Sabrederim hayat!

Birseyler yazmaya calisiyorum yine kendimce..
Aslinda ne yazacagimi bilmedigim halde sonu gelmez satirlarda kaybolacagimi bilerek..
Sorarlardi bana buyumek istermisin diye..
Hayir derdim, buyumekten korkuyorum ben..
Kucukken buyumekten korkusumun sebebini daha iyi anliyorum artik..

Ufak bir kizdim ben bundan aylar oncesine kadar
Kendi dunyamin penceresinden, disarda olup bitenleri izler, herseyi evin icindeki gibi saf ve temiz zannederdim..
Ama hic birsey ne yazikki pencereden goruldugu gibi degilmis be hayat..
Sahte arkadasliklar, sahte gulusler, sahte bir maneviyati cizen sahte insanlar bu sahte dunyayi dahada cekilmez hale getiriyor bazen..


Zaman zaman umudunu yitirip karamsarliga kapildigin anlarda, butun bu yasananlara bir malzeme oluyor sanki..


Uzakta bir yerlerde hayalini kurdugun bir geleceginin bes dakika icinde yikilabilme ihtimalini dusunmekse, 7.5 siddetinde bir depremden daha agir geliyor..

Kurdugunuz hayallerin hic birinin gerceklesip gerceklesmeyecegini bilmemek..
Iste bu insanin yuregini kasip kavuruyor..
Dusuncelerden cikip etrafiniza baktiginizda aslinda yapayalniz olusunuza seyirci kalmaksa, o tertemiz kurdugunuz hayallerinizin yalnizliginizin altinda ezilmesi baska bir anlatilmaz duygu..

"Niye!?" diyorsun..
"Neden!?"..

Bilirim sabrin her kapinin anahtari oldugunu..
Zaten hayatimda hic birseyi kolay elde etmedim, hep sabirla geldim bir yerlere..
Sabrimin sonsuzlugu icin Rabbime minnettarim..
Bana bu ozelligi verdigi icin O'na sonsuz minnettarim..

Hayat..
Kim bilir nerelere surukleyeceksin bu yeni buyumeye baslamis kizi..
Hangi guzel ve cirkinliklerle karsilastiracaksin..
Herseyin cok basindayim belkide..
Ama herseyin cok basindayken bu kadar yuku omuzlarimda tasimaya beni mahkum etmen adaletli mi?


Olsun be hayat..
Ben yine sabreder kazanirim seni..
Sen yeter ki sahteliklerden uzak tut beni..
Ben yine sabreder...

Kazanirim seni!





Sensible​