- 26 Haziran 2013
- 361
- 172
- 103
- 30
Insan iliskilerinde kirici olmamak icin kendi isteklerimi goz ardi edip ses cikarmiyorum. Kirilsam da kiramiyorum, nefret ettigim insanlara bile kavga aninda onlarin bana davrandigi gibi davranamiyorum.
Sebebi cok kucukken yasca buyuk akrabalar ve cevre tarafindan cok azarlanmam ve yuzde yuz hakli olsam bile hep ozur dilemek ya da orta yolu bulmak zorunda kalmam.
Mesela kuzenim annemin yaninda beni cok rahat azarlayabilirdi ama ben degil karsi cikmak ses cikaramazdim. Esit sayida borek ya da tatli paylastirildiysa o benim tabagimdan alip rahatca arkadasinin tabagina gecirirdi.
Komsumuz kiz sirf satasmak icin beni merdivende durdurup bagirdiginda hakkimi savundum uc yil once. Kendi karakterimi cok rahat sergiledigim nadir anlardan biriydi. (Hakli olduguma dair onay beklerim normalde) Birkac gun sonra kiz ile annem karsilastiginda kiz gayet saygili ve alttan alan bir tavirla olayi anlatmis ama annem benim cok kucuk oldugumu, onun beni hosgormesini soylemis(Satasip azarlayan kiz, ezik ezik evden okula giden de benim
)
Yani kisacasi ben ne zaman kendimi ifade etsem beni kucuk dusurecek ya da ezecek bir yol buldular. Hakliyken haksiz duruma dusuruluyorum yani. Resmen kustum kendime de onlara da. Artik bagiran cagiran olsa da ustume alinmiyorum, polemige kesinlikle girmiyorum. Cunku nasilsa yenilen, ezilen ben olucam kaygisi var.
Bu kaygimi fark edenler de uzerime gidip iyice uzmeye calisiyor.
Kendimden memnunum, asla yetersiz olmadigimi biliyorum. Boyle soylesem de aslinda sandigin kadar degilsin cumlesiyle susturuluyorum.
Daha fazla uzulmemek icin susuyorum daha dogrusu. Ne yapayim ben simdi?
Sebebi cok kucukken yasca buyuk akrabalar ve cevre tarafindan cok azarlanmam ve yuzde yuz hakli olsam bile hep ozur dilemek ya da orta yolu bulmak zorunda kalmam.
Mesela kuzenim annemin yaninda beni cok rahat azarlayabilirdi ama ben degil karsi cikmak ses cikaramazdim. Esit sayida borek ya da tatli paylastirildiysa o benim tabagimdan alip rahatca arkadasinin tabagina gecirirdi.
Komsumuz kiz sirf satasmak icin beni merdivende durdurup bagirdiginda hakkimi savundum uc yil once. Kendi karakterimi cok rahat sergiledigim nadir anlardan biriydi. (Hakli olduguma dair onay beklerim normalde) Birkac gun sonra kiz ile annem karsilastiginda kiz gayet saygili ve alttan alan bir tavirla olayi anlatmis ama annem benim cok kucuk oldugumu, onun beni hosgormesini soylemis(Satasip azarlayan kiz, ezik ezik evden okula giden de benim
)Yani kisacasi ben ne zaman kendimi ifade etsem beni kucuk dusurecek ya da ezecek bir yol buldular. Hakliyken haksiz duruma dusuruluyorum yani. Resmen kustum kendime de onlara da. Artik bagiran cagiran olsa da ustume alinmiyorum, polemige kesinlikle girmiyorum. Cunku nasilsa yenilen, ezilen ben olucam kaygisi var.
Bu kaygimi fark edenler de uzerime gidip iyice uzmeye calisiyor.
Kendimden memnunum, asla yetersiz olmadigimi biliyorum. Boyle soylesem de aslinda sandigin kadar degilsin cumlesiyle susturuluyorum.
Daha fazla uzulmemek icin susuyorum daha dogrusu. Ne yapayim ben simdi?
