Buraya değiştirebileceğim bi şeyler hakkında fikir almak için yazmayı o kadar isterdim ki...Ama maalesef elimde olmayan şeylerle sınanıyorum sürekli.Ailem ve dolaylı olarak ucu ailemden çıkan her türlü sıkıntı.Herkesin üniversite sınavını atlatıp tercih düşündüğü ya da mis gibi bi tatil yaptığı şu günlerde yine ve yine kafayı yemek üzereyim.Her şeyden önce baskıcı bir ailem var.Ama bu sadece onu giyme buraya gitme ya da evden çıkma şeklinde değil.Aklınıza gelebilecek her meselede kendi dedikleri oluyor.Üniversite tercihi yapacağımız gün gelsin hiç istemiyorum çünkü istediğim bölümü şehri vs yazmaları için yalvaracağım bir başka güne daha geçmek istemiyorum.Daha kötüsüyse göz ucuyla bile bakıp yumuşamayacaklar.Babamın kafasını şişiriyor olduğumu söyleyecek annem sadece.Babamsa şunu al başımdan elimden bir kaza çıkacak diyecek.Konuşmak çözüm değil , olmuyor.Bu şu an ki gündemimiz olduğu ve bir senedir bunun için uğraştığım için çok koyuyor tabii ki.Ama ne ilk ne tek ne de son.Kendim alışverişe çıktığımı bile hatırlamıyorum.Kıyafetlerimi annem alıp getiren bir insan.Şiddet düzenli olmasa da dönem dönem kendini gösteriyor sevgi yuvamızda(!).Güvenleri de saygıları da sıfır bana.Hal böyleyken benim onlara olmayan sevgim nefrete dönüştü.Olan saygımsa bitti kalmadı.Psikolojik olarak sıfırı gördüm ve tek kurtuluşum bu tercihler.İstanbuldan gitmek için şu can atışımı görse anlam veremez belkide çoğu insan.Ama bu çoğu kişi için dünyadaki en güzel şehirlerden biri olan İstanbulda geçen seneye kadar ne bir gün arkadaşlarımla toplanıp adalara gidebilmişliğim vardı ne de oturup bi çay içmişliğim bi yerde.Geçen seneye kadar diyorum çünkü geçen sene yalan söylemeyi öğrendim.Gezdim tozdum diken üstünde hep.Mezuniyette bile annemlerin yanında giydiğim elbiseyle onlar gittikten sonra giydiğim farklı oldu.Bu bir sene içinde kendimden kaç yaş büyük bir kişiyle tanıştım ve onunla geçirdim bütün zamanımı.Aileme olmayan güvenimi ona verdim ama sağlam bir kazık oldu sonucu.Sağlık olsun dedim ders derstir sonuçta ve görüşmeyi bıraktım.Ama ailem?Onlarla da biz birbirimize uygun değiliz deyip ayrılma şansımız olsa keşke.Çok ağır gelecek belki bir çok kişiye ama ölseler bi damla gözyaşı dökmem.Onlardan yaptıkları şeyler için nefret ediyorum evet ama asıl olay onların beni sevmemesi değil.Artık benimde kendimi sevmemem kötü olan.Sürekli yalan söyleyen ve kendine inancı olmayan sürekli birilerinin ona inanmasını bekleyen birine dönüştüm.En ufak ilgi gösterene kız erkek farketmez inanılmaz bağlanan biri oldum çıktım.Eğer üniversiteye de bu şekilde devam edersem ki belki de direkt okuma derler bilemiyorum ama iki türlü de ne yaparım bilmiyorum.Çok uzun yazdığımın farkındayım ama ilk oyunu bile istediği partiye vermemesi için azarlanan biri olarak ne kadar anlatsam bitmiyor.Olmuyor ya da ben olduramıyorum.Benim durumumda olan yoktur umarım ama varsa düşüncelerini beklerim.Başınızı ağrıttım kusura bakmayın...