Rahatsızlıklarım nüksediyor olabilir mi?

merhaba,

yaklaşık dört sene önce borderline teşhisi konmuştu. 2 intihar girişimim ve kendime zarra verişim oldu.uzun süre ilaç tedavisi aldım. evlendikten sonra bebek sahibi olmak için kendi isteğimle bıraktım. tedaviden önceki dönemde, aynadaki görüntünün farklı biri gibi algılanması gibi sorunlarım vardı. ya da eşimle otururken sanki eşim aynı zamanda diğer odada beni bekliyor gibi...

bunların hepsinden kurtulmuştum.

zor, travmatik bir doğumla bebeğime kavuştum. lohusalık depresyonuna yakalanmadan o günleri atlattım. ama hep onu kaybetme korkusu kaldı.

bir kaç gündür oğlumla ilgili aynı yanılsamalar farkediyorum.. kucağımdayken sanki hala beşikte ağlıyor gibi.. ya da beşiğinde olduğunu görürken bile diğer odada da var gibi... çok zor durumdayım. o günlere dönmek istemiyorum.

eşyalarla animistik ilişkiler kurardım çoculuğumdan beri... bulaşık süzgüsünde 3 bardak varsa biri yalnız diye 4. yü koyarım hala. çatallar baba, kaşıklar anne küçükler de çocuk olur ve yıkanacak çatal yoksa mesela aile babasız kalmasın diye temiz çatal yıkarım...her zaman bu kadar şiddetli değil yalnız uç noktamı yazdım.oğlumun elbiseleri dışarda askıda kalmışsa gece üşümesinler diye içeri alıyorum..offf... normal mi diye sormak bile normal değil farkındayım.

bu kez ilaçsız halledemez miyim?
çünkü kendime zarar vermiyorum artık. eşime sınırda bağlılığım da yok. kafamı bozarsa boşarım yani:)
ve psikiyatristim borderline tedavisinin ömür boyu sürdüğünü söylemişti oysa son gittiğim doktor artık literatürde hastalık olarak bile kabul etmiyoruz dedi. zaten ona güvenip ilaçları bırakmıştım.

8 aylık bir bebeğim var emziriyorum ve ilaç kullanmak istemiyorum.

yol gösterirseniz sevinirim

ısrarla sizden cevap bekliyorum.

ben odada tek yatmaktan müthiş korkarım. eşimle kanlı bıçaklı küssek bile sırf yalnız kalmaktan korktuğum için ayrı odaya gitmem. hatta sırf bunun yüzünden ondan ayrılmaya da cesaret edemem:)

bu yüzden oğlumun odasını ayıramıyorum. beşiği yatağımızın yanında değil de uzakta olunca gece kalkıp kalkıp başını okşuyorum "korkma" diye... onu da kendime benzetmek istemiyorum ama elimde değil

Türkmengelini, durumunuzu ilaç kullanmadan yönetip yönetemeyeciniğini sizi görmeden söylemem siz de takdir edersiniz ki mümkün değil. Yakınınızda bulunan bir meslektaşıma başvurun, bir süre onunla çalışın, psikoterapi alın. İlaç kullanımına sonra birlikte karar verirsiniz gerekirse, ama kontrolsüz kalmayın. Şimdi sorumluluğunuz hem kendinize hem bebeğinize.