Sabır ve tevekkül..

nomunomuchua

Susaysan sus, susmaysan afkur!
Pro Üye
3 Eylül 2012
21.830
57.372
Tevekkülü güçlü arkadaşlardan yardım istemeye geldim.
Uzun zamandır kendimde olan bu eksiğin farkında olsam da uzun süreli bir iyileşme sağlayamadım.

Çok kişinin sabredemediği yerde sabırlıyım, güçlüyüm. Kendimi kolay bırakan biri değilim ama..

İç huzuru ile yapamıyorum bunu..

Çileeee diye diye yapıyorum.
Istiyorum ki isyansız, şükür dolu bir kalple sabredeyim.

Mümkün müdür bu değişim kızlar?
Ben de öyleyken böyle değiştim diyen var mı?

Şimdiden teşekkür ediyorum hepinize.
 
insaallah faydali bilgiler gelir de biz d istifade ederiz zira buna benzer dertler bende de mevcut =)

Yaa bir arkadaşım var dilinde hep şükür.
Bugün onunlaydim. Çok etkilendim o teslimiyetinden yine.
Ben de öyle olmak istiyorum.
Maşallah onca olumsuzluk pes ettirmiyor.
Olsun çok şükür diyor hep.
Ben lafta desem de içim hep küskün.
Bir yerde bir şeyler eksik.
Tamamlamaliyim.
 
Yaa bir arkadaşım var dilinde hep şükür.
Bugün onunlaydim. Çok etkilendim o teslimiyetinden yine.
Ben de öyle olmak istiyorum.
Maşallah onca olumsuzluk pes ettirmiyor.
Olsun çok şükür diyor hep.
Ben lafta desem de içim hep küskün.
Bir yerde bir şeyler eksik.
Tamamlamaliyim.

aynen ah ah.. benim de bir teyzem var kadin konusunca icine düsücem nerdeyse böyle bi teslimiyet,konusmada hikmet.. Allah bize de nasip etsin ne diyim..
 
benim hayatimda en cok deger verdigim canim "annem"de öyledir.hep o gelir aklima.utanirim kendimden.onun soyledikleri her daim aklimda kulagimda ama hayata gecirme noktasinda malesef uygulayamiyorum her daim.bir tanesini söyleyim en cok yapmaya calistigim.hani hep bunalinca off deriz ya, annem her derki kizimm off deme "çok şükür"de..her off cekecegimde şüküre ceviriyorum..
 
Ben de buradayım
İhtiyacımız var şükretmeye
Sabretmeye

Sürekli dilde olan şeyi
Gönülde de bir yapmaya
İhtiyacımız var...
 
Benim de içimde eksik çok. Tevekkül mertebesine daha ulaşamadım. Hep bir olmazı oldurmaya çalışmak var hatta kabullenememek var bende. Belki bu içimizdeki eksiklikler affedemediğimiz için olabilir. Tam anlamıyla bizi üzenleri ya da en önemlisi kendimizi affedebiliyor muyuz? Ben affedemiyorum o yüzden de tam huzuru yakalayamıyorum diye düşünüyorum.

Affetmek, sabretmek, tevekkül etmek bunlar çok zor ama inşallah istediklerimize ulaşırız.
 
Bu konunun aktif ve sürekli güncel olmasını dilerim.

Bu çabayı ve azmi sürdürebilen, yaşayabilen, hayatına katan bize de bu yolda yardımcı olursa mutlu olurum..

Bunların bilincinde olup hayatımıza tam anlamıyla uygulayamamak çok kötü..

Ben de konuyu takibe alıyorum..
 
Konu eskide kalmış ama oldukça güzelmiş. Belki canlanır diye yazıyorum..

Ben bir gelişim gösterdiğime inanıyorum, o da şöyle oldu ki Allah o güne kadar dert bildiğim şeyleri unutturacak bir dert verdi ve ben derdin ne demek olduğunu, şikayetlerimin ne boş olduğunu, bir günde hayatımın nasıl alt üst olabileceğini gördüm. Göreli birkaç yıl oluyor ve bu süreçte sahip olduğum o derde ve her derde karşı kalbimde bir rıza var. Derdimi sevdim, sahiplendim. Zira o derdin girdabından onu kucaklamadan çıkamayacağımı gördüm ve o derdin bana öğrettiklerini bir armağan gibi kabul ettim hayatıma. Çünkü eski benle şimdiki ben çok başka artık ve olduğum halime gelmem için yanmalıydım, artık biliyorum. Artık tevekkül ediyorum Allah’a ve hayatın önüme koyduğu taşlara rıza gösteriyorum ve kazandığım dirayetle o taşları kaldırmaya çalışıyorum.

Ve farkındalık çok önemli. Şikayet tevekkülü zedeler. Olumsuz konuşmak zedeler. Kendinize kota koyun mesela. Bir gün içerisinde olumsuz laflarınızın ve şikayetlerinizin sınırı olsun. Görün bakın ne çok şikayet ve isyan ediyor insan etmediğimi sandığı zamanlarda bile. Farkındalık akabinde düşünceleriniz üzerinde kontrolü getirecektir diye düşünüyorum.
 
Konu eskide kalmış ama oldukça güzelmiş. Belki canlanır diye yazıyorum..

Ben bir gelişim gösterdiğime inanıyorum, o da şöyle oldu ki Allah o güne kadar dert bildiğim şeyleri unutturacak bir dert verdi ve ben derdin ne demek olduğunu, şikayetlerimin ne boş olduğunu, bir günde hayatımın nasıl alt üst olabileceğini gördüm. Göreli birkaç yıl oluyor ve bu süreçte sahip olduğum o derde ve her derde karşı kalbimde bir rıza var. Derdimi sevdim, sahiplendim. Zira o derdin girdabından onu kucaklamadan çıkamayacağımı gördüm ve o derdin bana öğrettiklerini bir armağan gibi kabul ettim hayatıma. Çünkü eski benle şimdiki ben çok başka artık ve olduğum halime gelmem için yanmalıydım, artık biliyorum. Artık tevekkül ediyorum Allah’a ve hayatın önüme koyduğu taşlara rıza gösteriyorum ve kazandığım dirayetle o taşları kaldırmaya çalışıyorum.

Ve farkındalık çok önemli. Şikayet tevekkülü zedeler. Olumsuz konuşmak zedeler. Kendinize kota koyun mesela. Bir gün içerisinde olumsuz laflarınızın ve şikayetlerinizin sınırı olsun. Görün bakın ne çok şikayet ve isyan ediyor insan etmediğimi sandığı zamanlarda bile. Farkındalık akabinde düşünceleriniz üzerinde kontrolü getirecektir diye düşünüyorum.

Bu güzel yorumu geç farketmiş olmak üzücü.. :)

Başarabilmeniz ne güzel..
Ben hala başarmış değilim maalesef.
Evet bunları yaşamam gerekiyordu bana elbet bir şeyler kattı acı da olsa kısmını bir noktaya kadar kabullendim.

Yine de olumsuz konuşmayı pek bırakamıyorum :KK43:
 
X