- 16 Eylül 2006
- 24.059
- 18.172
- 37
- Konu Sahibi KarKralicesi
- #1
Her zaman imkânsızlari istediğimi biliyorum. Biliyorum da yine de vazgeçemiyorum. Önce hangisinden başlasam bilmiyorum. Sensizliğimden mi, yalnızlığımdan mı, yoksa buğulu gözlerimden mi?
Hep kolay gibi gelirdi yalnızlık, tatmamıştım ki! Hep kolay gibi gelirdi unutmak, Aşık olmamıştım ki! Oysa sen SON NEFESİM. Oysa sen öyle acımasız öğrettin ki bunları... Oysa sen öyle yalnız bıraktın ki...
Önce gözlerin geçti gözlerimden çığlıklarla dolu o yolda. Sonra ellerin gitti ellerimden bir saniyelik kısa bir zamanda. Sonra... Sonrası yok, sen gittin işte. İlk o gün kanadımın kırıklığını hissettim ve o durmadan kanayan korkunç yarayı. Nerde yıkamalı, nasıl kurtulmalı?...
Bir zamanlar beni cok sık arardın SON NEFESİM. Sesimi duyunca rahatladığını söylerdin. Sonra... Sonra birden sustun yeminli gibi. Telefonum çalmaz oldu. Bataryası artık on günde anca bitiyor. Şu koca kalabalığın içinde öyle yalnız, öyle sensizim ki; hiç bir kelime anlatmaya yetmiyor. Odam sensiz sessiz. Odam sensiz soğuk. Odama güneş vurmuyor.
Odama hüzün hâkim. Odama kasvet...
İşte!... İmkânsız mı, al işte... Beni sevmen imkânsız. Seni sevdiğim gibi sevmen, deli gibi özlemen imkânsız işte...
Sensiz olmuyormuş SON NEFESİM. Sensiz olmuyormuş bu hayat. Sensiz olmuyormuş bu nefes. Anladım, ama biraz geç kaldım. Önceleri dedim ya, önceleri bıçak saplanmıyordu sırtıma. Önceleri serseri kurşunlar mayalamıyordu gecelerimi. Önceleri öyleydi... Ve bir de sonraları var ne yazık ki...
Gözlerimde dans eden, ha aktı ha akacak derken yağmur gibi inen yaşlar var artık. Gözlerimde sen, gözlerimde kan, gözlerimde hasret... Yağmur ormanlarını aratmıyor gözlerim. Gece çakan şimşekler misali, sağnak yağmur gibi gözlerim...
Ve sen SON NEFESİM. Ve sen yine yoksun...
Hep kolay gibi gelirdi yalnızlık, tatmamıştım ki! Hep kolay gibi gelirdi unutmak, Aşık olmamıştım ki! Oysa sen SON NEFESİM. Oysa sen öyle acımasız öğrettin ki bunları... Oysa sen öyle yalnız bıraktın ki...
Önce gözlerin geçti gözlerimden çığlıklarla dolu o yolda. Sonra ellerin gitti ellerimden bir saniyelik kısa bir zamanda. Sonra... Sonrası yok, sen gittin işte. İlk o gün kanadımın kırıklığını hissettim ve o durmadan kanayan korkunç yarayı. Nerde yıkamalı, nasıl kurtulmalı?...
Bir zamanlar beni cok sık arardın SON NEFESİM. Sesimi duyunca rahatladığını söylerdin. Sonra... Sonra birden sustun yeminli gibi. Telefonum çalmaz oldu. Bataryası artık on günde anca bitiyor. Şu koca kalabalığın içinde öyle yalnız, öyle sensizim ki; hiç bir kelime anlatmaya yetmiyor. Odam sensiz sessiz. Odam sensiz soğuk. Odama güneş vurmuyor.
Odama hüzün hâkim. Odama kasvet...
İşte!... İmkânsız mı, al işte... Beni sevmen imkânsız. Seni sevdiğim gibi sevmen, deli gibi özlemen imkânsız işte...
Sensiz olmuyormuş SON NEFESİM. Sensiz olmuyormuş bu hayat. Sensiz olmuyormuş bu nefes. Anladım, ama biraz geç kaldım. Önceleri dedim ya, önceleri bıçak saplanmıyordu sırtıma. Önceleri serseri kurşunlar mayalamıyordu gecelerimi. Önceleri öyleydi... Ve bir de sonraları var ne yazık ki...
Gözlerimde dans eden, ha aktı ha akacak derken yağmur gibi inen yaşlar var artık. Gözlerimde sen, gözlerimde kan, gözlerimde hasret... Yağmur ormanlarını aratmıyor gözlerim. Gece çakan şimşekler misali, sağnak yağmur gibi gözlerim...
Ve sen SON NEFESİM. Ve sen yine yoksun...
