Sahibinin Mezarının Başından 1 Yıldır Ayrılmayan Vefalı Kedinin Gözleri Dolduracak Hikayesi
Ülkemizin büyük bir çoğunluğu kedilere nankör der… Kedi yahu bu, tabii ki karnını doyurma peşinde olacak. Yabani hayattan binlerce yıl önce alıp evcilleştirdiğimiz canlılar onlar. Çiftliklerimizdeki, evlerimizdeki, gemilerimizdeki haşereleri yakalasınlar diye… Onları doğadan koparıp tekrar sokağa atıyoruz. “Sokakta yaşar” deniyor. Bir sokak kedisinin ev kedisine göre ömrü yarı yarıya kısa oluyor. Kediler avlanamıyor, yemek istiyor. Yemek isteyince de nankör oluyorlar. Onların doğası farklı, her an sizin peşinizden “seveceğim seni gel” diye koşmazlar. İstediklerinde gelirler, istemediklerinde gelmezler. Ruhları böyle. Bu yüzden kediler. Ama sahiplerini asla unutmazlar. Hikayemizdeki kedi de sıradan bir kedi aslında. Ama tüm kediler gibi vefalı ve kalbi tamamen sevgiyle atan bir kedi.
Bu kedi, kedilere “nankör” diyenlerin karşısında duruyor çünkü tam 1 yıldır sahibinin mezarının başında onu bekliyor…
Burası Endonezya. Sahibinin mezarının başından ayrılmayan kedi için bir yıldır mezarlık ziyaretçileri ve ölen sahibinin çocukları yemek bırakıyor.
Genç bir adam ağlayan kediyi evsiz sanıp sahiplenmeye çalışsa da bu vefalı kedi evden kaçarak tekrar annesinin mezarının başına geldi
28 yaşındaki Keli Keningau Prayitno adındaki Endonezyalı adamın sahiplenmeye çalıştığı kedicik evden her seferinde kaçıp tekrar mezarlığa gelmiş. Sonunda Keli, mezarda yatan kişinin onun annesi olduğunu öğrenip kediyi tekrar mezarlığa bırakmış.
Kedicik ölen yaşlı annesinin mezarından başından ayrılmak istemiyor, orada uyuyor, özlüyor, ağlıyor ve ondan başka hiç kimseyi istemiyor
İbu Kundari adlı hayvansever kadının vefalı kedisi hayvanların insanlara duyduğu sevgiyi gözler önüne seriyor.
Annesi melek olsa da, o her zaman onun varlığını hissediyor… Hem de küçük kalbinin her atışında…
Vefalı kedi bu mezarlıkta mutlu, huzurlu, özlem dolu… Ve aslında tüm insanlığa güzel bir ders veriyor.
Patiliyo'dan alıntı..
Ülkemizin büyük bir çoğunluğu kedilere nankör der… Kedi yahu bu, tabii ki karnını doyurma peşinde olacak. Yabani hayattan binlerce yıl önce alıp evcilleştirdiğimiz canlılar onlar. Çiftliklerimizdeki, evlerimizdeki, gemilerimizdeki haşereleri yakalasınlar diye… Onları doğadan koparıp tekrar sokağa atıyoruz. “Sokakta yaşar” deniyor. Bir sokak kedisinin ev kedisine göre ömrü yarı yarıya kısa oluyor. Kediler avlanamıyor, yemek istiyor. Yemek isteyince de nankör oluyorlar. Onların doğası farklı, her an sizin peşinizden “seveceğim seni gel” diye koşmazlar. İstediklerinde gelirler, istemediklerinde gelmezler. Ruhları böyle. Bu yüzden kediler. Ama sahiplerini asla unutmazlar. Hikayemizdeki kedi de sıradan bir kedi aslında. Ama tüm kediler gibi vefalı ve kalbi tamamen sevgiyle atan bir kedi.
Bu kedi, kedilere “nankör” diyenlerin karşısında duruyor çünkü tam 1 yıldır sahibinin mezarının başında onu bekliyor…
Burası Endonezya. Sahibinin mezarının başından ayrılmayan kedi için bir yıldır mezarlık ziyaretçileri ve ölen sahibinin çocukları yemek bırakıyor.
Genç bir adam ağlayan kediyi evsiz sanıp sahiplenmeye çalışsa da bu vefalı kedi evden kaçarak tekrar annesinin mezarının başına geldi
28 yaşındaki Keli Keningau Prayitno adındaki Endonezyalı adamın sahiplenmeye çalıştığı kedicik evden her seferinde kaçıp tekrar mezarlığa gelmiş. Sonunda Keli, mezarda yatan kişinin onun annesi olduğunu öğrenip kediyi tekrar mezarlığa bırakmış.
Kedicik ölen yaşlı annesinin mezarından başından ayrılmak istemiyor, orada uyuyor, özlüyor, ağlıyor ve ondan başka hiç kimseyi istemiyor
İbu Kundari adlı hayvansever kadının vefalı kedisi hayvanların insanlara duyduğu sevgiyi gözler önüne seriyor.
Annesi melek olsa da, o her zaman onun varlığını hissediyor… Hem de küçük kalbinin her atışında…
Vefalı kedi bu mezarlıkta mutlu, huzurlu, özlem dolu… Ve aslında tüm insanlığa güzel bir ders veriyor.
Patiliyo'dan alıntı..