Sensiz sevmeye kaldığı yerden devam etmeliyim

Sensiz“ sevmeye kaldığı yerden devam etmeliyim......

Yüreğimden tuza bandırılmış acılarımı elerken yine şehrimin soğuk kaldırımlarına
bırakıyorum sensizliği. Sensizim ... Senden sonra tüm sokaklar tek adresim...
Öznesizim ... Senden sonra tüm cinayetlerin tek failiyim... Davasını kaybetmiş sanık
gibi boynu bükük cümlelerim... Sanki ayaklarından vuruldu geleceğim..
(D)üşüyorum uluorta.. Soğuk kaldırım taşlarının arasına doluyor yol yordam
bilmez harflerim.. Kan revan içinde mevcudiyetim.. Aşk tarafsızlığını yitirirken ben
sensizliğin iktidarında sonumu hazırlıyorum.. Eyyubvari susuyorum en yalın
halimle. İçi kalabalık “ susmalar biriktiriyorum yüreğimin ipsiz uçurumlarında.
Susuyorum olmuyor, konuşuyorum olmuyorum.. Güpegündüz vuruluyorum sol
yanımdan.. Eksiliyorum yüreğinden / siliniyorum cümlelerimden. Yitip gidiyorum
sensizliğin paragraf başlarında. Bu aşkın mağlubu ilan edilsem de,
nafile.. Eksiliyorum cümlelerinden.. Siliniyorum adreslerinden…

Şimdi benden uzaklardasın.. Bensiz olman senin için hiçbir şey ifade etmiyor.
Etmemeli zaten. Ama “ sensizlik “ bende o kadar büyük ki; hiçbir kalıba
sığdıramadım senli mutlulukları..Yokluğun öyle büyük yara ki; hiçbir kelimeyle
dolduramadım bıraktığın boşlukları. Şimdilerde seni “ sensiz “ yaşatabilme azmi
ile doluyum. Bizzat senin sözlerinden alıntı yaparak “ direniyorum yalnızlığına.
” Kaybetme pahasına sensizliği giydiriyorum omuzlarıma..Ayrılığın zafer çığlıkları
kaplasa da etrafımı, ben yenilgiyi kuşanıyorum üzerime..Biliyorum ki; sonunda
yalnızlığa boyun eğsem de, bir cümlelik yerim olacaktır yüreğinin derinliklerinde..
Gözlerim Filistin gibi ağlamaklı olsa da, yenilginin perde arkasındaki gizli
zaferlerim İstanbul gibi boynu hep dik duracaktır tarihin tozlu sahifelerinde…
Sensizlik yüreğime galebe gelse de, bu savaşta kazanan ben olacağım..
Çünkü yüreğinin iç cebinde kefenini taşımayanların, tozlu meydanlarda zaferlerle
anılmaya hakkı yoktur..Sebebim bensiz varlığın olmuşken örtün üzerimi..Kefenim
yüreğinden kesilmişken kefenleyin yaralı bedenimi..

Bu satırları yazarken perdelerime gece misafirliğe geldi..Duvarlar siyaha
boyanırken ben hala varlığının aydınlığında birşeyler karalıyorum satırlara..
Basit cümleler kurarken karanlığı hesap edemedim..Cümlelerimin üzeri karanlık
olsa da sen gözlerinle aydınlat sözlerimi.. Gitmeliyim şimdi..Kaçak bir yüreğin
yıkımını gözlerimde görmeden gitmeliyim..Sığınmadan gözyaşlarıma toplamalıyım
benliğimi. Sensizliğin en çok kanadığı geceyi yüreğime gömüp sabah seni
“ sensiz “ sevmeye kaldığı yerden devam etmeliyim…