Sıkışmış hissediyorum

Hislerimi nasıl yazıya dökeceğim bilmiyorum. Fazlasıyla uzun bir yazı olacak gibi. Üniversiteyi uzakta okudum. Mezun olalı 3 sene oluyor. Bu süreçte kpss ye çalıştım yüksek lisans yaptim. Bu süreçte hafif bir depresyon anksiyete panik atak yaşadım. Çevremdeki herkesle iletişimini kestim ve kendimi eve kapattım. Son 3 4 aydır iyiyim. bir erkek arkadaşım oldu yıllar sonra ve onu çok seviyorum. Aynı zamanda seviliyorum. Aileme ilişkimi soyledim ne olumlu ne olumsuz karşıladılar. Tam olarak istedikleri biri olmadığı için ailem evlenirsen maddi destekte bulunmam dedi. Erkek arkadaşımın da ailesi maddi destek sağlayacak durumda değil. Kendim atanacak miyim atanamayacak miyim bilmiyorum. Yüksek lisans yaptim ama hiçbir işime yaramıyor. Özel okullarda yok paraya çalışabilirim. Ailemin durumu iyi ve onların yanında çalışabilirim ama düşünüyorum ki beni pek dahil de etmek istemiyorlar. Erkek kardeşim okumadı ama dükkanı ona verecekler. Boşta bir evimiz var. Once ben Evlenirsem ben otururum kardeşime de kira veririm dedim. Hayır olmaz oğlumu düşünmem lazım seni de evlendigin adamın ailesi düşünsün dediler. Gerçekten zoruma gitti. Evde sürekli baskıyı ben hissediyorum saçma sapan yasaklar kurallar içinde yaşıyorum. Artık çok sıkıldım. Erkek arkadaşımı bunlardan kurtulmak için bir çıkış görmüyorum. Onunla evlenmek istediğim için evlenmeyi düşünüyorum.yoksa bu zamana kadar aklımda evlilik hiç olmamıştı. Şu anda da bir iş bulup evden ayrılayim diyorum ama verilen maaşlarla nasıl yapayım. Ailemle artık yaşamak istemiyorum orası kesin. Mutsuzum işsizim ve çocuk gibi yasaklarla yaşıyorum. Zaten erkek arkadaşım çalışıyor diye haftada 1 2 görüşüyoruz. Saçma sapan çıkma gidemezsin her hafta vs laflar. Çıldırmamak elde değil. Sevgilim olduğunu bilmeden öncesinde de böyle bir durumum yoktu yani. Şimdi saat 8de evde ol lafları. Gerçekten ne gidebiliyorum ne kalabiliyorum. Neyi yapmalıyım bilmiyorum
Bence evlilik için acele etmeyin. Evlilik asla bir çıkış/kaçış değildir. Daha kötü bir hayata da sürüklenebilirsiniz. Bence ilk yapmanız gereken bir iş bulup kendi paranızı kazanmak. Ailenizin tavırları da klasik ataerkil aile tavırları. Erkek çocuğa iş ev ayarlıyorlar ki yarın öbür gün kısmeti kapanmasın. Kadın nasılsa ilerde kocaya emanet ona bir şey yapmasak da olur.
 
Kardeşin o evde oturur sana kira gönderir dedi.. Ben de önce ben evlenirsem ben oturur ona kira veririm dedim. Olmaz seni oturtamam bir oğlum var onu düşünmem lazım gücenme dediler. Kardeşim okumak istemedi dükkanı ona verecekler. Valla erkek olmak varmış. Okumak için bi taraflarımi yırttım. Yüksek lisans yaparken bile ne gerek var boş iş dediler. Kızım kazanmış ne güzel demediler. Gururlanmadilar bile
Üzüldüm.Benim de 1 erkek kardeşim var. Ailem asla ayırım yapmadı yapmazlar. Eğer yapsalar tavrım nasıl olurdu bilemiyorum. Ama soğurdum sanırım.
Bir de yaşlanınca mallarını yedirdikleri erkek evlatları değil de kızları baksın kendilerine isterler ilginç şekilde.
 
Üzüldüm.Benim de 1 erkek kardeşim var. Ailem asla ayırım yapmadı yapmazlar. Eğer yapsalar tavrım nasıl olurdu bilemiyorum. Ama soğurdum sanırım.
Bir de yaşlanınca mallarını yedirdikleri erkek evlatları değil de kızları baksın kendilerine isterler ilginç şekilde.
Bir de kendileri asla evlat ayrımı yapmadığını söyler. Çocuğun yanında bile sürekli sen kardeşini kıskanıyorsun lafları. Gerçekten kendimi sorguluyorum
 
Merhabalar,
Evlilik için acele etmeyin diyen arkadaşlara katılıyorum. Hangi şehirdesiniz bilmiyorum ama özel okulda çalışmaya başlayın bence. Ayrı eve çıkmaya gücünüz yetmese bile apart/yurt tarzı yerlere bakabilirsiniz. Ev arkadaşı bulabilirsiniz. Bunlar olmasa bile evdeki olumsuz ortamdan uzaklaşırsınız ve biraz para biriktirebilirsiniz.
Yaşınız genç. Kız kardeşim ve kuzenim senelerce özelde çalıştıktan sonra atandı 28 yaşındayken.
Eğer bu zamana kadar 1 veya 2 yıl kpss ye ayırdıysanız artık oturup beklemeyin.
Benzer sorunları ülkemizdeki o kadar kadın/kız çocuğu yaşıyor ki emin olun yalnız değilsiniz.
Ama kendimize ancak kendimiz yardım edebiliriz.
 
X