- 22 Temmuz 2015
- 460
- 424
-
- Konu Sahibi Kendiniarayankiz
- #1
Ozelestiriye kapaliyim , kk sayesinde bunu fark ettim . Kendime karsi dürüst olamıyorum. Eksigin sudur budur düzelt diyemiyorum kendime. Ayrıca disaridan gelen elestirilere de kapali olduğumu fark ettim. Biri bir sey soylediginde hemen aciklama yapma geregi duyuyorum . Yoksa ezikmisim gibi geliyor. Belki de kibirliyimdir, bilmiyorum. Bakin acik acik kibirlisin ,düzelt şu huyunu diyemiyorum kendime, konduramiyorum sanirim. Mükemmel olmak zorunda degilim ama bunu idrak edemiyorum . Mükemmel degilim , hemde hiç.
Ama sanki sorunlarım yokmuş , hep disariyla alakaliymis gibi davraniyorum . Bu yuzden kisisel gelişimimi devam ettiremiyorum.
kusurlarimla yuzlesmeye korkuyorum, ben ,bana en çok yakisani yapip kaçıyorum. Sanki cozummus gibi.
böyle oldugum icin cok kirilganim , en ufak seye bile üzülüyorum. Çünkü benim kendime itiraf edemediklerimi hayat önüme seriyor mutlaka ve ben o zaman kacamiyorum. Bu kez üzüntünün arkasina saklanip ,gunlerce aci cekiyorum , yapici degilim hic. Dusunmuyorum , dusunursem daha cok aci cekcem. Karmakarışık duygularim var ,dizginleyemiyorum bir türlü . Kafamin icinde kirk tilki ,kirkininda kuyrugu birbirine degmiyor.
bir anda on isi yapmaya calisiyorum , kontrol etmeye calisiyorum her seyi , ee tabi olmuyor . Her seye yetemiyorum ki. Her seyi halletmek zorunda da degilim, tek bir seye odaklansam yetecek ama kendime laf anlatamıyorum. Yolumu kaybetmis gibiyim.
Ne yapabilirim bu durumda?
yasadiklarimin benzerini yasadiysaniz dahi lütfen nasil aştığınizi benimle paylasin.
ağır bir sekilde elestirin hatta ,lütfen.
Çünkü alismam gerekiyor.
Ama sanki sorunlarım yokmuş , hep disariyla alakaliymis gibi davraniyorum . Bu yuzden kisisel gelişimimi devam ettiremiyorum.
kusurlarimla yuzlesmeye korkuyorum, ben ,bana en çok yakisani yapip kaçıyorum. Sanki cozummus gibi.
böyle oldugum icin cok kirilganim , en ufak seye bile üzülüyorum. Çünkü benim kendime itiraf edemediklerimi hayat önüme seriyor mutlaka ve ben o zaman kacamiyorum. Bu kez üzüntünün arkasina saklanip ,gunlerce aci cekiyorum , yapici degilim hic. Dusunmuyorum , dusunursem daha cok aci cekcem. Karmakarışık duygularim var ,dizginleyemiyorum bir türlü . Kafamin icinde kirk tilki ,kirkininda kuyrugu birbirine degmiyor.
bir anda on isi yapmaya calisiyorum , kontrol etmeye calisiyorum her seyi , ee tabi olmuyor . Her seye yetemiyorum ki. Her seyi halletmek zorunda da degilim, tek bir seye odaklansam yetecek ama kendime laf anlatamıyorum. Yolumu kaybetmis gibiyim.
Ne yapabilirim bu durumda?
yasadiklarimin benzerini yasadiysaniz dahi lütfen nasil aştığınizi benimle paylasin.
ağır bir sekilde elestirin hatta ,lütfen.
Çünkü alismam gerekiyor.