Sizlerle bir gerçek hikaye paylaşmak istiyorum

Kızlar belki de başlığı yanlış yere açtım. Ama bu hikayeyi sizlerle paylaşmak istedim.

Biz tedavi sürecinde kendimizi çok sıkıp bunaltıyoruz. Hem maddi hem manevi yıpranıyoruz evet. Ama Allah herkese farklı bir imtihan veriyor. Bu da bizim imtihanımız. Az önce sevdiğim bir arkadaşıma yazdım burada "Senin yerinde olmak isteyecek, senin şans görmediklerini şans görecek binlerce kişi var"...

Senin şans görmediğin de başkası için büyük şanstır.

Benim senelerdir tanıdığım bir abla var. 18 senedir çocuk isteyen. Çok tedaviler olmuş ama bebeği olmamış. Seneler sonra fark ediyorlar ki kadıncağızda bir sorun yok aslında eşinde var. Ve hayvan herif tedavi olmayı reddediyor diye 18 senedir o kadıncağızın kolları boş biliyor musun? Boşanamamış zaten bunca seneden sonra da boşanmaz. Adam "kapat bu konuyu tamam bizim de çocuğumuz olmayı versin, yeğenlerini seversin" demiş konuyu kapamış.

Bundan üç sene önceydi. Senelerce olmayınca evlatlık almaya karar verdi, bir uzak akrabasının bebeğini alacaktı 8 çocuklu bir aile kadın yine hamile kalmış ve bakamayacaklardı. Tam her şeyi hazırladılar (bu arada para ile alacaklardı bebeği düşün) kadıncağız hamile kaldı. Hatta inan hamilelik testini de bana ilk okuttuydu. Çift çizgiyi görünce sevinçten ölecekti. Hayatı değişti mutluluktan havalara uçtu. 2 aylıkken bebek karnında öldü kalbi atmadı. Kürtajla aldılar.

Bir daha da bebeği olmadı. Evlatlık işi de geçti gitti. Devlet de evlatlık çocuk vermedi yaşları yüzünden.

Diyeceğim o ki bir şeyi çok istemeyeceksin.
Her şeyin hayırlısını isteyeceksin.
Allah'tan ümit kesmeyeceksin.
Ölümden başka her şeye çare var...