Selam. Bu biraz uzun bir yazı olacak. Kafam çok karışık ve biraz anlatıp rahatlamak istiyorum. Daha önce hiçbir başlığa uymayan konulara açtım konuyu ama cevap alamadım. Şu an bu benim için ciddi bir dert o nedenle buraya açıyorum. İlk olarak biraz kendimden bahsedeyim. 28 yaşındayım. Bir üniversitede klasik batı müziği alanında araştırma görevlisiyim. Geçen yıl doktora yapmaya başladım. Zaman zaman bir yerlerde de çalıyorum. Aynı zamanda bazı çocuklara piyano ve çello dersi veriyorum. Evliyim. Eşim 32 yaşında ve avukat. 3 yıldır evliyiz.
1,5 yıldır depresyon tedavisi görüyorum. İki hafta önce hamile olduğumu öğrendim. Beni asıl korkutan bu. Eşim baba olmayı hep isterdi. Ben bebek isteyip istemediğimden hiç emin olamadım. Anne olmak bana korkutucu geliyor. Ama hamileyim ve plansızdı. Doğum kontrol hapı kullanıyordum. Hamile olduğuma göre herhalde birkaç defa almayı unuttum diye düşünüyorum. 8 hafta 4 günlük hamileyim şu an. Endişelerim var. Kendi annemden dolayı sanırım anneler hep yorgun, mutsuz, tahammülsüz, öfkeli insanlar gibi kazınmış beynime. Ne kadar denesem öbür türlüsünü hayal edemiyorum. Ben 8 yaşındayken ebeveynlerim boşandı. Ben annemle kaldım. Babamı yılda bir görebiliyordum. Annem alkolikti. Gece elinde kadehle tv karşısında sızardı. Kaldırıp yatağına götürmeye çalışırdım. Sarhoşken ağlayıp benden özür dilerdi. Sabah unuturdu. Sürekli erkek arkadaşları vardı. Yıllar boyu bana maddi manevi çok zarar verdi. En son düğünüme gelmek yerine erkek arkadaşıyla içmeyi tercih ettiğinde tüm ipleri kopardım.
Eşimle bir sorunumuz yok şükürler olsun. Birbirimizi seviyor ve saygı duyuyoruz, ev işlerini bölüşüyoruz, birlikte güzel vakit geçiriyoruz. Çok iyi bir baba olacağından eminim.
Ama ben korkuyorum. Keşke doktoram bitseydi diye düşünüyorum. Ve anne olursam mutsuz olacağımdan korkuyorum. Tahammülsüz olacağımdan, sürekli çocuğa bağırıp çağıracağımdan, hasta olmasından korkuyorum. Eşim onu benden daha çok severse diye üzülüyorum. Artık birbirimize zaman ayıramazsak diye korkuyorum. Birbirimize yabancılaşırsak diye korkuyorum. Şu an ülke çapında ekonomik durum belli, yetemezsek diye korkuyorum. Okulu, sosyal faaliyetleri, giyimi vs. Bir de virüs çıktı.
Şu sıralar sürekli kusuyor ve ağlıyorum. Hamile olunca apar topar bırakmak zorunda kaldım ilaçları da. Sürekli bir ağlama durumu ve kabuslar var. Dün de yarım kadeh şarap içtim sonra çok kötü hissettim ve kusana kadar ağladım. Anneme dönüşüyormuşum gibi hissediyorum. Zor durumdayım.
tüm bunlara rağmen kızım öğlen uykusuna yatınca özlüyorum kalksın da azıcık seveyim diye sabırsızlanıyorum. Annelik çok garip. Zaman-ı geriye alıcaz yine de doğuracak misin deseler yine kızıma anneliği seçerdim. 
Evladım sağlıklı olsun yeter ki.
