- 16 Eylül 2006
- 24.059
- 18.172
- 37
- Konu Sahibi KarKralicesi
- #1
Mavi gündüzün içinde, kara gecenin altında yüreğimi akıta akıta ağlayacak ölesiye nedenlerim vardı. . . Kendimi Hakka emanet edip, yazgımı kabul edip;
Sustum . . .
(Yuttum)!
Nedenler, sonuçlara vesileyken, anlamsızlığına yakınmak hayatın yasaktı. Kırık kürekli bir kayıkçı misali, inancından taviz vermeden kürek çekmek! Su alıyor kayığım, yüreğime kaçak var.
Yazamadım hasret olduğum saadet şiirini. . .
Affet!
Yanlış anlamlara meydan vermek istemiyorum! Maskemi oyunlarımda ben hiç çıkarmadım! Hayat bir oyun! (kurulası en kolay cümle budur. çocukluğum kolay bunu kabullenir)
Lakin. . .
Oyun savaşa döndü.
Çocuk güldü. . .
Şeytan güldü. . .
Çocuk ağladı. . .
Şeytan güldü. . .
Gülme!
Çocuk küstü
Sustu. . .
Pustu. . .
Ağlıyor. . .
Evet, nerde kalmıştım. Maskem vardı değil mi? "An" geldi ve ben yenildim ona. Irmak ırmak akıyor boyalarım yüzünden. Hani bazen, en canınız canından acıtılır ve siz bunu hissederseniz. Birden renkler solar, sesler anlamsızlaşır, sebebini bilmediğiniz ve bilmek istemediğiniz korkular sarar etrafınızı. Oysa. . . Hayaller vardır, sabahın ırak olduğu bilmeksizin kurulan. Benim de farkım yoktu işte hayallilerden.
"An" geldi ve ben yenildim ona.Ya ölseydin...
Ağlayacağım işte,
Varlığının hazzına,
Ya... diye başlayıp sonundan kortuğum cümlelere,
Sabaha kadar...
Ben hep inadına yaşadım... Ta ki film sahnelerinden farksız, yüreğim derdinde sıkışana kadar. . . . . .
Sonu gelmesin yazımın. . . Sonun gelmesin!
ALINTIDIR...