- 3 Aralık 2006
- 3.073
- 132
- 688
- 63
Sessiz
Ağaç elmalarla o kadar yüklüydü ki, rüzgar estiğinde dalları bile sallanmıyordu.
"Neden hiç sesini çıkarmıyorsun? Ne de olsa her birimiz fark edilmeyi hak edecek kadar mağruruz," dedi bambu.
"Ses yapmama gerek yok," diye cevap verdi ağaç. "Meyvelerim benim en büyük reklamım."
Kendini Beğenmiş Papatya
"Bir papatya tarlasının ortasında duran bir papatyayım ben," diye düşündü çiçek; Bunca papatya arasında güzelliğim fark edilmiyor."
Bir melek bu düşünceleri duydu ve papatya cevap verdi:
"Ama sen güzelsin!"
"Eve, ama eşsiz ve tek olmak istiyorum!"
Papatya sürekli durumundan yakınınca melek onu yerinden alıp şehrin göbeğinde küçük bir parka koydu. Günler sonra, vali şehrin yenilenmesi için yanında bir bahçıvanla parkı görmeye geldi:
"Burada doğru dürüst bir şey yok, buradaki otları söküp toprağı iyice temizleyin, sonra da sardunyalar ekin."
"Bir dakika!" diye bağırdı papatya: "Eğer bunu yaparsanız beni öldürürsünüz!"
"Eğer senin gibi başka pek çok papatya olsaydı, çok güzel görünürdü ve böyle bir papatya tarlasını bozmazdık," diye cevap verdi vali, "Ama burada senden başka papatya yok. Ve sen tek başına bir bahçe yapamazsın."
Bu sözle birlikte çiçeği topraktan çekip çıkardı.
Kirpiler ve Yalnızlık
Bir okuyucum, Alvaro Conegundes, Buzul Çağı döneminde pek çok hayvanın nasıl soğuktan donarak öldüğünü anlatıyor. Kirpiler de durumun farkına varmışlar, soğuktan korunmak ve kendilerini koruyabilmek için birbirlerine iyice sokulma kararı almışlar.
Ama sırtlarındaki oklar birbirlerine batınca ayrılmışlar ve hepsi kendi yollarına gitmişler.
Soğuk devam ettikçe de birer birer donarak ölmeye devam etmişler. Sonunda bir karar vermeleri gerekmiş: Ya ölüp yeryüzünden silinecekler ya da dikenlerine rağmen birleşip birbirlerine sokulmayı göze alacaklar.
Akıllıca davranmışlar ve birlik olmuşlar. En önemli şey donmamak için her kirpinin bir diğerinin sıcaklığından faydalanması olduğundan, dikenlerin batmasına aldırmadan iyice birbirlerine sokulmuş, bu yarı ilişkinin getirdiği küçük yaralarla yaşamayı öğrenmişler.
Ve hayatta kalmışlar.
Ağaç elmalarla o kadar yüklüydü ki, rüzgar estiğinde dalları bile sallanmıyordu.
"Neden hiç sesini çıkarmıyorsun? Ne de olsa her birimiz fark edilmeyi hak edecek kadar mağruruz," dedi bambu.
"Ses yapmama gerek yok," diye cevap verdi ağaç. "Meyvelerim benim en büyük reklamım."
Kendini Beğenmiş Papatya
"Bir papatya tarlasının ortasında duran bir papatyayım ben," diye düşündü çiçek; Bunca papatya arasında güzelliğim fark edilmiyor."
Bir melek bu düşünceleri duydu ve papatya cevap verdi:
"Ama sen güzelsin!"
"Eve, ama eşsiz ve tek olmak istiyorum!"
Papatya sürekli durumundan yakınınca melek onu yerinden alıp şehrin göbeğinde küçük bir parka koydu. Günler sonra, vali şehrin yenilenmesi için yanında bir bahçıvanla parkı görmeye geldi:
"Burada doğru dürüst bir şey yok, buradaki otları söküp toprağı iyice temizleyin, sonra da sardunyalar ekin."
"Bir dakika!" diye bağırdı papatya: "Eğer bunu yaparsanız beni öldürürsünüz!"
"Eğer senin gibi başka pek çok papatya olsaydı, çok güzel görünürdü ve böyle bir papatya tarlasını bozmazdık," diye cevap verdi vali, "Ama burada senden başka papatya yok. Ve sen tek başına bir bahçe yapamazsın."
Bu sözle birlikte çiçeği topraktan çekip çıkardı.
Kirpiler ve Yalnızlık
Bir okuyucum, Alvaro Conegundes, Buzul Çağı döneminde pek çok hayvanın nasıl soğuktan donarak öldüğünü anlatıyor. Kirpiler de durumun farkına varmışlar, soğuktan korunmak ve kendilerini koruyabilmek için birbirlerine iyice sokulma kararı almışlar.
Ama sırtlarındaki oklar birbirlerine batınca ayrılmışlar ve hepsi kendi yollarına gitmişler.
Soğuk devam ettikçe de birer birer donarak ölmeye devam etmişler. Sonunda bir karar vermeleri gerekmiş: Ya ölüp yeryüzünden silinecekler ya da dikenlerine rağmen birleşip birbirlerine sokulmayı göze alacaklar.
Akıllıca davranmışlar ve birlik olmuşlar. En önemli şey donmamak için her kirpinin bir diğerinin sıcaklığından faydalanması olduğundan, dikenlerin batmasına aldırmadan iyice birbirlerine sokulmuş, bu yarı ilişkinin getirdiği küçük yaralarla yaşamayı öğrenmişler.
Ve hayatta kalmışlar.