- 20 Nisan 2010
- 81
- 0
arkadaşlar, daha önceden de yazmıştım buraya. sevgilimin annesiyle çok ciddi sorunlarımız var. 1,5 yıldır çıkıyoruz sevgilimle, ciddiyiz, o mezun oldu, ben mezun olana kadar bekliyoruz şimdilik. annesiyle tanışmıştım geçen yaz, ilk tanışmamız biraz soğuktu, ikinci sefer görüştüğümüzdeyse çok iyidik, epey iyi anlaştık, kızım kızım peşimde dolanıyordu. sevgilimin ailesi benim ailemin sosyal statüsüne göre biraz aşağıda maalesef. benim babam doktor, annemse diş hekimi,kardeşlerim de benim gibi üniversitede okuyorlar. anladığım kadarıyla annesinin de bu konuda hep endişeleri vardı en başından beri. oysa benim annem hiç öyle insanlara yukarıdan bakıcak biri değil, melek gibidir. neyse, aramızda geçen yazdığım alkol meselesinden dolayı problem çıkmıştı, sevgilimin annesi bana benden nefret ettiğini gördüğünde tüylerinin diken diken olduğunu, elin kızı olduğumu, ailemin alkolik olduğunu(sadece bir birayla fotoğrafım var diye), kendimize alkolik damat aramamız gerektiğini falan söylemişti. ben çok üzüldüm, çok ağladım. sevgilimi de terk ettim bu iş olmaz artık diye. fakat sevgilim benim peşimi bırakmadı, sözler yeminler etti seni bi daha onunla muhttap bile etmiycem diye, hatta ben o dönem sinirimi alamadım, sevgilimin yüzüne karşı annesi hakkında bütün görüşlerimi sıraladım, cahilliğinden saygısızlığına terbiyesizliğine, anlamasının kıt oluşundan gerzekliğine kadar. sevgilim tek kelime bile etmedi, haklısın, bütün söylediği haklısın oldu. annemle anlaşmanın ne kadar zor olduğunu biliyorum, terbiyesizlik etti saygısızlık etti dedi, hep beni onayladı.
derken biz barıştık sevgilimle, onun büyüüüük çabalarıyla. annesini aradı, barıştığımızı, artık bana karşı eski hatalarını yapmaması gerektiğini söyledi. annesi de bunu evlatlıktan reddetti, sütünü helal etmediğini vs vs şeyler söyledi. benim sevgilim de pek oralı olmadı açıkçası. o günden sonra 1ay 4 gün boyunca aramadı. annesi de inadın teki, o da aramadı. gene de hiç hayatımızda olmadığı için, en mutlu bir ayımızı geçirdik belki sevgilimle. dertsiz tasasız, bir kez bile kavga etmedik... ama sevgilimin arkadaşlarını arayıp bizi onlar aracılığıyla tehdit etmeye başladı. istanbul'da babamın muaynehanesini bulucakmış, annemin telefonunu bulucakmış, yapıcaklarından kendi bile korkuyomuş, oğlu annesinin olmadıysa hiç kimsenin olamazmış. neler neler. ankaraya yanımıza gelip bizi basıcakmış(!). bi de bi söylenti çıkardı aklından, biz beraber yaşıyomuşuz. arayıp herkese bunu soruyo, kimseye de inanmıyor.
bunun üzerine sevgilim dün dayanamadı aradı annesini, ben de yanındayım, evet beni savundu, ve hani elinden geldiğince ezdirmedi. ama o kadının dedikleri o kadar dokunuyor ki bana. sen çık, istediğin kadar çık ben onu istemeye gitmiycem, o kızın adını bile duymak istemiyorum, o elin kızı sana master'ı bıraktırdı(ki alakası yok, ben devam etmesi için çok uğraştım) askere git, neden ankarada çalışıyorsun, o kızı benim midem kaldırmıyor, o kız senin "nikahsız karın" zaten, bugün ölsen en çok ben üzülürüm o kız daha 40ın çıkmadan koca bulur siktirip gider(aynen böyle). sevgilim de, kararının değişmeyeceğini, o istediği için benden vazgeçmeyeceğini, kendisinin bir birey olduğunu, hayatındaki insana ve kariyer planına artık annesinin karışamayacağını sakin bir dille anlattı anlattı durdu. fakat kadın hep bağrındı çağrındı.
nefret ediyorum artık ondan, öyle nefret ediyorum ki ve ben bunları hak edicek bir şey yapmadım, en çok da canımı o acıtıyor. oturdum ağladım. sevgilime de çok yorulduğumu, o anneyle yürütemeyeceğimi söyledim. sevgilim defalarca hiç bir işime karıştırmıycağını söylemesine karşın ben katlanamıyorum artık bu kadına. bu kada kötülüğe katlanamıyorum. ne yapıcam, bi yol gösterin nolur...
derken biz barıştık sevgilimle, onun büyüüüük çabalarıyla. annesini aradı, barıştığımızı, artık bana karşı eski hatalarını yapmaması gerektiğini söyledi. annesi de bunu evlatlıktan reddetti, sütünü helal etmediğini vs vs şeyler söyledi. benim sevgilim de pek oralı olmadı açıkçası. o günden sonra 1ay 4 gün boyunca aramadı. annesi de inadın teki, o da aramadı. gene de hiç hayatımızda olmadığı için, en mutlu bir ayımızı geçirdik belki sevgilimle. dertsiz tasasız, bir kez bile kavga etmedik... ama sevgilimin arkadaşlarını arayıp bizi onlar aracılığıyla tehdit etmeye başladı. istanbul'da babamın muaynehanesini bulucakmış, annemin telefonunu bulucakmış, yapıcaklarından kendi bile korkuyomuş, oğlu annesinin olmadıysa hiç kimsenin olamazmış. neler neler. ankaraya yanımıza gelip bizi basıcakmış(!). bi de bi söylenti çıkardı aklından, biz beraber yaşıyomuşuz. arayıp herkese bunu soruyo, kimseye de inanmıyor.
bunun üzerine sevgilim dün dayanamadı aradı annesini, ben de yanındayım, evet beni savundu, ve hani elinden geldiğince ezdirmedi. ama o kadının dedikleri o kadar dokunuyor ki bana. sen çık, istediğin kadar çık ben onu istemeye gitmiycem, o kızın adını bile duymak istemiyorum, o elin kızı sana master'ı bıraktırdı(ki alakası yok, ben devam etmesi için çok uğraştım) askere git, neden ankarada çalışıyorsun, o kızı benim midem kaldırmıyor, o kız senin "nikahsız karın" zaten, bugün ölsen en çok ben üzülürüm o kız daha 40ın çıkmadan koca bulur siktirip gider(aynen böyle). sevgilim de, kararının değişmeyeceğini, o istediği için benden vazgeçmeyeceğini, kendisinin bir birey olduğunu, hayatındaki insana ve kariyer planına artık annesinin karışamayacağını sakin bir dille anlattı anlattı durdu. fakat kadın hep bağrındı çağrındı.
nefret ediyorum artık ondan, öyle nefret ediyorum ki ve ben bunları hak edicek bir şey yapmadım, en çok da canımı o acıtıyor. oturdum ağladım. sevgilime de çok yorulduğumu, o anneyle yürütemeyeceğimi söyledim. sevgilim defalarca hiç bir işime karıştırmıycağını söylemesine karşın ben katlanamıyorum artık bu kadına. bu kada kötülüğe katlanamıyorum. ne yapıcam, bi yol gösterin nolur...
Son düzenleme: