- 25 Mart 2008
- 1.782
- 23
- 358
- Konu Sahibi kokohantes
-
- #1
Meltem Hanım merhaba.
Bazı sıkıntılarım var ve tek başıma baş edemeyeceğimi düşünüyorum.
Atanamamış bir öğretmenim sınava hazırlanıyorum.5 yıllık evliyim çocuğum olmuyor ve tedavi görüyorum.
Mutlu bir evliliğim var birbirimizi seviyoruz, iyi anlaşıyoruz.Eşim gözümün içine bakar, çok ilgilidir, çok sevgi doludur.
Ancak üstesinden gelemediğimiz bir sorunumuz var ki eşimin porno merakı.
Ben artık çok yıprandım bütün bunlar sebebiyle ve psikologa gitmeye karar verdim.Bugün ilk seansımızı yaptık.
Ancak daha kötü durumdayım.Bütün sorunlarım doktor tarafından eşimin alışkanlığına bağlandı ve neden boşanmıyorsun zaten bir gün boşanacaksın ne bekliyorsun tarzı söylemler oldu.
Birbirimizi sevdiğimizi anlatmaya çalışsam da eşimin bana değer vermediğini, neden çocuk yapmak istediğimi, eşimin zaten iyi bir baba olamayacağını vs söyledi.Bu kanılara sadece yarım saatlik bir görüşme içerisinde vardı.
Kurtarmak istediğimi söyleyince de eşimin bir kliniğe yatması gerektiğini başka türlü evliliğimizin bir gün mutlaka biteceğini söyledi.
Agresifliklerim, hayattan zevk alamamam, insanlardan kendimi soyutlamam, sınav kaygım vs bunların üzerinde hiç durmadı.
Şimdi eşimle beni 2. seansa bekliyor ama ben çok kararsız kaldım.Sizce bu yargılarla ve dikte etmelerle sağlıklı bir terapi geçirebilir miyiz?
Resmen boşanmadığım ve evliliğimi kurtarmaya çalıştığım için suçlu hissettim kendimi.
Bazı sıkıntılarım var ve tek başıma baş edemeyeceğimi düşünüyorum.
Atanamamış bir öğretmenim sınava hazırlanıyorum.5 yıllık evliyim çocuğum olmuyor ve tedavi görüyorum.
Mutlu bir evliliğim var birbirimizi seviyoruz, iyi anlaşıyoruz.Eşim gözümün içine bakar, çok ilgilidir, çok sevgi doludur.
Ancak üstesinden gelemediğimiz bir sorunumuz var ki eşimin porno merakı.
Ben artık çok yıprandım bütün bunlar sebebiyle ve psikologa gitmeye karar verdim.Bugün ilk seansımızı yaptık.
Ancak daha kötü durumdayım.Bütün sorunlarım doktor tarafından eşimin alışkanlığına bağlandı ve neden boşanmıyorsun zaten bir gün boşanacaksın ne bekliyorsun tarzı söylemler oldu.
Birbirimizi sevdiğimizi anlatmaya çalışsam da eşimin bana değer vermediğini, neden çocuk yapmak istediğimi, eşimin zaten iyi bir baba olamayacağını vs söyledi.Bu kanılara sadece yarım saatlik bir görüşme içerisinde vardı.
Kurtarmak istediğimi söyleyince de eşimin bir kliniğe yatması gerektiğini başka türlü evliliğimizin bir gün mutlaka biteceğini söyledi.
Agresifliklerim, hayattan zevk alamamam, insanlardan kendimi soyutlamam, sınav kaygım vs bunların üzerinde hiç durmadı.
Şimdi eşimle beni 2. seansa bekliyor ama ben çok kararsız kaldım.Sizce bu yargılarla ve dikte etmelerle sağlıklı bir terapi geçirebilir miyiz?
Resmen boşanmadığım ve evliliğimi kurtarmaya çalıştığım için suçlu hissettim kendimi.