Sinir Krizi, Suçlu Hissetmek

Doktorunuzun dediği gibi hamilelik depresyonu bu evet gayette normal bir şey. Doğduğumuzdan bu yana o kadar olumlu ve olumsuz şeyler görüp duyuyoruz ki hepsi bilinçaltımıza işliyor. Saçma sapan hikayeler, çocuk bakmak çok zor hayat zor, aman şu şöyle bu böyle, sadece evlilik değil her konuda çeşitli şehir efsaneleri... çok etkileniyoruz aslında ama farkında değiliz. Vajinismus bile bundan olmuyor mu. Bende evlenirken yaşadım mesela çok istediğim halde stresten depresyona girmiştim. Düğün günümde inanın zombi gibiydim. Nasıl olacak, ne olacak, ya kötü olursa düşünceleri beynimi sarmıştı, duygularımı bastırmak zorundaydım ve bu beni daha da kötü yapıyordu. Böyle olmak beni suçlu hissettiriyordu, etrafımdakiler gülsene biraz ne bu halin diyordu. Çok zoruma gidiyordu. Şimdi evliyim çok mutluyum o korkularım o günlerim geride kaldı gitti. Kimse kimsenin içini bilemez kendinizi hiç suçlamayın gayet normal şeyler yaşıyorsunuz. İnsanların size öcü gibi bakmasına aldırış etmeyin. Hal bilmez, ahval bilmez ger*zekalıları da anlamıyorum. Her şeyin bir kıstası var sanki ona göre davranacağız gibi bekleniyor öyle bir şey yok sizde kendinizi buna şartlarsanız daha kötü olursunuz. İçinizden geldiği gibi yaşayın her şeyi. İlk önce kendinizi sevin kabullenin ki sonra bebeğinizi kabullenebilesiniz. Bırakın ne derlerse ne düşünürlerse düşünsünler. Dün böyle hissediyordum, bugün de böyle ? Kime ne ? Size tavsiyem insanlarla biraz daha az görüşün bu süreçte. Daha çok eşinizle birlikte vakit geçirin. Biraz kendinizle başbaşa kalın, kafanızı dinleyin. Uzman yardımı alın. İnanın her şey daha güzel olacak.
Bide siz asla merhametsiz, ruhsuz değilsiniz. Aksine çok daha ince düşünceli, duygusal, kontrolcü bir insansınız. Doğurup doğurup sokağa salanlar, çocuğuyla ilgili hiçbir şeyi takmayan kafası baya rahat anneler mi çok duygu yüklü şimdi ? Bence değil. Siz anne olun bakın onun kılına zarar gelmesin diye neler yapacaksınız. Hatta pimpirikli bir anne olacaksınız ben söylüyorum.
 
Benimki de planlı Bi gebelik değildi. Pcos vardı, hap kullanıyordum. Evlendikten 4 5 ay sonra hapı bıraktım. Olacağına dair inancım yoktu. 2 ay sonra hamile kaldım. Hiiiç mutlu olmadım asla sevinmedim. Hep böyle hayatım mahvoldu napcam gezemem uyuyamam kafamı dinleyemem diye karalar bağladım. 1. Ve 2.trimesterde ruh halim böyleydi. Son aylarda biraz daha iyiydim ama hala öyle havalara uçmuyodum bence zaten 9 ay uzun Bi süre. Sürekli havalara uçup mutlu olarak gebelik geçiren yoktur. Yarım dünya olup yatakta ordan oraya dönmek çileye dönmüşken insan mutlu olamıyor ki. Her neyse kızım doğdu, annelik hemen yükleniyor ama amatörlük biraz engelliyor. Bi şekilde aranızda çok güzel Bi bağ oluşuyor. Emzirmek muhteşem Bi şey umarım emzirebilirsiniz uzun aylar aranızdaki sevgi bağı öyle bi güçlenicek ki çelik gibi olucak. Şu an mutsuz olmanız normal. Planlı hamile kalanlar bile Bi afallıyodur çünkü hayatı en çok etkilenen kişi anne oluyor bu yüzden korkular endişeler duymak çok normal. Doğum yaptığınız zaman depresyona girmemek için şimdi ve doğum sonrası psikolojik destek alın mutlaka. Bence çok güzel Bi anne olacaksınız. Görev gibi sağlıklı besledim yürüdüm vs demişsiniz ama bence bebeğinizi düşünmeseniz hiç birini yapmazdınız. O yüzden sadece doğumu bekleyin. Mutluluklar.
 
Çok zor bir durum gerçekten. Her kadın anne olarak yaratılır içgüdüseldir olayına hiç katılmıyorum. Benim de üstlenebileceğim bir sorumluluk değil. Yapım gereği kolay öfkelenen biriyim. Çocuk hassasiyet ister, özen ister. Allah gerçekten anne olmak isteyenlere nasip etsin. Siz de asla rol yapmayın. İçinizden geldiği gibi davranın. İnsanlara mış gibi davranarak bastırmışsınız hislerinizi o da bir anda patlak vermiş. Şuan bebeğin doğumunu beklemekten başka çare yok anladığım kadarıyla. Umarım burdaki arkadaşların dediği çıkar ve onu görünce seversiniz. Lütfen yalnız kalmamaya çalışın. Lohusalık döneminiz de zor geçebilir. İdare edemeyeceğinizi hissettiğinizde anneniz olur, kayınvalideniz olur birinden destek mutlaka alın.
 
@strawberry swing tatlım bir bakar mısın ?
Zamanında bir bebek düşürdün mü.?Kaybettiğin bebek Kız olsa adını öykü koyacakmıydın?
Ya da senin adın öykü mü ?
Selam. Bu biraz uzun bir yazı olacak. Kafam çok karışık ve biraz anlatıp rahatlamak istiyorum. İlk olarak biraz kendimden bahsedeyim. 28 yaşındayım. Bir üniversitede klasik batı müziği alanında araştırma görevlisiyim. Geçen yıl doktora yapmaya başladım. Zaman zaman bir yerlerde de çalıyorum. Aynı zamanda bazı çocuklara piyano ve çello dersi veriyorum. Evliyim. Eşim 32 yaşında ve avukat. 3 yıldır evliyiz.
1,5 yıldır depresyon tedavisi görüyorum. İki hafta önce hamile olduğumu öğrendim. Beni asıl korkutan bu. Eşim baba olmayı hep isterdi. Ben bebek isteyip istemediğimden hiç emin olamadım. Anne olmak bana korkutucu geliyor. Ama hamileyim ve plansızdı. Doğum kontrol hapı kullanıyordum. Hamile olduğuma göre herhalde birkaç defa almayı unuttum diye düşünüyorum. 8 hafta 4 günlük hamileyim şu an. Endişelerim var. Kendi annemden dolayı sanırım anneler hep yorgun, mutsuz, tahammülsüz, öfkeli insanlar gibi kazınmış beynime. Ne kadar denesem öbür türlüsünü hayal edemiyorum. Ben 8 yaşındayken ebeveynlerim boşandı. Ben annemle kaldım. Babamı yılda bir görebiliyordum. Annem alkolikti. Gece elinde kadehle tv karşısında sızardı. Kaldırıp yatağına götürmeye çalışırdım. Sarhoşken ağlayıp benden özür dilerdi. Sabah unuturdu. Sürekli erkek arkadaşları vardı. Yıllar boyu bana maddi manevi çok zarar verdi. En son düğünüme gelmek yerine erkek arkadaşıyla içmeyi tercih ettiğinde tüm ipleri kopardım.
Eşimle bir sorunumuz yok şükürler olsun. Birbirimizi seviyor ve saygı duyuyoruz, ev işlerini bölüşüyoruz, birlikte güzel vakit geçiriyoruz. Çok iyi bir baba olacağından eminim.
Ama ben korkuyorum. Keşke doktoram bitseydi diye düşünüyorum. Ve anne olursam mutsuz olacağımdan korkuyorum. Tahammülsüz olacağımdan, sürekli çocuğa bağırıp çağıracağımdan, hasta olmasından korkuyorum. Eşim onu benden daha çok severse diye üzülüyorum. Artık birbirimize zaman ayıramazsak diye korkuyorum. Birbirimize yabancılaşırsak diye korkuyorum. Şu an ülke çapında ekonomik durum belli, yetemezsek diye korkuyorum. Okulu, sosyal faaliyetleri, giyimi vs. Bir de virüs çıktı.
Şu sıralar sürekli kusuyor ve ağlıyorum. Hamile olunca apar topar bırakmak zorunda kaldım ilaçları da. Sürekli bir ağlama durumu ve kabuslar var. Zor durumdayım.
Yoo değildi. Sevimli tiplerdi. Birinin annesi kadın doğum doktorum ve sürekli karnıma dokunuyor. Bebekten bahsediyor. Çocuğa deli olmaya başladım ve bir şey diyemiyorum. İnatla sürekli bebeği hatırlatıyor

Sen gerçek misin ? Bu alıntıladığım mesajları hatırlıyor musun ?
 
Bu konuda taviz veremicem kimse kusura bakmasın.
Biz olmuyor diye sinir krizi geçiyoruz hanımefendi..
yokluğu, olmaması, varlığından daha mı iyi olurdu sizce ?

Bence artık kabullenmelisiniz bir anne olucaksınız ! çocuğunuz ilerde bunları duysa çok acı olur.

Ban yememek için burda kesiyorum.
Konu sahibinin anlattıklarına göre yokluğu/olmaması varlığından daha iyi olurmuş demek ki. Bebek istemek kadar istememek de bir hak değil mi? Siz istiyorsunuz olmayabilir, fakat aynı anda birisi çocuk istemeyip aldırabilir. Başkaları istiyor ama olmuyor, neyse ben istemediğim çocuğa annelik edeyim derse ne kadar doğru olur sizce? Allah size de en kısa zamanda hamile kalmayı nasip etsin inşallah.
 
Konu sahibinin anlattıklarına göre yokluğu/olmaması varlığından daha iyi olurmuş demek ki. Bebek istemek kadar istememek de bir hak değil mi? Siz istiyorsunuz olmayabilir, fakat aynı anda birisi çocuk istemeyip aldırabilir. Başkaları istiyor ama olmuyor, neyse ben istemediğim çocuğa annelik edeyim derse ne kadar doğru olur sizce? Allah size de en kısa zamanda hamile kalmayı nasip etsin inşallah.
Soru sormam yasak mı acaba ?
Ben bebek istememe gibi bir lüksün yok falan mı yazdım yorumumda ?
Ben aldırmaya karşı bir insanda değilim, aldıramazsın edemezsn illa onu doğuracaksın şükrediceksin onu sana allah nasip etsin oo mükemmel sevin buna mecbursun vs falan mı demişim ?
Olmamasının acısını yaşayan biri olarak sadece “olmaması olmasından daha mı iyi olurdu ?” Diye bir soru alt tarafı neden bu kadar taş yedim bilemiyorum. Tek sizin için demiyorum bunu kusura bakmayn diğer yorumlardada linç etmeye kalkıştılar çünkü sanki konu sahibine küfür etmişim gibi..
Amin teşekkür ederim.
 
@strawberry swing tatlım bir bakar mısın ?
Zamanında bir bebek düşürdün mü.?Kaybettiğin bebek Kız olsa adını öykü koyacakmıydın?
Ya da senin adın öykü mü ?



Sen gerçek misin ? Bu alıntıladığım mesajları hatırlıyor musun ?
Teşekkür ederim öneriler için adım Nursel değil ama Öykü :) Bugün alkol konusunda gün boyu eşim yardımcı oldu. Ağlama krizlerini yönetiyor ve sonuçta gün boyu hiç alkol almadım.
Sarılmış kadar oldun, teşekkür ederim ❤
Kızım olsaydı adını Öykü koyacaktım
Eğer hatam varsa özrümü dilerim. Ama cevaplarsanız sevinirim. BU KONU HAKKINDA YORUM YAPAN ARKADAŞLAR LÜTFEN ALINTILADIGIM MESAJLARI OKURLARSA SEVİNİRİM. DİLERSENİZ KULLANICILARIN TÜM MESAJLARINA BAKIN.
 
Sinir krizi geçirdikten sonra psikiyatrik destek almaya başladım. Hatta şu an haftalık görüşmemiz gerektiğini söyledi doktorum. En azından insanlar duygularımı öğrenince rahatlarım diye düşünmüştüm. Daha kötü oldu. Uyumaya korkar hâle geldim sürekli kâbus görmekten. Yatağa uzanıp saatlerce duvara bakıyorum. Utanmak gibi değil aslında kötü hissediyorum. Çok ilginç bakıyorlar insanlar. Nasıl anlatabilirim bilmiyorum sanki çok hasta biriyle konuşur gibi tavırları var.
Bence biraz rahatlayin.Ben de rahatima cok duskun gezeyim tozayim modunda biriyim halen de oyle.Ama bebek cok baska birsey.Belli bir sureden sonra yine gezip tozacakasiniz bebegiyle dunyayi gezen hic evde oturmayanlar var.Ben 4 aylik bebekle yurtdisi tatiline gittim.Bakici ya da bir aile buyuguyle isi cozersiniz.Sosyal hayat hic aksamaz merak etmeyin.Esiniz size cok destek olur.Hamilelik psikolojisi cok farklidir.Kimseye rezil olmus filan degilsiniz.O arkadaslarinizla yine bir araya gelin ve rahatlicaksaniz cekincelerinizi paylasin.Goruceksiniz herkes anlayisla karsilayacaktir.Ben sizin cok iyi bir anne olacaginizi hissediyorum bu kaygilar aslinda ona yetemeyecegim korkusu :KK66:Sevgiyle kalin..
 
Demek böyle hisseden yalnız ben değilmişim. Kalp atışı, tekme, cinsiyet hiçbiri beni heyecanlandırmadı veya anneyim ben dedirtmedi. Hâlâ da hareket ettiğinde, tekme attığında tedirgin oluyorum. İsmini bile düşünmedim. Cinsiyetini öğrendik eşim araştırıyordu "Can nasıl?" diye sordu, "Tamam bu olsun," dedim. Zerre annelik duygusu yok içimde.
Bende sadece bir şey olursa diye koruma içgüdüsü vardı çok tedirgin oluyordum bir şey olacak diye
Ama bence gerçekten annelik duygusu doğunca geliyor
Isterseniz psikoloji destek alın sonuçta önce siz iyi olmalısınız yoksa bebek de iyi olamaz ve ikinize de eziyet olur
 
Haklısınız bu konuda ben de çok şükrediyorum fiziksel anlamda çok rahat geçiyor, midem bile bulanmadı. Bir de bu bebeğin her şeyi hissediyor olması sorunsalı kafamı karıştırıyor. Şimdi bu çocuk biliyor mu benim istemediğimi bilmiyor mu?
Bir de hamilelik boyunca depresif ve stresli olan annelerin çocuklarının daha melankolik, duygu durum bozukluklarına daha yatkın olduğu söyleniyor. Dolayısıyla bu da beni demoralize ediyor ve artık her düşündüğüm her yaptığım bebeğe zarar gibi gelmeye başladı.
Evet bebek biliyor ve hissediyor ama siz de kafaniza bir de bunu takmayin
Bebegin saglikli olmasi icin sizin sakin kalabilmeniz lazim , psikolog destegine devam edin , yapabiliyorsaniz meditasyon ve hamilelik yogasi yapin , mumkun mertebe sakinleyin ki bebeginiz de bu stresi yasamasin
 
Ben de mesela korkuyorum hasta olsa naparım diye. Sizin bu durumda hisleriniz ve tepkileriniz nasıl oluyor? Tam olarak ne zaman benimsediniz çocuğu, ne zaman sevdiniz?

Ben kontrolcu bir insanim. Hayatimda kontrol edemedigim, planlarim disinda gelisen olaylar beni cok endiselendirir. Kaygi duzeyi yuksek bir insanim. Bu yuzden oglumla ilgili en ufak bir olumsuzluk beni hemen alt ust edebiliyor. Aksi gibi oglum cok kez dustu, kafasini vurdu, besin alerjileri yasadi, daha 2 aylikken idrar yolu dnfeksiyonu sebebiyle hastanede yatti. Daha gecen cuma ayagina cay dokuldu 2.derece yanik olustu vs...bunlarla cok zor mucadele ediyorum. Bu konuda yardim almam gerek, o yuzden nasil relax anne olunir noktasinda size tavsiye vermekten uzagim. Lakin sunu soyleyebilirim, hamileyken oldugumdan daha guclu hissediyorum cunku biliyorum ki oglum bana guveniyor. O bana benim kendime guvendigimden daha cok guveniyor. Onu rahatlatabilen tek sey benim dogdugundan beri. Cok minikken mememi ariyordu, simdi bilincli olarak, anne diyerek bana siginiyor en zor anlarda. Bu insana ciddi bir guc ve moral oluyor. Evet diyorsun ben onun annesiyim, onu bir tek ben avutabilirim. Dolayisiyla benimseme ve aradaki ozel bag aslinda dogdugu andan itibaren olusuyor. Biraz aci biraz tatli ama essiz bir bag...kucagina alir almaz mucize bekleme dememin sebebi o. Insan eger merhametli ve vicdanli biriyse, ne kadar agir buhran geciriyor olursa olsun seviyor, baglaniyor emek verdigine. Sadece zaman lazim, yasanmislik lazim.
 
Mesela bakın bu da benim kafamı çok karıştıran bir konu. Bir kısım insan diyor ki doğumdan sonra yanında pek kimse olmasın her kafadan bir ses çıkıyor panik yapıyorsun, bir kısım da diyor ki alışana kadar yanında mutlaka yardım edecek biri olsun. Ve ikisi de mantıklı geliyor şimdi hangisi en doğrusu?
Bu aslında sizinle, bebekle, doğum şekli ve toparlanma süreciyle alakalı bir durum. Ablam ve ben aynı dönem sezeryan doğum yaptık. Ben 2 gün sonra bebegimle ilgilenebilecek duruma geldim ama ablam 1 haftada ancak toparlandı. Bu günlerinde yanında birinin olması mutlaka gerekli. Sonra geldik lohusa dönemine. Ablam benden iyi adapte oldu internetten alışveriş yapıyor, geleni gideni rahatlık ağırlıyor, bebegiyle oynaşıyor falan. Bense daha çok üzerimden kamyon geçti modundaydım. Ben daha kendime gelemeden bu kezde bebegimin gaz ve koliği başladı. Yaklaşık 6 ay sürecek gece gündüz ağlama süresince yanımda kimse yoktu. Bazı geceler eşim ve ben bitik durumdayken saat gece 2-3 ablama gitmişliğim çoktur. Ablamın bebeği saatlerce deliksiz uyuduğu için ablam benim bebeğe de bakardı ben de bir nebze dinlemeye çalışırdım. O dönem yanımda kalacak anne yada kayınvalide olsa ne çok isterdim anlatamam. Yani doğumunuz, lohusalık döneminiz rahat geçerse ve bebeğinizin şiddetli gazı, koliği falan olmazsa evet karı koca idare edebilirsiniz. Aksi bi durumda ki inşallah olmaz ama sizin için lohusa depresyonu ihtimali ağır basıyor sanki. Mutlaka bir büyüğünüzün desteği iyi olabilir. Ya da doguma kadar terapi alsanız belki sizin için daha iyi olur.
 
Eğer hatam varsa özrümü dilerim. Ama cevaplarsanız sevinirim. BU KONU HAKKINDA YORUM YAPAN ARKADAŞLAR LÜTFEN ALINTILADIGIM MESAJLARI OKURLARSA SEVİNİRİM. DİLERSENİZ KULLANICILARIN TÜM MESAJLARINA BAKIN.
Mistralgagnantın konusu yüzünden banlanmıştım. Boşlukları sorgulayınca suçlu ilan edilmiştim. Birde güzel linç etmişlerdi.
Eğer bu kişiler tek bir şahısla bağlantılı ise burada insanları böyle hassas bir konuda birbirine düşürüp bundan zevk alan bi manyak olmalı. Başka açıklama bulamadım.
 
Eğer hatam varsa özrümü dilerim. Ama cevaplarsanız sevinirim. BU KONU HAKKINDA YORUM YAPAN ARKADAŞLAR LÜTFEN ALINTILADIGIM MESAJLARI OKURLARSA SEVİNİRİM. DİLERSENİZ KULLANICILARIN TÜM MESAJLARINA BAKIN.

Nasil ya ??

@strawberry swing siz hastanede dusuk yapiyorum deyip ortaligi birbirine katan uye misiniz???
 
Nasil ya ??

@strawberry swing siz hastanede dusuk yapiyorum deyip ortaligi birbirine katan uye misiniz???
Yazılarını tek tek okudum. Konuşma üslubu o kadar benziyor ki. Bu başlık altında bir arkadaş ona sana sarılmak istiyorum diyor o da sarılmış kadar oldun yazıyor. Diğer kullanıcı da da aynı şekilde bu şekilde ‘sarılmış kadar oldun ‘ yazıyor. Ben anlam veremedim.
konular o kadar karmaşık ki.Hamileyken alkol kullanmış depresyon tedavisi görmüş kocası bebek düşürdü diye onu sürekli kan lı vs gibi hissedip ondan soğumuş falan falan falan. Lütfen O kullanıcılar da sizsebiz bunu açıklayın da bizde saf yerine konulmaya çalışıldığımızı bilelim !!
 
Bende istemiyordum. Şimdi 10 yaşında boncuğum. Süper bir anne olamadım ama kötü de değilim çok şükür.Görmediğin ve alışkın olmadığın birşeyi sevmek kolay olmayabilir. Hatta doğduğunda da hemen alışamayabilirsin,zamanla yüzü de kendini ve eşini görmeye başladıkça ısınır kalbin..O senden ziyade yabancı bir cisim gibi gözüksede O BİRAZ SEN BİRAZ EŞİN gibi olan değişik minnoş ve kokusuna öleceğin bir yaramazzzz:) pat diye bekleme herşeyi,zamanla değişecek kendini zorlarsan geri teper..
 
Yazılarını tek tek okudum. Konuşma üslubu o kadar benziyor ki. Bu başlık altında bir arkadaş ona sana sarılmak istiyorum diyor o da sarılmış kadar oldun yazıyor. Diğer kullanıcı da da aynı şekilde bu şekilde ‘sarılmış kadar oldun ‘ yazıyor. Ben anlam veremedim.
konular o kadar karmaşık ki.Hamileyken alkol kullanmış depresyon tedavisi görmüş kocası bebek düşürdü diye onu sürekli kan lı vs gibi hissedip ondan soğumuş falan falan falan. Lütfen O kullanıcılar da sizsebiz bunu açıklayın da bizde saf yerine konulmaya çalışıldığımızı bilelim !!

Ben kibledim sizin mesajinizi yonetim alintiladiginiz uyeleri kontrol etsin diye , ayni uyeyse zaten anlar yonetim
 
Mesela bakın bu da benim kafamı çok karıştıran bir konu. Bir kısım insan diyor ki doğumdan sonra yanında pek kimse olmasın her kafadan bir ses çıkıyor panik yapıyorsun, bir kısım da diyor ki alışana kadar yanında mutlaka yardım edecek biri olsun. Ve ikisi de mantıklı geliyor şimdi hangisi en doğrusu?
Size iyi gelecek birisi varsa o olsun tabi ki. Yemeniz içmenize yardımcı olur.bakımınızı yaparken çocuğa göz kulak olur. Ama böyle biri varsa tabi. Biz de yalnız kalın denmesinin sebebi genelde kadını orasından burasıdan çekiştiren, sütünü sorgulayan, bunaltan aile bireyleri.sizin gibi hele öncesinde buhran da geçiriyorsanız birinin yanınızda olması çok da faydalı olur. Her iki doğum şeklinde de ister istemez acı sızı oluyor. Yardım ve şefkat göreceğiniz bir yakınınız varsa güzel olur. Bu arada hissettikleriniz gayet normal, kendinizi suçlamayın. Hayırlı sağlıklı doğumlar dilerim
 
X