaman kendimi azmetmediğim ve ulaşamadığım hedefleri düşünürken buluyorum. Bir nevi sanki hedefler için geç kalmışlık hissi ve bu düşünceler daha önce aklıma gelmezken 35 yaşında gelmeye başladı.
Benim son bir kaç yıldır aklımda, zaman zaman tetikleniyor ve durgunlaşıyorum. 30 yaşını doldurdum şimdi ise bir çok şey için dediğiniz gibi geç kalmışlık hissi var. Eskisi kadar azimli de değilim... Erkenden yaşlandım sanki...
 
Valla insan ne zaman konfor alanından çıkmayı başarırsa o zaman birşeyler kazanıyor..

Benimde hayallerim ne umutlarım vardı kendimle ilgili.. Ama sorun konfor alanından uzaklaşamam.. Var olan düzenime öyle bağlanmışım ki 28 yaşındayım ve herşey için çok geç gibi düşünüyorum.. Çünkü uykumdan, gezmemden yeri gelecek eşimden bazı zevklerimden fedakarlık yapmam gerekecek.. Bende o enerji yok..

Ayrıca fedakarlık diyorum ama fedakarlık bile değil onun da farkındayım.. Kendim için yapacağım birşey neden fedakarlık olsun ki.. Fedakarlık başkası için yapılır çünkü 🙈

Özel hayatımda da herkesi gazlamam ile meşhur bir insanımdır😁 Arkadaşlarım bir işe başlamadan bana danışır öyle de bir insanım yani ama yok benden birşey olacak gibi durmuyor 😐

Arada kendimi de gazlarım ama çabuk sönüyorum 🤣 öyle ki en son bir arkadaşımı arayıp "x bak kızım bu böyle olmayacak ömrümüz boyunca özellerde mi çalışıp para kazanıcaz artık çalışalım atanalım kendimi bi garantiye alayım bahsettiğim hayalim için birikimi de düşünmeden oraya gömcem , ben şuan çalışmaya başladım hadi sende çalış" demiştim.

Sonuç : İki gün süren ders çalışma serüvenim noktalanalı 4 ay oldu..Arkadaşım bütün konuları bitirmiş seri denemelere başlamış.. Allahın izniyle bu sene atanacak gibi inşallah..
 
Valla insan ne zaman konfor alanından çıkmayı başarırsa o zaman birşeyler kazanıyor..

Benimde hayallerim ne umutlarım vardı kendimle ilgili.. Ama sorun konfor alanından uzaklaşamam.. Var olan düzenime öyle bağlanmışım ki 28 yaşındayım ve herşey için çok geç gibi düşünüyorum.. Çünkü uykumdan, gezmemden yeri gelecek eşimden bazı zevklerimden fedakarlık yapmam gerekecek.. Bende o enerji yok..

Ayrıca fedakarlık diyorum ama fedakarlık bile değil onun da farkındayım.. Kendim için yapacağım birşey neden fedakarlık olsun ki.. Fedakarlık başkası için yapılır çünkü 🙈

Özel hayatımda da herkesi gazlamam ile meşhur bir insanımdır😁 Arkadaşlarım bir işe başlamadan bana danışır öyle de bir insanım yani ama yok benden birşey olacak gibi durmuyor 😐

Arada kendimi de gazlarım ama çabuk sönüyorum 🤣 öyle ki en son bir arkadaşımı arayıp "x bak kızım bu böyle olmayacak ömrümüz boyunca özellerde mi çalışıp para kazanıcaz artık çalışalım atanalım kendimi bi garantiye alayım bahsettiğim hayalim için birikimi de düşünmeden oraya gömcem , ben şuan çalışmaya başladım hadi sende çalış" demiştim.

Sonuç : İki gün süren ders çalışma serüvenim noktalanalı 4 ay oldu..Arkadaşım bütün konuları bitirmiş seri denemelere başlamış.. Allahın izniyle bu sene atanacak gibi inşallah..
Evet şuan için hedeflediğim devlet işi olduğundan dediğiniz gibi o "konfor" alanından çıkmak gerekiyor. Benim yaşım sizinkinden de büyük. Ama bakıyorum hedefleyen ne güzel ulaşmış ben ulaşamamışım. Erken mi pes ettim diye düşünüyorum.
Bir de ben zamanında pes etmeden o konfor alanına hiç girmeden çaba göstermiştim defalarca. Yazılı sınavları da geçmiştim ki elimden gelen buydu ama mülakatlarda nasip olmadı. O yüzden nasip değilmiş demekten başka bir bahaneye de sığınmadım. Bazıları yok torpil yok referans bahanesine sığınır ben onu yapmıyorum çünkü bu tüm kazananları ve o meslekte bulunanları töhmet altında bırakmak demek. Bu haksızlığı kimseye yapamam. Bir aşamaya kadar geldim gerisi olmadıysa nasipte yoktur, diyorum.
Sadece bu nasipte olmayan hedefi kabullenmek zor geliyor, hele ki zor hedefleri mesela çok kişinin istediği bir pasta olan " oyuncu olmak" gibi zor bir işi başarmanın yanında benim hedefim daha küçüktü ben yapamadım ve pes ettim, düşüncesi beni üzüyor.
Buradaki tek sığınağım eşim, onun hayalleri benimkiler oluverdi. Daha kolaydı, şuanki hayatımızı bir 5 sene daha devam ettirip şartları düzeltince maddi bir birikim olunca yapılacak bir şey olduğundan akışa bırakmak yeterliydi. Şimdi ben de bunu kabullenip sabretme aşamasına geçtim. Arada sırada bu düşünce beni yoklasa da...
 
Back