- 18 Kasım 2014
- 6.238
- 15.575
-
- Konu Sahibi mrs ladybug
- #21
başka bir konu olsaydı yazdıklarınızın bir kısmına katılabilirdim
fakat yazdıklarınızın bu konuya kesinlikle uygun olmadığını düşünüyorum
size de saygılar
evet tutuyorum cunku bu tarz sorunları olan kısıler olumu yada baskalarını suclamayı alıskanlık halıne getırıp, kendılerını acındırıyorlar, aslında hersey kısının kendısınde bıter. arkadasım bır ornek sadece.. ısterse ıyılesebılır, ısterse mutlu da olabılır en buyuk terapi kişinin kendi kendini telkin etmesidir bence.... her insan zaman zaman tukenır, sonu boyladıgını dusunur ama kımı bu dusunceden cabuk sıyrılırken kımı seneler suren tedavılerle, kendını sadece uyusturan ve uyku halıne sokan ılaçlarla bunun ustesınden gelır.
arkadasımız ılaçla tedavı oluyor ama bırazda bosverlıgı var , kendi içinde yatan ışığı göremiyor ve yasıda cok genc tam ergenlık bunalımı yasayacak yasta,aile içi sorunlarda bazı seylerı tetıklemıs, lisede basladı sıkıntılarım dıyor altını cızerım aıle ıcı gecımsızlık+ergenlık bunalımı+ belkı arada aılenın ıstem dısı ılgısızlıgı yada cocuklarını farklı yonlendırmelerı ve kendıne duyulan guvensızlık ve hıclık duygusu ben sadece onu yureklendırmek ıstıyorum dost acı soylermıs ama yanlıs bırsey dedıgımı dusunmuyorum.
saygılar....
Aynen katılıyorum daha cok üzülmesini sağlar geldi banadahakikaten arkadaşınızın durumuyla şu yazılanları bir tutabiliyor musunuz? yazıp rahatlamak için mi yazdınız?
Bazen sıkıntılarımızı tanımadığımız insanlarla paylaşmak rahatlatırUzun bir süre ben yaşadığımın ergenlik bunalımı oldugunu, yaşadıklarımın abartılacak sorun yaratıcak şeyler olmadıgını ,yaşadıklarımın sadece üzüntü olduğunu düsündüğüm için tedavi olmak istemedim, kendi kendine geçer dedim. Hala arada düsünüyorum özellikle kendimi değersiz hissettiğimde aklıma gelir. Ilaç kullanmaya başlamadan önce 2,5 yıl her hafta bazen haftada iki kere terapiye gittim o yüzden hemen ilaçlara sarıldıgımı düsünmüyorum. Ve içtenlikle söyleyebilirim bu zamana kadar gerçekten iyileşmek için uğraştım. Bazı şeylerin insanın kendinde bittiğini düsünmüyorum.
Şiddete gelince bazen burda şiddet görenlerin yaşadıklarını okuyorum ve ağzım açık kalıyor ama düzeyi az da olsa ben de annemden siddet gördüm. Tabi bana anne dayağı şiddete girmez diyenler olabilir ki ben dayak değil de psikolojik şiddetten muzdariptim daha çok. 1. Sınıftan itibaren beni döverken elinden kaçarsam kardeşimi tutup gelmezsen onu döverim derdi paşa paşa gider dayağımı yerdim. Babamdan nefret etmeme sebep olmuştu akıl almaz iftiralarla baban bana şuan yaptı bunu yaptı seklinde küçükken babamdan nefret etmeme sebep oldu. Bir insan 14 yaşındaki kızına neden yata odasında neler yaşadıgından bahseder? Babasını kotü göstermek adında cinselliği ima ederek baban istemediğim şeyler yaptı der?
12 yasında ben meme kanseriyim kimseye söyleme diye beni aylarca ağlatmıştı sonradan bişi cıkmadı neden yaptı hiçbir fikrim yok.
Zaten evliliklerindeki en büyük sorun annemin bizle ilgilenmemesiydi ve işyerindeki biriyle -babama göre- fazla samimi olmasıydı ki o zamanlar babamı suçlardım anneme iftira atıyor diye. Ama boşandıktan 6 ay sonra adamla aynı apartmandan ev aldı sonra da evlendiler. Ki ben yine de kendi hayatı babamla arasındaki beni ilgilendirmez dedim destek oldum akrabalarına benim yardımımla söyledi evlenecegını. Koskoca kadın dügün yaptı gelinlik giydi ben destek oldum içinden geliyorsa yap diye. Ama dügününde kardeşimle bana ayak altında dolanmayın ayıp olur dedi utandı bizden. En son kardeşimin notlarına laf etti kocası bi hakkı varmış gibi ben sinirlendim görüşmeyi kestik sonea kocası hastanelik oldu annem orda 1ay hastanrde kaynanasından görümcesinden yemediği laf kalmadı yine ben kıyamadım gittim yalnız hissetmesin diye. Kaynanası geldi kendi evinde uğursuzsun dedi oğlumun başını yaktın dedi ağzını açamadı onun yerine ben susturdum kadını.
Bunun üzerine gelip de bu haftasonu durduk yere her şeye ağlarken, sen bizle ilgilenmedin hiç dediğimde sen her şeyi maddiyata bağlamışsın al nafaka vericem babana rahatlarsın dediğinde çok koyuyor insana.
Şimdi niye anlattım bilmiyordum da insan söyledikçe söyleyesi geliyor. Neyse tekrar teşekkürler cidden rahatlıyorum yazdıkca
Uzun bir süre ben yaşadığımın ergenlik bunalımı oldugunu, yaşadıklarımın abartılacak sorun yaratıcak şeyler olmadıgını ,yaşadıklarımın sadece üzüntü olduğunu düsündüğüm için tedavi olmak istemedim, kendi kendine geçer dedim. Hala arada düsünüyorum özellikle kendimi değersiz hissettiğimde aklıma gelir. Ilaç kullanmaya başlamadan önce 2,5 yıl her hafta bazen haftada iki kere terapiye gittim o yüzden hemen ilaçlara sarıldıgımı düsünmüyorum. Ve içtenlikle söyleyebilirim bu zamana kadar gerçekten iyileşmek için uğraştım. Bazı şeylerin insanın kendinde bittiğini düsünmüyorum.
Şiddete gelince bazen burda şiddet görenlerin yaşadıklarını okuyorum ve ağzım açık kalıyor ama düzeyi az da olsa ben de annemden siddet gördüm. Tabi bana anne dayağı şiddete girmez diyenler olabilir ki ben dayak değil de psikolojik şiddetten muzdariptim daha çok. 1. Sınıftan itibaren beni döverken elinden kaçarsam kardeşimi tutup gelmezsen onu döverim derdi paşa paşa gider dayağımı yerdim. Babamdan nefret etmeme sebep olmuştu akıl almaz iftiralarla baban bana şuan yaptı bunu yaptı seklinde küçükken babamdan nefret etmeme sebep oldu. Bir insan 14 yaşındaki kızına neden yata odasında neler yaşadıgından bahseder? Babasını kotü göstermek adında cinselliği ima ederek baban istemediğim şeyler yaptı der?
12 yasında ben meme kanseriyim kimseye söyleme diye beni aylarca ağlatmıştı sonradan bişi cıkmadı neden yaptı hiçbir fikrim yok.
Zaten evliliklerindeki en büyük sorun annemin bizle ilgilenmemesiydi ve işyerindeki biriyle -babama göre- fazla samimi olmasıydı ki o zamanlar babamı suçlardım anneme iftira atıyor diye. Ama boşandıktan 6 ay sonra adamla aynı apartmandan ev aldı sonra da evlendiler. Ki ben yine de kendi hayatı babamla arasındaki beni ilgilendirmez dedim destek oldum akrabalarına benim yardımımla söyledi evlenecegını. Koskoca kadın dügün yaptı gelinlik giydi ben destek oldum içinden geliyorsa yap diye. Ama dügününde kardeşimle bana ayak altında dolanmayın ayıp olur dedi utandı bizden. En son kardeşimin notlarına laf etti kocası bi hakkı varmış gibi ben sinirlendim görüşmeyi kestik sonea kocası hastanelik oldu annem orda 1ay hastanrde kaynanasından görümcesinden yemediği laf kalmadı yine ben kıyamadım gittim yalnız hissetmesin diye. Kaynanası geldi kendi evinde uğursuzsun dedi oğlumun başını yaktın dedi ağzını açamadı onun yerine ben susturdum kadını.
Bunun üzerine gelip de bu haftasonu durduk yere her şeye ağlarken, sen bizle ilgilenmedin hiç dediğimde sen her şeyi maddiyata bağlamışsın al nafaka vericem babana rahatlarsın dediğinde çok koyuyor insana.
Şimdi niye anlattım bilmiyordum da insan söyledikçe söyleyesi geliyor. Neyse tekrar teşekkürler cidden rahatlıyorum yazdıkca
Dini inancın nedir bilmiyorum ama müslümansan ibadet edip dini kitaplar ve hikayeler okumanı tavsiye ederim. Senin gibi bir arkadaşım vardı. Halen arkadaşız. Aynı zamanda akrabamız. Çok ağır ailevi sorunları vardı. Her yeri kesik içindeydi. O da senin gibi intihar etmek isterdi. Neşterle her yerini keserdi. Psikiyatriste falan giderdi. İbadet etmeye başlayınca düzeldi. 1 ay sonra düğünü var hatta. Herkes onu küçük görür aşağılardı, şimdi takdir ediyorlar.Merhaba ben bir süre önce üyelik almıştım ama sadece okuyordum şuan dertleşmeye ihtiyacım olduğu konuşmaya ihtiyacım olduğu için buraya yazmaya karar verdim. Ben 18 yaşındayım geçen sene kazanamadım mezun olarak hazırlanıyorum bu sene. 4.sınıftan itibaren ailemde sorunlar vardı annem problemliydi babamdan nefret eder beni de doldururdu ona karsı. Ben hayal dünyasında yaşamaya başladım saatlerce müzik dinler hayal kurardım gerçek dünyayla bağım koptu. Liseye geçtiğimde sınıfta sürekli uyumaya başladım biri bişi der de cevap veremezsem diye derslerde kulaklıkla oturuyor hoca kızarsa da dinliyor gibi yapıp hikayeler yazıyordum.
Lise ikide psikoloğa gitmeye başladım sosyal fobi dendi uzuun terapiler sonucu biraz düzeldim gibi oldu. Ama hala hayaller devam ediyordu gerçeklik algımı yitirmiştim okul bitsin eve gidip hayal kurayım diye bekliyordum. Okulda bi çocukla yakın arkadaş olduk her derdimi dinler çözüm arardı anlıyordu beni. Lise 4 ün yazında bu kez psikiyatriste gittim hayaller yüzünden depresyon tanısı kondu yaklaşık bi yıldır antidepresan kullanıyorum ve yüksek dozda başladım yanında uyku ilacı vardı kilo aldım iyice içime kapandım. Bu arada lise 2 de annem babam boşandı bu yıl ikisi de farklı insanlarla evlendi biz kardeşimle babamda kalıyoruz. Babamın eşinin bi cocugu var ikini de çok seviyorum iyi ki varlar ama bi kavgamız oldu babamın eşiyle o haklıydı özür diledim soğuk davranmıyor kesinlikle annemden daha ilgili ama ben hala suçlu hissediyorum unutamadigimdan pek rahat olamiyorum artık. Önceden beri kendime zarar verme eğilimim vardı zaten tırnak yerdim hala yiyorum annemle kavga edince saçlarımı keserdim bu yıl bacaklarımı kesmeye başladım psikiyatristim anksiyeten var dedi ve antipsikotik ilaç verdi 3 ay kadar kullandım kestik ilacı kendime zarar vermeyi bırakmıştım. Son bi kaç aydır yine başladım eskisi kadar değil minik çizikler sadece ama önemli sonuçta. Bi kaç haftadır iyi değilim hiç. Lisedeki o yakın arkadaşımla iki aydır birlikteyiz seviyorum beni de anlıyor her derdimde yanımda ama yardımcı olmaya calistığında tersliyorum sinirleniyorum elimde olmadan. Ders çalışmıyorum lys ye iki ay kaldı ve ben denemelerde 5-6 soruya bakabiliyorum anca kitap açmıyorum çünkü. Sosyal fobim tekrar başladı mı anlayamıyorum dershanede yine kafayı gomup uyuyorum kimse benle konuşmasın diye herkes bana bakıyor dedikodumu yapıyor ya da aptalca davranıyorum da bana gülüyorlar gibi geliyor. Ilkokulda sosyal bi çocuktum dans ederdim tiyatroya katilmistim başrol oynardım ama liseden itibaren tüm hayatım bomboş geçti. 2 ayda lysyi de toparlayamam gibi denesem belki ama çalışamıyorum. Başına geçtigimde dersin kağıt karalamaya ağlamaya başlıyorum. Cidden hayatımla ilgili ne yapacagıma dair bi fikrim yok internetten insanların intihar hikayelerini okumaya ölmeden önce çektikleri son videoları izlemeye başladım odamdan cıkmak ailemi görmek istemiyorum. Canım babam kaç yıldır benim icin uğrasıyor onu da sorunlarımla boğmak istemiyorum adam çok uzuluyor bisi olucak diye korkuyorum. Bugun de eski fotograflarıma bakıp aglamaya vs basladim intiharımı planlarken buldum kendimi yine. Neyse cok uzun yazdim sadece anlatasım geldi tesekkurler buraya kadar okuduysaniz.
Ilk yazımı okuyup yorum yapan destek olmaya çalışan herkese teşekkür ederim. Şu aralar birileriyle konusmaya, karşılıklı olmasa bile, iletişim halinde olmaya o kadar ihtiyacım var ki.Merhaba ben bir süre önce üyelik almıştım ama sadece okuyordum şuan dertleşmeye ihtiyacım olduğu konuşmaya ihtiyacım olduğu için buraya yazmaya karar verdim. Ben 18 yaşındayım geçen sene kazanamadım mezun olarak hazırlanıyorum bu sene. 4.sınıftan itibaren ailemde sorunlar vardı annem problemliydi babamdan nefret eder beni de doldururdu ona karsı. Ben hayal dünyasında yaşamaya başladım saatlerce müzik dinler hayal kurardım gerçek dünyayla bağım koptu. Liseye geçtiğimde sınıfta sürekli uyumaya başladım biri bişi der de cevap veremezsem diye derslerde kulaklıkla oturuyor hoca kızarsa da dinliyor gibi yapıp hikayeler yazıyordum.
Lise ikide psikoloğa gitmeye başladım sosyal fobi dendi uzuun terapiler sonucu biraz düzeldim gibi oldu. Ama hala hayaller devam ediyordu gerçeklik algımı yitirmiştim okul bitsin eve gidip hayal kurayım diye bekliyordum. Okulda bi çocukla yakın arkadaş olduk her derdimi dinler çözüm arardı anlıyordu beni. Lise 4 ün yazında bu kez psikiyatriste gittim hayaller yüzünden depresyon tanısı kondu yaklaşık bi yıldır antidepresan kullanıyorum ve yüksek dozda başladım yanında uyku ilacı vardı kilo aldım iyice içime kapandım. Bu arada lise 2 de annem babam boşandı bu yıl ikisi de farklı insanlarla evlendi biz kardeşimle babamda kalıyoruz. Babamın eşinin bi cocugu var ikini de çok seviyorum iyi ki varlar ama bi kavgamız oldu babamın eşiyle o haklıydı özür diledim soğuk davranmıyor kesinlikle annemden daha ilgili ama ben hala suçlu hissediyorum unutamadigimdan pek rahat olamiyorum artık. Önceden beri kendime zarar verme eğilimim vardı zaten tırnak yerdim hala yiyorum annemle kavga edince saçlarımı keserdim bu yıl bacaklarımı kesmeye başladım psikiyatristim anksiyeten var dedi ve antipsikotik ilaç verdi 3 ay kadar kullandım kestik ilacı kendime zarar vermeyi bırakmıştım. Son bi kaç aydır yine başladım eskisi kadar değil minik çizikler sadece ama önemli sonuçta. Bi kaç haftadır iyi değilim hiç. Lisedeki o yakın arkadaşımla iki aydır birlikteyiz seviyorum beni de anlıyor her derdimde yanımda ama yardımcı olmaya calistığında tersliyorum sinirleniyorum elimde olmadan. Ders çalışmıyorum lys ye iki ay kaldı ve ben denemelerde 5-6 soruya bakabiliyorum anca kitap açmıyorum çünkü. Sosyal fobim tekrar başladı mı anlayamıyorum dershanede yine kafayı gomup uyuyorum kimse benle konuşmasın diye herkes bana bakıyor dedikodumu yapıyor ya da aptalca davranıyorum da bana gülüyorlar gibi geliyor. Ilkokulda sosyal bi çocuktum dans ederdim tiyatroya katilmistim başrol oynardım ama liseden itibaren tüm hayatım bomboş geçti. 2 ayda lysyi de toparlayamam gibi denesem belki ama çalışamıyorum. Başına geçtigimde dersin kağıt karalamaya ağlamaya başlıyorum. Cidden hayatımla ilgili ne yapacagıma dair bi fikrim yok internetten insanların intihar hikayelerini okumaya ölmeden önce çektikleri son videoları izlemeye başladım odamdan cıkmak ailemi görmek istemiyorum. Canım babam kaç yıldır benim icin uğrasıyor onu da sorunlarımla boğmak istemiyorum adam çok uzuluyor bisi olucak diye korkuyorum. Bugun de eski fotograflarıma bakıp aglamaya vs basladim intiharımı planlarken buldum kendimi yine. Neyse cok uzun yazdim sadece anlatasım geldi tesekkurler buraya kadar okuduysaniz.