İki haftadır ders vermeye gittiğim çocuklar hafif canavarımsı görünüyor gözüme yani...Ohoooo,daha bu ne ki,ben incir cekirdegini doldurmayan bir sebeple tam 4 saat kesintisiz aglamistim
Gözyaşlarımdan uzerimdeki giysi islanmisti,gecer,zamanla bebegin olustukca zihnin durulacak,daha alisip benimsersin bebegini.
Rahatlık hastası nedir? Bundan kastınız ne?Siz rahatlık hastası olmuşsunuz ne yazık ki bunun tedavisi yok
Insanin sabri azaliyor dogru,fakat hep boyle canavarimsi miydi cocuklar gozunuzde?İki haftadır ders vermeye gittiğim çocuklar hafif canavarımsı görünüyor gözüme yani...
Yoo değildi. Sevimli tiplerdi. Birinin annesi kadın doğum doktorum ve sürekli karnıma dokunuyor. Bebekten bahsediyor. Çocuğa deli olmaya başladım ve bir şey diyemiyorum. İnatla sürekli bebeği hatırlatıyorInsanin sabri azaliyor dogru,fakat hep boyle canavarimsi miydi cocuklar gozunuzde?
İnanılmaz bir alkol alma arzusu var içimde ve alkol alınca direkt kusmaya başlıyorum ve kendimi iğrenç birisi gibi hissediyorum, gece boyu kabus görüyorum.
Üniversiteydi özel dersti derken günde 10 saat çalışıyorum. Konserler olduğunda bu süre daha da uzuyor. Zaman zaman üniversitede geceyi geçiriyorum ve tüm günü kahveyle idare ettiğim oluyor. 18 yıldır babamı hiç görmedim. Annem yok gibi, bana dertten başka hiçbir şey vermedi zaten 3 yıldır da görmüyorum. Hâlâ, teyze, amca, dayı gibi akrabalar yok. Sadece eşim ve müziğim var. Büyük rahatlık değil mi?Siz rahatlık hastası olmuşsunuz ne yazık ki bunun tedavisi yok
Teşekkür ederim öneriler için adım Nursel değil ama Öykü :) Bugün alkol konusunda gün boyu eşim yardımcı oldu. Ağlama krizlerini yönetiyor ve sonuçta gün boyu hiç alkol almadım.nursel kendine bir thetahealing uzmanı bul.
Kendinden kızların annelerine benzediği inancını sildir.
Alkol almak isteyen sen değilsin. Arkasından hemen kustuğuna göre.
Kendine annen olmadığını alkol alıp kusarak kanıtlayamazsın.
Kızlar annelerine benzemez.sende benzemiyorsun. Sen anlamazsan hayat sana bunu başka şekillerde öğretir. Başkaları(eşin,hayat..vs) seni silkelemeden sen kendini silkele. Karnındaki hala organları oluşan çocuk aldığın her yudum alkol ile nefessiz kalıyor. Oksijenden mahrum kalıyor ve o anda hangi organ oluşuyorsa en başta onun gelişimini durduruyor.Vücudunda alkol dolaştıkça bebeğinin vücudunda dolaşıyor.
Böyle tehlikeli zihin oyunlarının bedeli ağır olur dostum. Annen başka, sen başkasın. Mümkün olan en kısa sürede bunu kavramanı dilerim.. sağlıkla ve selametle..
Bence çok güzel bı anne olacaksın. Bebegini kucağına aldığın gün bu sözümü hatırla. Ben neden daha önce bu duyguyu tatmadim diceksinSelam. Bu biraz uzun bir yazı olacak. Kafam çok karışık ve biraz anlatıp rahatlamak istiyorum. Daha önce hiçbir başlığa uymayan konulara açtım konuyu ama cevap alamadım. Şu an bu benim için ciddi bir dert o nedenle buraya açıyorum. İlk olarak biraz kendimden bahsedeyim. 28 yaşındayım. Bir üniversitede klasik batı müziği alanında araştırma görevlisiyim. Geçen yıl doktora yapmaya başladım. Zaman zaman bir yerlerde de çalıyorum. Aynı zamanda bazı çocuklara piyano ve çello dersi veriyorum. Evliyim. Eşim 32 yaşında ve avukat. 3 yıldır evliyiz.
1,5 yıldır depresyon tedavisi görüyorum. İki hafta önce hamile olduğumu öğrendim. Beni asıl korkutan bu. Eşim baba olmayı hep isterdi. Ben bebek isteyip istemediğimden hiç emin olamadım. Anne olmak bana korkutucu geliyor. Ama hamileyim ve plansızdı. Doğum kontrol hapı kullanıyordum. Hamile olduğuma göre herhalde birkaç defa almayı unuttum diye düşünüyorum. 8 hafta 4 günlük hamileyim şu an. Endişelerim var. Kendi annemden dolayı sanırım anneler hep yorgun, mutsuz, tahammülsüz, öfkeli insanlar gibi kazınmış beynime. Ne kadar denesem öbür türlüsünü hayal edemiyorum. Ben 8 yaşındayken ebeveynlerim boşandı. Ben annemle kaldım. Babamı yılda bir görebiliyordum. Annem alkolikti. Gece elinde kadehle tv karşısında sızardı. Kaldırıp yatağına götürmeye çalışırdım. Sarhoşken ağlayıp benden özür dilerdi. Sabah unuturdu. Sürekli erkek arkadaşları vardı. Yıllar boyu bana maddi manevi çok zarar verdi. En son düğünüme gelmek yerine erkek arkadaşıyla içmeyi tercih ettiğinde tüm ipleri kopardım.
Eşimle bir sorunumuz yok şükürler olsun. Birbirimizi seviyor ve saygı duyuyoruz, ev işlerini bölüşüyoruz, birlikte güzel vakit geçiriyoruz. Çok iyi bir baba olacağından eminim.
Ama ben korkuyorum. Keşke doktoram bitseydi diye düşünüyorum. Ve anne olursam mutsuz olacağımdan korkuyorum. Tahammülsüz olacağımdan, sürekli çocuğa bağırıp çağıracağımdan, hasta olmasından korkuyorum. Eşim onu benden daha çok severse diye üzülüyorum. Artık birbirimize zaman ayıramazsak diye korkuyorum. Birbirimize yabancılaşırsak diye korkuyorum. Şu an ülke çapında ekonomik durum belli, yetemezsek diye korkuyorum. Okulu, sosyal faaliyetleri, giyimi vs. Bir de virüs çıktı.
Şu sıralar sürekli kusuyor ve ağlıyorum. Hamile olunca apar topar bırakmak zorunda kaldım ilaçları da. Sürekli bir ağlama durumu ve kabuslar var. Dün de yarım kadeh şarap içtim sonra çok kötü hissettim ve kusana kadar ağladım. Anneme dönüşüyormuşum gibi hissediyorum. Zor durumdayım.
Selam. Bu biraz uzun bir yazı olacak. Kafam çok karışık ve biraz anlatıp rahatlamak istiyorum. Daha önce hiçbir başlığa uymayan konulara açtım konuyu ama cevap alamadım. Şu an bu benim için ciddi bir dert o nedenle buraya açıyorum. İlk olarak biraz kendimden bahsedeyim. 28 yaşındayım. Bir üniversitede klasik batı müziği alanında araştırma görevlisiyim. Geçen yıl doktora yapmaya başladım. Zaman zaman bir yerlerde de çalıyorum. Aynı zamanda bazı çocuklara piyano ve çello dersi veriyorum. Evliyim. Eşim 32 yaşında ve avukat. 3 yıldır evliyiz.
1,5 yıldır depresyon tedavisi görüyorum. İki hafta önce hamile olduğumu öğrendim. Beni asıl korkutan bu. Eşim baba olmayı hep isterdi. Ben bebek isteyip istemediğimden hiç emin olamadım. Anne olmak bana korkutucu geliyor. Ama hamileyim ve plansızdı. Doğum kontrol hapı kullanıyordum. Hamile olduğuma göre herhalde birkaç defa almayı unuttum diye düşünüyorum. 8 hafta 4 günlük hamileyim şu an. Endişelerim var. Kendi annemden dolayı sanırım anneler hep yorgun, mutsuz, tahammülsüz, öfkeli insanlar gibi kazınmış beynime. Ne kadar denesem öbür türlüsünü hayal edemiyorum. Ben 8 yaşındayken ebeveynlerim boşandı. Ben annemle kaldım. Babamı yılda bir görebiliyordum. Annem alkolikti. Gece elinde kadehle tv karşısında sızardı. Kaldırıp yatağına götürmeye çalışırdım. Sarhoşken ağlayıp benden özür dilerdi. Sabah unuturdu. Sürekli erkek arkadaşları vardı. Yıllar boyu bana maddi manevi çok zarar verdi. En son düğünüme gelmek yerine erkek arkadaşıyla içmeyi tercih ettiğinde tüm ipleri kopardım.
Eşimle bir sorunumuz yok şükürler olsun. Birbirimizi seviyor ve saygı duyuyoruz, ev işlerini bölüşüyoruz, birlikte güzel vakit geçiriyoruz. Çok iyi bir baba olacağından eminim.
Ama ben korkuyorum. Keşke doktoram bitseydi diye düşünüyorum. Ve anne olursam mutsuz olacağımdan korkuyorum. Tahammülsüz olacağımdan, sürekli çocuğa bağırıp çağıracağımdan, hasta olmasından korkuyorum. Eşim onu benden daha çok severse diye üzülüyorum. Artık birbirimize zaman ayıramazsak diye korkuyorum. Birbirimize yabancılaşırsak diye korkuyorum. Şu an ülke çapında ekonomik durum belli, yetemezsek diye korkuyorum. Okulu, sosyal faaliyetleri, giyimi vs. Bir de virüs çıktı.
Şu sıralar sürekli kusuyor ve ağlıyorum. Hamile olunca apar topar bırakmak zorunda kaldım ilaçları da. Sürekli bir ağlama durumu ve kabuslar var. Dün de yarım kadeh şarap içtim sonra çok kötü hissettim ve kusana kadar ağladım. Anneme dönüşüyormuşum gibi hissediyorum. Zor durumdayım.
Öğrenene kadar 1,5 ay antidepresan kullandım. Çok yoğun bir dönemdi ve düzenli beslenemiyordum, günü kahveyle geçiriyordum. Alkol de aldım. Ya çok büyük zarar verdim sanırım bebeğehayirli olsun
bence doktoranizin bitmedigi daha iyi olmus. cocuk kucukken işe geri donersiniz. cocuk cok guzel bir sey. insana hic bilmedigi.bir mutluluk veriyor. o nedenle bebek dogunca bu soru isaretlerinizin cogunu atlatacaksiniz. tek sorun cocuk olduktan sonra hep ayni rutini yasamak bir sure sonra yipratici oluyor. o nedenle calismaya geri donme kartinizin elinizde olmasi guzel olur.
Şu sıralar sürekli kusmak ve ağlamaktan pek tadını çıkaramıyorum ama. Bugün biraz piyano çaldım ona. Özür dilemek istedim kendimceBence çok güzel bı anne olacaksın. Bebegini kucağına aldığın gün bu sözümü hatırla. Ben neden daha önce bu duyguyu tatmadim diceksinhayırlı evlat olsun. Dünyanın en güzel duygusu anne baba olmak. Ama daha güzeli çocuğu için endişelenen gelecegini düşünen ebeveynler in çocuk dünyaya getirmesi. Tadını çıkarmaya bak
Yeni bir psikoterapist araştıracağım haklısınız. Çok kötü hissediyorum. Eşim hiç yanımdan ayrılamıyor yanlış bir şey yapacağım diye. Ayak bağıyım.Ablacim simdi herkes laylaylom hayat cok guzel olacak bebek gelince havalara ucacaksin minvalinde bir seyler yazmis ama farkinda misiniz yani konu sahibesi kronik depresyon hastasi ve durumla basa cikamiyor belli ki. Icki icip durumu unutmak istiyor, ilacina ihtiyaci var ... yani basa cikamiyor.
Konu sahibesi bencehemen adam gibi bir psikoterapiste gorunmelisiniz. Burda yazilan boyle cicekler, bulutlar seklindeki yorumlara aldanmayin sizinki basit bir cocuk istememe/sevmeme durumu degil asla. Ben doktorunuzu da hic hic begenmedim, belli ki kotu durumdasiniz ama adam ilac icme demis baska bir sey dememis. Online hizmet veren duzgun bir terapist bulma imkaniniz var mi?
Psikoloğuma mesaj attım. Hamile olduğundan bu kadar duygusal hissediyorsun, zamanla geçer dedi. İlaçları da şimdilik kullanma çok kötü olursan bakarız dedi
Sanırım yeni psikoterapist bulacağım. Ama şimdiye kadar bir sürü antidepresan kullandım, alkol aldım, kahve içtim. Bebeğe çok zarar verdim. Çok vicdan azabı çekiyorumÖncelikle kalkıp evdeki bütün alkolu önce bir yok et.seni bu konuda gömmeyecegim. Sonuçta travmatik çocukluğundan dolayı saçma bir deneyim gibi birşey yapmışsınız orda. Ama sakın devam ettirme. Çocuğun sağlığı ile oyanma! Bu birincisi. Bu konuda korkularin varsa eşin alkolu ortadan kaldirsin gerekiyorsa.
Ikinci: Biz illaha annelerimiz gibi olacağız diye bir kural yok. Ama nasıl bir ebevey olacağımızı ve olmak istediğimizi zamanla öğreniyoruz. Beni annem döverdi. Cok a sağladığı da oldu. Bazen bunun öfkesini içimde hissediyorum. Yalnis anlaşılmasın annemle aram cok iyi şimdi. Cünkü kendisi de pişman olanlardan. Ama giden çocukluk geri gelmiyor. Ben annem gibi bir anne değilim. Cok sarılırım, öperim, çocuklarıma ne kadar değerli olduklarını söylerim. Sevgimi hissettiririm. Sinirlendiğim oluyor mu? Tabi. Sinirlenmek de normal, ama bunu çocuklara yönlendirmemeyi iyi biliyorum. Şiddet gören veya travmatik bir cevrede büyüyenler genelde galiba hep bu korkuları taşır. Ama üstesinden geliyoruz. Size tavsiyem tedaviye devam etmeniz ve bunu göz in önünde bulundurun: Bu bebeğin annesi siz olacaksınız! Kontrol bu sefer sizde! Başkasında değil. Sağlıkla kucağınıza alın. Baktınız yine çok korktunuz bana da yazın veya gelin burda tekrar konu acin. Burda bir sürü size destek verecek insan var. Korkmayin.
Bulacağım. İki gündür karnımda kasılmalar var. Bazen rahatsız edici oluyor. Eşim masaj yaptığında veya sıcak havlu tarzı bir şey uyguladığında geçiyor. Kanama falan yok ama endişeleniyorum benim yaptığım yanlış bir şey yüzünden oldu diyePsikologun tam bir gerizekali kusura bakma. Bence kendine daha iyi birini bul. Travma ve bağımlılık terapi uzmanı olabilir