Pişman olmak yetmiyor bazen.Onca kaybedilmişlik koymuşken ciğerine,
ne denli soğuk sulara girsen de ...Yetmiyor işte pişman olmak.
Onun getirisidir şu gözümdeki yaşlar.Her biri bir gidenimin ardından pişmannlık olup
akıyor belirsizliklere.
Yetmezmiş gibi bu kadar kaybedilmişliğin ardından onlar da gidiyor...Durun yaşlarım,sizede ağlarım..
Pişman olduğum sen miydin,girmene izin verdiğim için hayatıma yoksa,
gidişine dayanamadığımdan mı bilmiyorum?
Bunca üzüntümün arasında ya sana ne demeli?Aslında hiç bişey susmalısın sen şimdi ben gitmeliyim...
Bağırışların korkutmayacak artık beni olmayacaklar ama senin yokluğun korkutuyor bu seferde.
Suç biraz da sende kabullen...
Tanıştım gerçeğin ta kendisiyle ben de.Şimdi bakamıyorum ona işte.
Bu yalan beden sığmazken ruhuma ,gerçek ağır kondu...
Pişmanım beni bu dev aynalara sunmana izin verdiğim için.Şimdi
gerçek el aynasıyla yardım ediyor bana,o kadar küçük ki göremiyorum kendimi
ama.....Yokum ben o gerçekte.
Gerçek şimdi ölüm kollayan hasta beynim
toprak koklayan tenim.
kapanmakta olan gözlerim
akmakta olan kanım
ve SEN....
elveda AŞKIM.....