- 25 Temmuz 2007
- 38
- 0
- Konu Sahibi lonely girl
- #1
Yıl 2007 ve yine sonbahar ...
hayatın kendini can sıkıcı bir şekilde tekrar etmesine şaştım kaldım geçen akşam yine aynı şeyler bir film senaryosu gibi üzerimden atamadığım hüznüm heryardeydi sanki kaçış yok yüzleşmek zorundaydım herkes gibi bu süreçte bende acı çekiyordum evimin balkonundayım radyoda vivaldi çalıyor ve serin esen bir rüzgar ona eşlik ediyor kahvemi yudumlarken yüzümde asılı kalan gülümsemede neyin nesi acaba anlamsızca işte sonbahar şımarıklığı benimkisi.
Gözümü alamıyorum sararmaya yüz tutmuş yaprakladan sonbahar hüznüyle gelmiş şehrime hoşgeldin diyorum ve yine yalnız karşılıyorum onu oysa hiç aldırış etmeden haince geçip gidiyor işte zaman onuda bıktırmış sanki yalnızlık ve sonbahar sevilesi olabiliyormuş meğer sonunda kabullendim ve yine bakıyorum balkonumdan hayat bana inat devam ediyor zaman akıp gidiyor tutamıyorum yine yanıyor ışıklar insanlar koşuşturuyor yemekler pişiyor kahveler içiliyor çocuklar oyunlar oynuyor ve dikkatimi çekiyor birisi bilmediği bir kederi biliyormuş gibi anlatıyordu ne kadar kolaydı herşey ona göre bir çırpıda anlatıverdi keşke yaşarkende bir çırpıda geçse bitse herşey o anda sadece acıdım ona .
Hani hiç bitmez sandığımız yada unutmayız dediğimiz şeyler varya nasılda unutuluyor aslında aşkları sevgileri acıları sevinçleri hüzünleri hiç unutmam sanıyor insan bitmeyeceğini sanıyordum bittiğine en çok ben şaşırdım bir fark ettimki unuttuğunu bile unutuyormuş insan neyi unutmak zor gelir insana aşk mı ayrılık mı bir arkadaşım '' sil baştan yaşamak isterdim hayatı'' dedi bana bende ona ...
Hey kendine gel
Uyan uyan ayakta mı uyuyorsun ne?
Yok öyle bir şey
Ne demek sil baştan, yeniden başlamak
her şeyi unutmak
Kendini kandırma ,
Sen bu hayatı yaşayacaksın
Acısıyla tatlısıyla
bunları düşünmek için daha erken pes etmek yok bize....
hayatın kendini can sıkıcı bir şekilde tekrar etmesine şaştım kaldım geçen akşam yine aynı şeyler bir film senaryosu gibi üzerimden atamadığım hüznüm heryardeydi sanki kaçış yok yüzleşmek zorundaydım herkes gibi bu süreçte bende acı çekiyordum evimin balkonundayım radyoda vivaldi çalıyor ve serin esen bir rüzgar ona eşlik ediyor kahvemi yudumlarken yüzümde asılı kalan gülümsemede neyin nesi acaba anlamsızca işte sonbahar şımarıklığı benimkisi.
Gözümü alamıyorum sararmaya yüz tutmuş yaprakladan sonbahar hüznüyle gelmiş şehrime hoşgeldin diyorum ve yine yalnız karşılıyorum onu oysa hiç aldırış etmeden haince geçip gidiyor işte zaman onuda bıktırmış sanki yalnızlık ve sonbahar sevilesi olabiliyormuş meğer sonunda kabullendim ve yine bakıyorum balkonumdan hayat bana inat devam ediyor zaman akıp gidiyor tutamıyorum yine yanıyor ışıklar insanlar koşuşturuyor yemekler pişiyor kahveler içiliyor çocuklar oyunlar oynuyor ve dikkatimi çekiyor birisi bilmediği bir kederi biliyormuş gibi anlatıyordu ne kadar kolaydı herşey ona göre bir çırpıda anlatıverdi keşke yaşarkende bir çırpıda geçse bitse herşey o anda sadece acıdım ona .
Hani hiç bitmez sandığımız yada unutmayız dediğimiz şeyler varya nasılda unutuluyor aslında aşkları sevgileri acıları sevinçleri hüzünleri hiç unutmam sanıyor insan bitmeyeceğini sanıyordum bittiğine en çok ben şaşırdım bir fark ettimki unuttuğunu bile unutuyormuş insan neyi unutmak zor gelir insana aşk mı ayrılık mı bir arkadaşım '' sil baştan yaşamak isterdim hayatı'' dedi bana bende ona ...
Hey kendine gel
Uyan uyan ayakta mı uyuyorsun ne?
Yok öyle bir şey
Ne demek sil baştan, yeniden başlamak
her şeyi unutmak
Kendini kandırma ,
Sen bu hayatı yaşayacaksın
Acısıyla tatlısıyla
bunları düşünmek için daha erken pes etmek yok bize....
Şeniz
