Kardeş de olsa insanlara müdahale etme hakkımız yok bence. Onların hayatı, bu hayattan şikayet edebilir ve çözüm de aramayabilirler ama dediğim gibi hayat onların hayatı.
Ben de ablamın bazı kararlarına kızıyorum mesela. Çocuğun okul taksidinden şikayet edip eşinin iş yerine 2000 lira maaşla sekreter alıyorlar. Ben de ona "senin işin gücün yok, çocuklar zaten bütün gün okulda o işi sekreter yerine sen yapsan hem okul taksidi çıkar üstüne elinde para da kalır" dedim ama ha hı dedi uygulamadı. Bugün yine okul taksidinden şikayet etti. Ben bu önerimi tekrar sunmadım. Çünkü yapabileceğim bişey yok. İstese zaten benim önerim gayet uygulanabilir, olaya çözüm sunan bir öneriydi ve uygulardı. Bunları defalarca söylemenin bir anlamı yok. Eğer defalarca söylersem işte o zaman sizin gibi olurum. Onun hayatı deyip çekiyorum kendimi.
Eşimin de bir ablası var aynı sizin gibi. Kavga çıkana kadar kendi doğrusunu dikte etmeye çalışır etrafındaki herkese. Öyle yapma hoş bir davranış değil, onu yeme zararlı, içki içme, sigarayı bırak, şunu alma, bunu etme. Sürekli böyle kadın ve sürekli eşimle bir tartışma halindeler. En son alacağımız bisikletin bile fiyatına karıştı, oldukça büyük kavga ettiler. İnsanlara müdahale etmenin sonu budur. İtici olursunuz, size karşı bilenirler en sonunda ya sizin kalbiniz kırılır ya karşınızdakinin.
Hele ki bir anneye sen yanlış annelik yapıyorsun, doğrusu budur demek çok çok çok itici. Biri bana bu şekilde yaklaşsa kaç çocuk büyüttün diye sorarım. Üstüne bir de terslerim. İnsanların çocuklarını nasıl yetiştirdikleri bizi ilgilendirmez.
Bu da bir bakış açısı tabi.
Ama o zaman aynı konuda bana yakınıp durmasın anlatabiliyor muyum?
Ben sana önerimi güzel güzel anlatmışım sana çözüm yolu gostermisim.
Eğer bunu istemiyorsan çek sıkıntını git kendi kendine yasa. Beni bir şekilde etkileme.
En basitinden annemi etkiliyorsun onun morali bozuk olunca ben etkileniyorum.
Ne hakkın var?
Burnunun dikine yaşayacaksan aglamaya hakkın yok. Diyorum ben de..
Yani bana aynı konu ile çıkıp durursan defalarca en sonunda tersleyince niye kavga çıkaran ben oluyorum?
Kendi kafasizligin yüzünden benim kafamı ütülemeye ne hakkın var?
Bence kavga isteyen o oluyor. Bilir de yani bir iki bir iki derken sonunda patlarim..
O zaman benim yanımda ağlamasın hatta anneme de duyurmasin tek başına çeksin.
O anneye bak şunu yap bunu yapma demek şeklinde değil. Aldığım eğitim ve mesleki bilgilerim doğrultusunda şu davranış sana ve çocuğuna bunu getirir ilerde zorluk çekersin diye bilgilendirme yapıyorum. Yine hoşuna gitmiyorsa o da çocuğunu şikayet etmesin o zaman kendi anneligini sorgulasin çocuk davranışından önce.
Yani sinir oluyorum insanların her şeye bahanesi var.
Eleştiriye gelemiyorlar ama aglayacaklar.
Istedigi her zaman teselli görüp bağrına basacak onu herkes.
Onun istediği gibi tepki verecek, teselli edecek öyle hayat mi var?
Buradaki konulara da öyle konu sahibinin her türlü istediği yorumları yapalım o zaman.
Ben bunu anlayamam..
Ses tonunuz yumuşak, Öğüt vermek yada bilmişlik taslamak gibi bi tavır varsa bunu kırarak.. Emir kipi olmayan cümlelerden uzak.. Benim başıma gelse böyle yapardım lı cümleler kurarak.. Anlatın içinizden geçenleri..
Bende çok sinir oluyorum Yapma etme gitme söyleme diye kibarca bir sürü durumu anlatıp üstüne uyardığım halde yine başını o sıkıntının içine sokup bana ağlayanları.. ama sabır yani.. yaşamadan görmezler..
Bahsettigim gibi ilk tercihim tatlı dil. Aynen kendi hayatımdan örneklerle anlatmak.
Bak ben de şurda sıkıntı çekiyorum ana mecburum ne yapayım sen de şunu düşünsen rahatlarsin gibi. Yok arkadaş yok. Kapatıyor kulakları aglamaya devam.. git ötede ağla madem..
