Romantik ilişkilerde okb

Esmua .!.:

Bunun ismi okb değil. Okb ciddi bir hastalık. Mesela arabanın kapısını kitledim mi diye 45 kere kontrol ediyorum diyordu biri ilanda ve okb teşhisi konmuştu. Siz bence kaygı bozukluğu yaşıyorsunuz. Bu da zaten kimde yok ki. Ben de ilişkim çok güzel giderken bunu yaşadım eğer kafanızda halletmezseniz ilişki de kötüye gidiyor. İnanclı biri misiniz bilmiyorum ama ben bunu nasipse olacak yoksa zaten olmayacak diye düsünerek yendim. Bi ara sabahlara kadar uyıyamıyordum ana su an aradan 1 yıl 8 ay gecyi ilişkim oturdu ve o düşünceler artık gelmiyor bile

Genişletmek için tıkla...

Esmua .!.:

Bunun ismi okb değil. Okb ciddi bir hastalık. Mesela arabanın kapısını kitledim mi diye 45 kere kontrol ediyorum diyordu biri ilanda ve okb teşhisi konmuştu. Siz bence kaygı bozukluğu yaşıyorsunuz. Bu da zaten kimde yok ki. Ben de ilişkim çok güzel giderken bunu yaşadım eğer kafanızda halletmezseniz ilişki de kötüye gidiyor. İnanclı biri misiniz bilmiyorum ama ben bunu nasipse olacak yoksa zaten olmayacak diye düsünerek yendim. Bi ara sabahlara kadar uyıyamıyordum ana su an aradan 1 yıl 8 ay gecyi ilişkim oturdu ve o düşünceler artık gelmiyor bile

Genişletmek için tıkla...

Fyza_18 .!.:

Herkese merhaba bu sitede oldukça yeniyim. Sekiz ay önce kendimden emin bir şekilde çok severek bir ilişkiye başladım. Onu çok seviyorum ve şimdi de gelecekte de hayatımda olmasını istediğim insan o. Kendisi tam bana ve aileme göre biri, hayalimdeki gibi bir erkeğin karşıma çıkmasına çok şaşırmıştım başlarda asla zihnimde kurduğum karakterde bir erkeğin karşıma çıkacağını düşünmezdim. Velhasıl kelam çıktı ve sekiz ayda çok güzel anılar biriktirdik birlikte. Şöyle bir sorun var ki ben romantik ilişkilerde okb yaşıyorum. Her şey çok güzel gidiyor, bir sorun yok fakat ben ilişkimizin ilk bir iki ayından sonra sürekli sorgulamaya başladım. Ya onu sevmiyorsam, ya duygularım sahteyse, ya ben onunla evlilik kurabilecek bir insan değilsem ve içimde sorduğum soruların daha çok soru doğurmasıyla bu düşüncelerden uzaklaşamaz oldum. Evet seviyorum, sevmesem hayatımı onunla geçirmek istemem, her dakika onu görmek, hep yan yana olmak istemem, hayaller kurmam. Bu hisler ara ara geliyordu, kendi içimde savaş veriyor ve hayır bunları okbden dolayı düşünüyorum diyordum. Hala böyle diyorum fakat sürekli bunları düşünmek, gün içerisinde her sabah kalktığımda ona olan hislerimin benimle birlikte olup olmadığını kontrol etmek, rutinim haline geldi ve sürekli çok kötü hissediyorum kendimi. Buluşuyorum buluştuktan sonra evet onu sevdiğimden emin oluyorum rahatlıyorum, bir kaç gün sonra bu düşüncelet kat ve kat daha fazlasıyla devam ediyor. Onu üzmekten çok korkuyorum. Ya ona sevgimi veremiyorsam ya sevmiyorsam diye düşünmekten kendimi heba eder oldum. Onunla da paylaştım bu sorunumu ben seni başından beri biliyorum tanıyorum sevgilim, senin sevgini hissediyorum diyor. Fakat çok fazla rahat değil yanımda artık sanki takacağım kötü hissedeceğim diye çok korkuyor. Her zaman yanındayım diyor. Psikiyatriye gittim, sevgine kanıt arıyorsun bu doğru değil dedi. İlaç yazmadı, terapiye gitmen gerek dedi. Terapiye başladım fakat üniversite öğrencisiyim dört yüz elli tl benim için çok uçuk bir fiyat. Ayda bir anca gidebileceğim. Her şeyin düzelmesini eskisi gibi gülebilmeyi çok istiyorum. Şimdiyse onun yanında otururken bile anksiyete yaşıyorum kendimi sorguluyorum. Ben artık hiçbir şey düşünmek istemiyorum. Normal bir ilişkim olsun istiyorum. Normal seviyede düşünmek, normal bir ilişki yaşamak. Çıkmazdayım, bu geçer mi bilmiyorum, sizce ayda bir terapi ile bunu atlayabilir miyim arkadaşlar, iyileşebilir, onu eskisi gibi korku ve endişe hislerimi gölgelemeden güzellik ve mutlulukla sevebilir miyim ?

Genişletmek için tıkla...

ordinary .!.:

Kaygı herkeste olabilir ama kaygı bozukluğu normal değil. Adı üstünde: bozukluk. Ayrıca kişinin bu durumu kaygı bozukluğunu değil, OKB gibi duruyor. Her OKB aynı değil.


Bu yazınızı okudum ya benim ilişkim olsa bunu düşüneceğim. Bir bu eksikti Bu son yıllarda benim de vesveselerim arttı. Dikkatimi başka şeylere verince iyi geliyor. Ne kadar doğru olur bilmiyorum ama ilişki kontrolümü kilo tartımındaki hata gibi her gün yapmazdım. Ayda bir gözden geçirirdim.

Ayrıca öğrencisiniz. Okulun rehberlik danışman birimi yok mu? Oradan destek alsanız?

Genişletmek için tıkla...

ordinary .!.:

Kaygı herkeste olabilir ama kaygı bozukluğu normal değil. Adı üstünde: bozukluk. Ayrıca kişinin bu durumu kaygı bozukluğunu değil, OKB gibi duruyor. Her OKB aynı değil.


Bu yazınızı okudum ya benim ilişkim olsa bunu düşüneceğim. Bir bu eksikti Bu son yıllarda benim de vesveselerim arttı. Dikkatimi başka şeylere verince iyi geliyor. Ne kadar doğru olur bilmiyorum ama ilişki kontrolümü kilo tartımındaki hata gibi her gün yapmazdım. Ayda bir gözden geçirirdim.

Ayrıca öğrencisiniz. Okulun rehberlik danışman birimi yok mu? Oradan destek alsanız?

Genişletmek için tıkla...

Esmua .!.:

Ayrıca belki bir gram bilgilenirsiniz diye bilimsel makaleden bir kesit paylaşıyorum..

Genişletmek için tıkla...

Esmua .!.:

Anksiyeteden en önemli farkı budur. Ayrıca bir ritüel, veya bir alışkanlık yaptırır bazen. Yani “şunu yaparsan takıntın gidecek, düşüncen yok olacak” der okb, fakat bu doğru değildir. Çünkü uzun vadede bozukluğu büyütür.


Anksiyete sadece bir endişedir. Fakat obsesif kompulsif bozukluk peşinden bir kompulsiyonu getirir. Mesela, “o pembe tişörtü giyersem kesin başıma bir şey gelecek. Yani asla o pembe tişörtü giymeyeceğim.” Bir okbdir. Fakat pembe tişörtü giymek konusunda endişelenmek sadece bir anksiyetedir.

Genişletmek için tıkla...

Esmua .!.:

Evde her gece her saat ev ahalisi yaşıyor mu diye kontrol ediyorum. Kaç kez kilitlediğim kapıyı kontrol ettiğimi söylemiyorum bile ileri seviye anksiyetem var. Yıllardır da düzenli olarak doktora gidiyorum. Eğer bana anksiyete dediyse,yazılanlara bakınca kaygı bozukluğu birisi küsecek mi ilişkim bozulacak mı seviyesinde olması düşündürüyor .

Genişletmek için tıkla...

Fyza_18 .!.:

Herkese merhaba bu sitede oldukça yeniyim. Sekiz ay önce kendimden emin bir şekilde çok severek bir ilişkiye başladım. Onu çok seviyorum ve şimdi de gelecekte de hayatımda olmasını istediğim insan o. Kendisi tam bana ve aileme göre biri, hayalimdeki gibi bir erkeğin karşıma çıkmasına çok şaşırmıştım başlarda asla zihnimde kurduğum karakterde bir erkeğin karşıma çıkacağını düşünmezdim. Velhasıl kelam çıktı ve sekiz ayda çok güzel anılar biriktirdik birlikte. Şöyle bir sorun var ki ben romantik ilişkilerde okb yaşıyorum. Her şey çok güzel gidiyor, bir sorun yok fakat ben ilişkimizin ilk bir iki ayından sonra sürekli sorgulamaya başladım. Ya onu sevmiyorsam, ya duygularım sahteyse, ya ben onunla evlilik kurabilecek bir insan değilsem ve içimde sorduğum soruların daha çok soru doğurmasıyla bu düşüncelerden uzaklaşamaz oldum. Evet seviyorum, sevmesem hayatımı onunla geçirmek istemem, her dakika onu görmek, hep yan yana olmak istemem, hayaller kurmam. Bu hisler ara ara geliyordu, kendi içimde savaş veriyor ve hayır bunları okbden dolayı düşünüyorum diyordum. Hala böyle diyorum fakat sürekli bunları düşünmek, gün içerisinde her sabah kalktığımda ona olan hislerimin benimle birlikte olup olmadığını kontrol etmek, rutinim haline geldi ve sürekli çok kötü hissediyorum kendimi. Buluşuyorum buluştuktan sonra evet onu sevdiğimden emin oluyorum rahatlıyorum, bir kaç gün sonra bu düşüncelet kat ve kat daha fazlasıyla devam ediyor. Onu üzmekten çok korkuyorum. Ya ona sevgimi veremiyorsam ya sevmiyorsam diye düşünmekten kendimi heba eder oldum. Onunla da paylaştım bu sorunumu ben seni başından beri biliyorum tanıyorum sevgilim, senin sevgini hissediyorum diyor. Fakat çok fazla rahat değil yanımda artık sanki takacağım kötü hissedeceğim diye çok korkuyor. Her zaman yanındayım diyor. Psikiyatriye gittim, sevgine kanıt arıyorsun bu doğru değil dedi. İlaç yazmadı, terapiye gitmen gerek dedi. Terapiye başladım fakat üniversite öğrencisiyim dört yüz elli tl benim için çok uçuk bir fiyat. Ayda bir anca gidebileceğim. Her şeyin düzelmesini eskisi gibi gülebilmeyi çok istiyorum. Şimdiyse onun yanında otururken bile anksiyete yaşıyorum kendimi sorguluyorum. Ben artık hiçbir şey düşünmek istemiyorum. Normal bir ilişkim olsun istiyorum. Normal seviyede düşünmek, normal bir ilişki yaşamak. Çıkmazdayım, bu geçer mi bilmiyorum, sizce ayda bir terapi ile bunu atlayabilir miyim arkadaşlar, iyileşebilir, onu eskisi gibi korku ve endişe hislerimi gölgelemeden güzellik ve mutlulukla sevebilir miyim ?

Genişletmek için tıkla...

Fyza_18 .!.:

Herkese merhaba bu sitede oldukça yeniyim. Sekiz ay önce kendimden emin bir şekilde çok severek bir ilişkiye başladım. Onu çok seviyorum ve şimdi de gelecekte de hayatımda olmasını istediğim insan o. Kendisi tam bana ve aileme göre biri, hayalimdeki gibi bir erkeğin karşıma çıkmasına çok şaşırmıştım başlarda asla zihnimde kurduğum karakterde bir erkeğin karşıma çıkacağını düşünmezdim. Velhasıl kelam çıktı ve sekiz ayda çok güzel anılar biriktirdik birlikte. Şöyle bir sorun var ki ben romantik ilişkilerde okb yaşıyorum. Her şey çok güzel gidiyor, bir sorun yok fakat ben ilişkimizin ilk bir iki ayından sonra sürekli sorgulamaya başladım. Ya onu sevmiyorsam, ya duygularım sahteyse, ya ben onunla evlilik kurabilecek bir insan değilsem ve içimde sorduğum soruların daha çok soru doğurmasıyla bu düşüncelerden uzaklaşamaz oldum. Evet seviyorum, sevmesem hayatımı onunla geçirmek istemem, her dakika onu görmek, hep yan yana olmak istemem, hayaller kurmam. Bu hisler ara ara geliyordu, kendi içimde savaş veriyor ve hayır bunları okbden dolayı düşünüyorum diyordum. Hala böyle diyorum fakat sürekli bunları düşünmek, gün içerisinde her sabah kalktığımda ona olan hislerimin benimle birlikte olup olmadığını kontrol etmek, rutinim haline geldi ve sürekli çok kötü hissediyorum kendimi. Buluşuyorum buluştuktan sonra evet onu sevdiğimden emin oluyorum rahatlıyorum, bir kaç gün sonra bu düşüncelet kat ve kat daha fazlasıyla devam ediyor. Onu üzmekten çok korkuyorum. Ya ona sevgimi veremiyorsam ya sevmiyorsam diye düşünmekten kendimi heba eder oldum. Onunla da paylaştım bu sorunumu ben seni başından beri biliyorum tanıyorum sevgilim, senin sevgini hissediyorum diyor. Fakat çok fazla rahat değil yanımda artık sanki takacağım kötü hissedeceğim diye çok korkuyor. Her zaman yanındayım diyor. Psikiyatriye gittim, sevgine kanıt arıyorsun bu doğru değil dedi. İlaç yazmadı, terapiye gitmen gerek dedi. Terapiye başladım fakat üniversite öğrencisiyim dört yüz elli tl benim için çok uçuk bir fiyat. Ayda bir anca gidebileceğim. Her şeyin düzelmesini eskisi gibi gülebilmeyi çok istiyorum. Şimdiyse onun yanında otururken bile anksiyete yaşıyorum kendimi sorguluyorum. Ben artık hiçbir şey düşünmek istemiyorum. Normal bir ilişkim olsun istiyorum. Normal seviyede düşünmek, normal bir ilişki yaşamak. Çıkmazdayım, bu geçer mi bilmiyorum, sizce ayda bir terapi ile bunu atlayabilir miyim arkadaşlar, iyileşebilir, onu eskisi gibi korku ve endişe hislerimi gölgelemeden güzellik ve mutlulukla sevebilir miyim ?

Genişletmek için tıkla...

Saniye beyza .!.:

Seninle bire bir aynı durumu yaşıyorum gerçekten farksız 1 yıldan beri çok güzel ilerleyen bir ilişkim var onu gerçekten çok seviyorum oda beni çok seviyor eminim buna ama ya onu sevmiyorsam diye düşünceler deli ediyor beni ya o benim kaderim arım olmazsa diye düşünmekten kafayı yicem artık

Genişletmek için tıkla...

Fyza_18 .!.:

Herkese merhaba bu sitede oldukça yeniyim. Sekiz ay önce kendimden emin bir şekilde çok severek bir ilişkiye başladım. Onu çok seviyorum ve şimdi de gelecekte de hayatımda olmasını istediğim insan o. Kendisi tam bana ve aileme göre biri, hayalimdeki gibi bir erkeğin karşıma çıkmasına çok şaşırmıştım başlarda asla zihnimde kurduğum karakterde bir erkeğin karşıma çıkacağını düşünmezdim. Velhasıl kelam çıktı ve sekiz ayda çok güzel anılar biriktirdik birlikte. Şöyle bir sorun var ki ben romantik ilişkilerde okb yaşıyorum. Her şey çok güzel gidiyor, bir sorun yok fakat ben ilişkimizin ilk bir iki ayından sonra sürekli sorgulamaya başladım. Ya onu sevmiyorsam, ya duygularım sahteyse, ya ben onunla evlilik kurabilecek bir insan değilsem ve içimde sorduğum soruların daha çok soru doğurmasıyla bu düşüncelerden uzaklaşamaz oldum. Evet seviyorum, sevmesem hayatımı onunla geçirmek istemem, her dakika onu görmek, hep yan yana olmak istemem, hayaller kurmam. Bu hisler ara ara geliyordu, kendi içimde savaş veriyor ve hayır bunları okbden dolayı düşünüyorum diyordum. Hala böyle diyorum fakat sürekli bunları düşünmek, gün içerisinde her sabah kalktığımda ona olan hislerimin benimle birlikte olup olmadığını kontrol etmek, rutinim haline geldi ve sürekli çok kötü hissediyorum kendimi. Buluşuyorum buluştuktan sonra evet onu sevdiğimden emin oluyorum rahatlıyorum, bir kaç gün sonra bu düşüncelet kat ve kat daha fazlasıyla devam ediyor. Onu üzmekten çok korkuyorum. Ya ona sevgimi veremiyorsam ya sevmiyorsam diye düşünmekten kendimi heba eder oldum. Onunla da paylaştım bu sorunumu ben seni başından beri biliyorum tanıyorum sevgilim, senin sevgini hissediyorum diyor. Fakat çok fazla rahat değil yanımda artık sanki takacağım kötü hissedeceğim diye çok korkuyor. Her zaman yanındayım diyor. Psikiyatriye gittim, sevgine kanıt arıyorsun bu doğru değil dedi. İlaç yazmadı, terapiye gitmen gerek dedi. Terapiye başladım fakat üniversite öğrencisiyim dört yüz elli tl benim için çok uçuk bir fiyat. Ayda bir anca gidebileceğim. Her şeyin düzelmesini eskisi gibi gülebilmeyi çok istiyorum. Şimdiyse onun yanında otururken bile anksiyete yaşıyorum kendimi sorguluyorum. Ben artık hiçbir şey düşünmek istemiyorum. Normal bir ilişkim olsun istiyorum. Normal seviyede düşünmek, normal bir ilişki yaşamak. Çıkmazdayım, bu geçer mi bilmiyorum, sizce ayda bir terapi ile bunu atlayabilir miyim arkadaşlar, iyileşebilir, onu eskisi gibi korku ve endişe hislerimi gölgelemeden güzellik ve mutlulukla sevebilir miyim ?

Genişletmek için tıkla...