Merhaba kizlar. Artik duygularimdan cok rahatsizim sanki baskasinin hayatini yasiyorum ve inanin aglayarak yaziyorum. Cok isteyerek ve bekleyerek 2. Bebegimi dogurdum. Ilk cocugum 7 yasinda. O 3 yasina gelenw kadar calismadim 3 yasina gelince ise basladim. Cok bunalmistim. Es ailesiyle ayni apartmandayiz kayonvalide elti gorumce ... cok daralmistim bunortamdanve maddi olarakta sıkıntıdaydik. 4 senedir calisiyorum cocuguma annem bakti. Bana cok iyi geldi calismak arabamizi aldik biraz birikim yaptik ortamim degiati ozguvenim geldi ama icimde hep vicdan azabi oldu oglumu birakip ise gidiyorum die. 2.cpcugu yapip evimde cocuklarima bakicam die hayaller kurdum ve 2. Nasip oldu. Ama ben cok mutsuzum. Bebegim 40 gunluk. Hem korona hem bebek hic bir yere cikamiyorum. Ruhsal olarak kendimi baskasinin hayatinda givi hissediyorum. Simdiden sonra eve hapsoldum gibi ilk cocugumla ilgilenemiyorum uykusuzumm arkadaslarimla gorusemiyorum ve surekli kafamda kuruyorum esimin ailesiyle calistigim icin mesafe kurmayi basarmistim. Gelis gidis olmuyordu smdi bebek var gelip gisicekler ve yine cansikici konusmalar sevmedigim ortamlar. Ve cok sacma cocugumu onlarla paylasamiyorum kiskaniyorum. Cok dengesiz inis cikisli duygulardayim Hep evde olma fikri yetersizlik hissi surekli agliyorum. Neden 2.cocugu uaptim die tam rahata ermisken
bebegimkde cok seviyorum sonra ona bakiyorum dusuncelerim icon vicdan azabi cekiyorumm. Napicam bilmiyorum bu lohusaliklami alakali gecicimi
![Pensive face :pensive: 😔](https://cdn.jsdelivr.net/joypixels/assets/8.0/png/unicode/64/1f614.png)
Son düzenleme: