Ben de böyle dusunuyorum. Ama yapamadim. Yapmaliyim anliyorum bunu, ama cok zor. Icim yaniyor. Bunu yasamadan anlayamiyor insan. O kadar kötu birseyki. Hayatim bom bos geliyor. Kutuphanede ders calisiyorum suan ama gözyaslarim durmak bilmiyor. Keske baska birsey bahane edip ayrilsaydi benden ama bunlari duymasaydim. Cok agir geldi.
Zaten bu saatten sonra mutlu olabilecegimizi sanmiyorum. Bana dokunurken acaba benden tiksiniyor mu diye dusunecem
Psikologa gidecegini söyledi. Ben ayrilma fikrini kendime alistirmam lazim. Ayrilacagimiza mi uzuluyorum , kaderime mi, bir daha hayaller kuramiyacagima mi, umutlanamiyacagima mi , güvenemiyecegime mi ben de bilmiyorum.