psikolojik destek

anlatmak istediklerimi kelimelerle doğru şekilde ifade edip edemeyeceğimden emin değilim ama denemek istiyorum. umarım hiçbiriniz beni yanlış anlamazsınız. çünkü son günlerde yaşadığım en büyük sıkıntı yanlış anlaşılmak.

bebek sahibi olmak isteyen ancak bu süreçte sorunlar yaşayan, uzun süren tedavi süreçlerinde boğuşan, ben ve benim gibi tüm anne adaylarının çevrelerindeki yakınlarından beklentilerini düşünüyorum bir süredir. ve bu yakınların tepkilerini. bu konuda kendi yaşadıklarımı anlatmak mı yoksa beklediklerimden bahsetmek mi doğru olur bilemiyorum aslında.

az yada çok hepimiz bir şekilde psikolojik sorunlar yaşıyoruz. bu kaçınılmaz. uzun ve çetin bir yol bu. hepimiz farklı hızlarda yürüyoruz. ama hedef belli. "ANNE OLMAK"

peki biz bu süreçlerde çabalarken eşlerimizden, ailelerimizden ve arkadaşlarımızdan bazı beklentilerimiz olması normal değil mi? anlayış, destek ve iyi dinleyici olmak. düşününce beklentimin temelinde sadece bunlar yatıyor. bu sorunları yaşayan kadınların terapiye ihtiyacı olduğunu düşünen insanlara inat bizler bunları tekbaşımıza da atlatabiliriz. ama yakınlarımızın hayatlarımızda bukadarcık bile etkisi olmayacaksa yakınlığın,dostluğun, aile olmanın ne anlamı kalıyor.

insanların konuşma ihtiyacı zaman zaman gerçekten yanlış anlaşılabiliyor. açıkçası çevremdeki hemen hemen herkes benim konuşmaya olan ihtiyacımı abartı, stres, panik şeklinde yorumlamaya başladı. sorunlar üzerinde konuşulmamak için midir sizce? yada konuşmaktan kaçarak mı çözülebilir?

bukadar uzun yazıp sizlerin kafanızı şişrmeyi istemezdim. ama sizlerin de bu tür sıkıntılar yaşayabileceğinizi ve bunları paylaşmak isteyebileceğinizi düşündüm. ben anne olmak istiyorum, çok da umutluyum, kimsenin de bu ümidi kırmasına izin vermiyorum. hayatta istediklerine kişi kendisi karar verir, ve kimsenin bu isteğe müdahale etmeye hakkı yok bence.

suprem çok doğru söylüyorsun geçenlerde ben internetten araştırıp araştırp eşime birşeyler söylüyorum bana ne dese beğenirsin canım hastalık hastasımı oldun takma kafana tepem bir attı bunun hastalık hastası olmakla ne alaksaı var insanın vucudunda olup biteni öğrenmek istemesi kadar doğal birşey varmı bu dünyada neyseki şimdi şimdi durumu anlamaya ve sesini çıkarmamaya başladı zaten ben kimseye söylemedim sadece eşim ben ve teyzem biliyor bir sorunlar olduğunu yoksa milletin çenesini kapamak için uğraşırız bide hoş ne olduğuda belli değil ya

strangellucky anlatmak istediğim şey tam olarak buydu işte. insanın en yakını, eşi, hayat arkadaşı öyle bir an geliyor öyle bir tepki gösteriyor ki insana, yapayalnız kalıveriyorsun ortada. bunca emek bunca çaba boşa gitmiş gibi hissediyorum böyle anlarda kendimi. beklediğim zaten kimsenin bana yardım etmesi yada bana yeni tedavi yöntemleri bulması değil ki. biz tıbbi süreci zaten anı anına takip eden biilinçi bireyleriz. bunun için burdayız. ama öğrendiklerimizi paylaşmak, kafamızda oluşan soru işaretlerini gidermek, yada sadece ama sadece konuşarak içimizi dökmek, bütün bunları da en yakınlarımızdakilerle yapmak neden onlara bu kadar zor geliyor acaba.

bugün birkaç şey hakkında konuşmayı denedim. onlar bu konuyu konuşmaktan özellikle kaçınıyorlarmış. beni üzmemek adına. belki kendilerinin açısından haklı da olabilirler. ama sevgiler gibi sıkıntılar da paylaştıkça azalmaz mı?

şundan kesinlikle eminim; bebek sahibi olmak bizim değil, bizden kat be kat güçlü yaradanımzın elinde. bu konuda hiç şüphe yok. bu sayfayı açmamın sebebi çocuk sahibi olamamanın yarattığı sıkıntılardan çok, çevremizdekilerle yaşadığımız zolukları paylaşmaktı. son zamanlarda onlarla çok da doğru iletişim kuramadığımı farkediyorum çünkü. bu sitenin en büyük özelliği işte bu. birbiriyle benzer sorunları yaşayan kadınların birarada olması. bu yüzden bu yazıları yazıorum buraya. ve inanıyorum ki bu yazıyı okuyan okumayan buradaki hemen hemen herkes benzer zorlukları hissediyordur hayatlarında.

canım suprem inanki hepimiz senlen ayni durumdayık eşim ile ben tedavimiz süresince kimseye problem oduğundan bahsetmedik kendi ağilemizde dahil.Ne zaman tüp bebek aşamasına geldiğimizde ağilelerimize bahsetik ve tabi buna yakın çevremizde eklendi her kafadan bir yorum geldi neyse haziran ayında ilk tüp bebek denememizi istanbulda yapmaya karar verdik.Burdaki arkadaş ve aile çevremde herkezin çocuğu varidi sanki bu durumda tek benmiş gibi hisediyordum ne zamanki tüp bebek merkezine gitim birde baktım ki tek ben diğilmişim benimle ayni durumda olan birçok kadın var idi birde sizlerile kadınlar kulübünde tanıştım beni gerçekten anlayan sizleridiniz. ilk tüp bebek denememde 2 aylık düşük yaptım yine her kafadan bir ses herkez sanki 10 sefer tüp bebek yapmış gibi yorum üstüne yorum.şimdi allah kısmet ederise şubata ikinci denememi yapacam yok erkenmiş yok pisikolojik destekal yine her kafadan bir ses.Bazen insanları sıtığımı bile düşünü yorum bana senin kaset hep ayni yerde takıldı diğen arkadaşım bile var.çok şükür ki beni anlayan ailem ve sizler varsınız. pisikolojik desteğe gelince bence tüp bebeğe başlariken alınmalı ve daha sonrasında devam edilmelidir.tüp bebek tedavi süreci yıpratıcı olabilir bir uzman dinleyici bizim için daha faydalı olabilir bence. ALLAH HER İSTEYENE ANNE OLMAYI NASİP ETSİN...

supremunvale .!.:

strangellucky anlatmak istediğim şey tam olarak buydu işte. insanın en yakını, eşi, hayat arkadaşı öyle bir an geliyor öyle bir tepki gösteriyor ki insana, yapayalnız kalıveriyorsun ortada. bunca emek bunca çaba boşa gitmiş gibi hissediyorum böyle anlarda kendimi. beklediğim zaten kimsenin bana yardım etmesi yada bana yeni tedavi yöntemleri bulması değil ki. biz tıbbi süreci zaten anı anına takip eden biilinçi bireyleriz. bunun için burdayız. ama öğrendiklerimizi paylaşmak, kafamızda oluşan soru işaretlerini gidermek, yada sadece ama sadece konuşarak içimizi dökmek, bütün bunları da en yakınlarımızdakilerle yapmak neden onlara bu kadar zor geliyor acaba.

bugün birkaç şey hakkında konuşmayı denedim. onlar bu konuyu konuşmaktan özellikle kaçınıyorlarmış. beni üzmemek adına. belki kendilerinin açısından haklı da olabilirler. ama sevgiler gibi sıkıntılar da paylaştıkça azalmaz mı?

şundan kesinlikle eminim; bebek sahibi olmak bizim değil, bizden kat be kat güçlü yaradanımzın elinde. bu konuda hiç şüphe yok. bu sayfayı açmamın sebebi çocuk sahibi olamamanın yarattığı sıkıntılardan çok, çevremizdekilerle yaşadığımız zolukları paylaşmaktı. son zamanlarda onlarla çok da doğru iletişim kuramadığımı farkediyorum çünkü. bu sitenin en büyük özelliği işte bu. birbiriyle benzer sorunları yaşayan kadınların birarada olması. bu yüzden bu yazıları yazıorum buraya. ve inanıyorum ki bu yazıyı okuyan okumayan buradaki hemen hemen herkes benzer zorlukları hissediyordur hayatlarında.

Genişletmek için tıkla...

canım haklısın ama işte aynı duyguları aynı anda yaşamak önemli, bizim beklentilerimiz oluyor ama bazen onlar bu beklentilerimizin ve ihtiyaçlarımızın farkında olmuyor ve bizi kırabiliyorlar, -özellikle bizim durumumuzda-:1no2:

yani bu öğretilecek bir şey de değil o nedenle ben fazla umursamamaya çalışıyorum:dilcikar:

onlar bu durumu anlamıyorlar, yaşamadıkları için:mymeka:klava:

sen de kendini üzme canım eşin de senin içinde bulunduğun pskolojiyi anlamadığından böyle konuşuyordur, yoksa sanırım o da seni kırmak istemeza.s:teselli:klava:

İnşallah Rabbim dualarımızı kabul eder canım...:1rolleyes:

aslında insan çok yıpranıyor ben daha yolun çok başındayım Allah'tan okul var bir sürü yapmam gereken şey var kafamı dağıtıyorum. Aslında durum derdini paylaşabilmekle alakalı yani insanlarda o kadar içten pazarlıklı ki inanın burada kurduğumuz dostluklar etrafımda bulunan insanlardan daha kıymetli çünkü burada bir menfaat yok yapmacıklık hiç yok ama gerçek hayatta ben belki problemimi anlatsam yüzüme ah canım çok üzüldüm bir şeye ihtiyacın olduğunda konuşmak istediğinde ara diyecek arkadan da en yakın dedikodu ortağını arayıp aaa bak bak şunun çocuğu olmuyomuş deyip arkamdan laf edecek işte o yüzden kimseyle konuşmuyorum bile hatta o kadar içime kapandım ki:)) ne olduğuda belli değil en komiğide o... halbuki bu bir kadın için ne kadar hüzün veren bir durum kimse çocuk doğurabildiği için bizlerden bir kat üstün değildir bu Allahtan verilmiiş bir yetenek insanın özelliği o çocuğu ne kadar sevebilmesi ve ona ne şartlarda ne zorluklarda sahip olduğudur... Allah inşallah bizede sağlıklı bebişler nasib eder bu yolda herkese destekleri için şimdiden teşekkür ediyorum ve umuyorum ki Hiçbirimizin bu gayretleri boşa gitmeyecek Yüce Rabbim bizi isteğimize kavuşturacak buna inanıyorum ama içimdede hep bir korku...