Annelik duygusu karışınca kanımıza tüm çocuklara annelik yapar oluyoruz.Canımızdan can çıkınca anlıyoruz sahiplenmeyi,karşılıksız sevmeyi,kendimizden önce başkasını düşünmeyi,aç kalıp onu doyurmayı yani anne olmayı...Bende geçen gün tv de evlat hasretinden ağlayan bir çifti izledim onlar ağladı ben ağladım ne dua ettim Rabbim isteyene versin,onlarda bu duyguları yaşasın diye.Bütün bu paniklerimiz,duygusallığımız evladımıza olan hasret ve bitmeyecek sevgimizden olsa gerek.Ama herşeye değer o iyi olsun ben zamanla sakinlerim herhalde yada bir ömür boyu lohusalığa devam ha ne dersiniz?