- 3 Haziran 2011
- 2.539
- 5.186
Mutlu güzel günler kk :)
Bugün anlatacağım şey dert mi, dertleşmek mi, içimi boşaltmak mi bilmiyorum.
Bir hafta kadar önce bir trafik kazası geçirdik, eşimin kullandığı arabayla. Çok büyük sağlık Sorunlarımız olmadı çok şükür. Araçta ikimizden başka kimse de yoktu. Karşı taraftaki adama verdiler suçu, inanın bizlik hiçbir şey yoktu o yüzden eşimi de suclayamiyorum. Ki kendisi iyi bir sofordur gerçekten. ( bu işin iyiye kötüye bakmadığını biliyorum)
Sonuç olarak, birkaç yaralanma dışında bir şey olmadı lâkin aslında biz büyük bir kaza geçirdik. Emniyet kemerleri sayesinde kurtulduk adeta, inançlı bir insanım Allah korudu ama kemer vesile oldu diyeyim. Çünkü o arabadan birkaç yara, morlukla çıkmak mucize gibiydi.
Ne arabaya ne başka bir şeye şu an üzülmüyorum. Sadece kendimi toparlayamiyorum. Aklıma sürekli kazadan önceki son birkaç saniye geliyor. Çarpışma anı, bagirislarim, donup kalmam, şaka gibi ama bir ara baba baba diye ağlamam. Çocukluğuma geri döndüm sanki, babamı istedim o an yanımda. Geldi sagolsun, o sarılınca çok daha iyi hissettim kendimi, daha güvende.. Yokluklarini görmeyelim inşallah...
Kaza geçti gitti, eşim toparlandı, geçmiş olsun diye herkes aradı, ziyaret etti vs vs.. Ama ben toparlanamadim. Ne yapacağım bilmiyorum. Aklımdan atamıyorum. Hiçbir şeye odaklanamıyorum uzun süre. Bir öneriniz var mı, yaşayan ve bununla başa çıkan var mı? Okuyan herkese teşekkürler.
Bugün anlatacağım şey dert mi, dertleşmek mi, içimi boşaltmak mi bilmiyorum.
Bir hafta kadar önce bir trafik kazası geçirdik, eşimin kullandığı arabayla. Çok büyük sağlık Sorunlarımız olmadı çok şükür. Araçta ikimizden başka kimse de yoktu. Karşı taraftaki adama verdiler suçu, inanın bizlik hiçbir şey yoktu o yüzden eşimi de suclayamiyorum. Ki kendisi iyi bir sofordur gerçekten. ( bu işin iyiye kötüye bakmadığını biliyorum)
Sonuç olarak, birkaç yaralanma dışında bir şey olmadı lâkin aslında biz büyük bir kaza geçirdik. Emniyet kemerleri sayesinde kurtulduk adeta, inançlı bir insanım Allah korudu ama kemer vesile oldu diyeyim. Çünkü o arabadan birkaç yara, morlukla çıkmak mucize gibiydi.
Ne arabaya ne başka bir şeye şu an üzülmüyorum. Sadece kendimi toparlayamiyorum. Aklıma sürekli kazadan önceki son birkaç saniye geliyor. Çarpışma anı, bagirislarim, donup kalmam, şaka gibi ama bir ara baba baba diye ağlamam. Çocukluğuma geri döndüm sanki, babamı istedim o an yanımda. Geldi sagolsun, o sarılınca çok daha iyi hissettim kendimi, daha güvende.. Yokluklarini görmeyelim inşallah...
Kaza geçti gitti, eşim toparlandı, geçmiş olsun diye herkes aradı, ziyaret etti vs vs.. Ama ben toparlanamadim. Ne yapacağım bilmiyorum. Aklımdan atamıyorum. Hiçbir şeye odaklanamıyorum uzun süre. Bir öneriniz var mı, yaşayan ve bununla başa çıkan var mı? Okuyan herkese teşekkürler.