Hep aynı ortamda olmaktan mi bilmiyorum ama, okullar kapandigindan beri sinirlerim alt ust..
Annemin her hareketi bana batiyor, hayatimda mutlu degilim.. cevrem yok ve olmuyor da.
Bazen sinirleniyorjm suan da olduğu gibi, dişlerimi sıkmak cenemi sıkmak geliyor içimden
Anneme bazi şeyleri artik söylemekten sıkıldım, o da yorgun ama saçmalamaktan ve saçma hareketlerden ne zaman vazgeçecek bilmiyorum.. tamam vazgecmesin yada ama aramızda normal ilişki olmamasindan, bisey soyleyecegi zaman ya cok korkak davranmasi ya da bagirarak suçlayarak konusmasi beni cileden çıkardı..
Kendimi tek başıma hissediyorum, sanki yapacak bir sürü şey var ama ben dışarısındayım.
Bu sinir anlarinda napayim bilmiyorum, dişlerimi sıkıyorum, kafami patlatmak istiyorum.. birine zarar vermekten korkuyorum, veremem zaten ama icimden kırıp dokmek bağırmak geçiyor
Cevremde bi tane adam akilli insan olmaz mi ya, hep boşluk..
Gercekten aglamak istiyorum.
İleride de hep böyle olur diye korkuyorum, iyi bir insanla konuştuğum zaman kendimi geri çekiyorum ve kendi icime kapaniyorum.
Bu hayatı hic sevmiyorum