Budan bir kaç yıl önce ben lise sondayken başladı herşey...Hayatıma giren ilk insandı seviyordum sevildiğimi sanıyordum...bir yıl bi arkadaşlığımız oldu daha sonra askere gitti...Ben askerden dönmesini 4 gözle bekledim aylarca döndüğünde herşey normal gibi görünüyordu okulumun bitmesine 1 ay gibi bir süre vardı..benim bilmediğim bir çok şeyin farkına varmam geç olmadı...Benim elimi tutarken benimle vakit geçirirken ailesinin başka bir kızı istemeye gittiğini öğrendim...Başımdan kaynar sular döküldü inanamadım konduramadım ama kendisine sorduğumdada inkar etmedi...Tek cümlesi böyle olmasını ben istemedim oldu....Kızın kim olduğuysa daha büyük bi şok oldu benim için....Aynı okulda okuduğum bir çok ortak arkadaşımızın olduğu bir kızdı...Hayatım bi anda tersine döndü...Okulun bitimine 1 ay kalası benim için kabusa döndü...Kızın imalı bakışları yanımdan her geçtiğinde soktuğu beni hergün bitiren lafları kısacası okul hayatım zindan olmuştu çok geçmedi sözlendikleri haberini aldım...Bi süre sonrada kız elime nişan davetiyesini tutuşturdu...'Senide bekliyorum ben seni düşman olarak görmüyorum ' derken aslında yüzündeki nefreti hırsı okuyabiliyordum..Bunu bi galibiyet olarak gördüğünü hissediyordum...Velhasıl okul çıkışlarında beni almaya gelen beni bekleyen adam artık başkasını bekliyordu...Göz görmese gönül katlanacaktı ama....Herşeyi o kadar ani oluyorduki bir kaç hafta sonra nişanları oldu....Bi oyun gibiydi... konvoy benim evimin önünden geçiyordu oysa çok alakasız semtlerde yaşıyor olmamıza rağmen bana acı vermek o kız için bi haz haline gelmişti...Arkadaş zannettiğim insanların ise nişanın nasıl güzel geçtiğini nasıl yakıştıklarını ballandıra ballandıra anlatmaları gözümün içine baka baka bunları yapmalarıda hiç dostumun olmadığını gösterdi bana...Okulun son günü yaşadıklarım hala gözümün önünden gitmez...Mezuniyet törenimizden sonra kulagıma son ses bi müzik geliyordu tek bir cümlesini hatırlıyorum oda 'kıskananlar çatlasın '...Etrafıma baktığımda arabaya kurulmus o pişkin bi şekilde sırıtarak bakan gözler ve yine aynı kız...Velhasıl okul bitti bunlar evlendi herkes kendine bi yol çizdi...Küçük bir şehirde yaşadığımız için o adamla ara sıra karsılaşırdık...evet o adam olmustu artık benim için...Yüzüme baktı bir gün selam verdi...ama içindeki o ezikliği hissedebiliyordum elleri titriyordu sesi titriyordu...gözleri dolmuştu birşey olmamıs gibi davrandım arkadaşlarını sordu vs...Sonra yine herkes yoluna gitti..bi süre sonra eşinin hamile olduğunu fakat b şahsın sürekli eşini dövdüğünü ve eşinin bu dayaklar sonrası erken doğuma alındığını öğrendim...Üzüldüm çünkü aradan yıllar geçmişti ve 21 yaşımda daha mantıklı düşünebiliyordum...Her ne kadar bana acı çektirmiş olsada o kızında evlenirken umutları vardı dedim kendi kendime hem o bebeğin neyden haberi vardıki ne günahı vardı...Vicdan azabı yaşadım çünki beddua etmiştim zamanında acaba bu yüzdenmi diye içim içimi kemiriyor...benim yüzümden böyle davrandığını biliyordum hala beni sevdiğini söylüyordu sağda solda...Sonrasında yine peşime düştü tabiki tehditler pişmanlıklar...Benim için birşey ifade etmiyordu çünkü onlar artık bir aile olmuşlardı zamanında bana yapılan şeyleri hatırlasamda içimi acıtmıyordu çünki ben bir aile değildim ama o kızın durumu farklıydı artık...Yaşadığım şehiri üniversite sayesinde değiştirdim fakat ne yapıp edip yine benimle iletişime geçiyor...Kurtulamıyorum bu ahlaksız insandan...O cocuğun yaşadıkları sanki benim yüzümdenmiş gibi vicdan azabı duyuyorum...Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum...Defalarca ailesi ile ilgilenmesini bebeğine yazık ettiğini anlatmaya çalıştım fakat gözü dönmüş gibi adeta...Tek üzüntüm o bebek...Ona babası değilmiş gibi davranmasını hazmedemiyorum...Onunla birlikte olmadığım sürece aynı şekilde davranmaya devam edeceğini söylüyor..Ne yapmalıyım onlara döndürmek için lütfen bi akıl verin...Kurtulmak istiyorum artık bu insandan...Evet bir zamanlar o yuvanın kurulmasını ne kadar istemiyorduysam şimdide yıkılmasını bir o kadar istemiyorum...Bazı şeylerin sebebi olmak istemiyorum bunun yükünü kaldıramam ben...Bu duygu beni kahrediyor artık...