Küçüklüğümden beri aşırı sessiz icine kapanık biriyim.durumumu araştırdım şizoid kişilik bozukluğumun olduğunu öğrendim.bu zamana kadar acı şeyler yasadım.çoğu kisinin kaldıramayacağı şeyler.ona ragmen ayaktayım ama ruhsal yönden bitiğim ve bu durumumu aileme bile söyliyemiyorum,beni anlıcaklarınıda sanmıyorum.biriyle konusurken kendimi sıkıyorum hatta çimdikliyorumki o an bi sebepsiz yere aglama geliyo,aglamamak için çimdikliyorum.ruh halimi belli etmemek icin tebessüm etmeye calışıyorum ama konuşurken yüz ifadem o kadar çok degişiyorki farkındayım ve karşı tarafta acaiplestiğimi anlıyor,yüz ifademi toparlamaya çalışıyorum.göz teması kuramıyorum.2 sene önce 150 mg bi depresif ilaç kullandım doktorum bu dozun yetersiz olduğunu yükseltmek gerektgni söylemisti.bu doz bile bana ağır gelirken yükseltmek istemedim.zayıftım cok kilo aldım.bakırköydeki doktorlar sadece ilaç yazıp gönderiyolar.durum kontrolü için hiç bi destek yok.bu yüzden biraktım ilacı ama 5 ay bana 20 yıl gibi geldi.çok zorlandım...hiç kimseyle iletisim kuramıyorum.maddi imkansızlıklardan dolayı psikologa gidemiyorum.önerileriniz varsa dinlerim.sanki son çırpınışlarım gibi...