Oyle degil iste. Istiyor. Insan herseyi istiyor.
Hem de ayni anda... Nedir bu hersey?
Yaptığın işi, iyi yapmaya calışacaksın.
Kafa patlatacaksin.
Uyduruk kaydırık olmamasına ugraşacaksın.
Bu yeterince zor zaten.
Sabah aksam işle yatıp kalkman gerekiyor. Ama iste an geliyor, o da insani kesmiyor. Insan, yatagına is dışında, baska seyler de almak istiyor!
Ee peki, aşık oldun oldun diyelim. Sanki bir iliskiyi yürütmek kolay? O da inanilmaz emek istiyor. Diyelim ki, iyi gidiyor. Şükrediyorsun. Ama bu sefer ne oluyor?
Iki kisilik bir dünyada Kucuk Prens ve Kucuk Prenses olarak yasamaman gerekiyor. Sosyal hayatin da olacak. Gideceksin, dostlarinla, arkadaslarinla vakit gecireceksin. Peki anladik, onu da yaptin. Ama kendini de beslemen gerekiyor. Ruhunu yani. Okunacak kitaplar, gezilecek sergiler, izlenecek filmler var. Ne yazik ki is, ruhla da bitmiyor. Butun bunlari yaparken bakimli ve guzel olmak icap ediyor.
Ee 30 yasindan sonra da iyi durabilmek için epey bir çaba gerekiyor Spor yapacaksin spor! :boom:
Yine fedakarlik: Ya sabahin korunde kalkip bir saat yuruyeceksin ya da is cikisinda herkesi ekip yuzmeye gideceksin
Ay bitmiyor!
Paran olmasi gerekiyor,
sabrin olmasi gerekiyor,
vaktin olmasi gerekiyor,
berbere gitmen gerekiyor,
dip boya yaptirman gerekiyor,
manikur, pedikur, sonra aileni ihmal etmemen gerekiyor, varsa kedinle günde en az bir saat sarmas dolas olman gerekiyor, onun sagligi, senin sagligin, evin bakimi, onarimi, arabanin durumu... Ee ne oluyor?
Sucluluk ve vicdan azabi içinde kivraniyorsun. Sürekli bir yerlere yetişmeye calisiyorsun. Beceremiyorsun. Hepsinin altindan kalkmaya calisinca da...
Toptan çuvalliyorsun!
Iyi bir is mi cikardin, patronun "Bugün amma da cirkinsin!" diyor.
Guzel mi gorunuyorsun, bu sefer isinde "low profile" oluyorsun. Evin guzel mi oldu, ha ha ha parasiz kaliyorsun. Tam kendini iyi hissediyorsun, bu sefer de sismanlamaya basladigini farkediyorsun.
Ben kacmak istiyorum!
Ben bu yazi üstüne ciglik atmak istiyorum.
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA !!!!!!!
Hem de ayni anda... Nedir bu hersey?
Yaptığın işi, iyi yapmaya calışacaksın.
Kafa patlatacaksin.
Uyduruk kaydırık olmamasına ugraşacaksın.
Bu yeterince zor zaten.
Sabah aksam işle yatıp kalkman gerekiyor. Ama iste an geliyor, o da insani kesmiyor. Insan, yatagına is dışında, baska seyler de almak istiyor!
Ee peki, aşık oldun oldun diyelim. Sanki bir iliskiyi yürütmek kolay? O da inanilmaz emek istiyor. Diyelim ki, iyi gidiyor. Şükrediyorsun. Ama bu sefer ne oluyor?
Iki kisilik bir dünyada Kucuk Prens ve Kucuk Prenses olarak yasamaman gerekiyor. Sosyal hayatin da olacak. Gideceksin, dostlarinla, arkadaslarinla vakit gecireceksin. Peki anladik, onu da yaptin. Ama kendini de beslemen gerekiyor. Ruhunu yani. Okunacak kitaplar, gezilecek sergiler, izlenecek filmler var. Ne yazik ki is, ruhla da bitmiyor. Butun bunlari yaparken bakimli ve guzel olmak icap ediyor.
Ee 30 yasindan sonra da iyi durabilmek için epey bir çaba gerekiyor Spor yapacaksin spor! :boom:
Yine fedakarlik: Ya sabahin korunde kalkip bir saat yuruyeceksin ya da is cikisinda herkesi ekip yuzmeye gideceksin
Ay bitmiyor!
Paran olmasi gerekiyor,
sabrin olmasi gerekiyor,
vaktin olmasi gerekiyor,
berbere gitmen gerekiyor,
dip boya yaptirman gerekiyor,
manikur, pedikur, sonra aileni ihmal etmemen gerekiyor, varsa kedinle günde en az bir saat sarmas dolas olman gerekiyor, onun sagligi, senin sagligin, evin bakimi, onarimi, arabanin durumu... Ee ne oluyor?
Sucluluk ve vicdan azabi içinde kivraniyorsun. Sürekli bir yerlere yetişmeye calisiyorsun. Beceremiyorsun. Hepsinin altindan kalkmaya calisinca da...
Toptan çuvalliyorsun!
Iyi bir is mi cikardin, patronun "Bugün amma da cirkinsin!" diyor.
Guzel mi gorunuyorsun, bu sefer isinde "low profile" oluyorsun. Evin guzel mi oldu, ha ha ha parasiz kaliyorsun. Tam kendini iyi hissediyorsun, bu sefer de sismanlamaya basladigini farkediyorsun.
Ben kacmak istiyorum!
Ben bu yazi üstüne ciglik atmak istiyorum.
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA !!!!!!!
