Öz annesinden soğuyan ve tekrar ısınamayan var mı aranızda?

Yazması , içimdekileri dökmesi çok zor bu konuda benim için.Ama artık birileriyle konuşmazsam atlatamayacağımı,üstesinden gelemeyeceğimi düşünmeye başladım ve aslında merak da ediyorum .Yalmız mıyım bu konuda yoksa benim yaşadıklarımı yaşayan evlatlarda var mı?

Yeni evliyim 8-9 ay oldu.Ama kendi ailemden ne kadar soğuduğumu anlatamam.Hep vardı anneme karşı içimde belki ama tutamıyorum artık içimde.Bunda sanırım öğretmen olmamamında katkısı var.

Annem küçükken hergün döverdi beni ve ablamı.Ama yanlış anlamadınız her gün hergün .Her hangi bir şey , makası istediğinde bulamamak , ayağını yıkamamak , tuvalet kağıdını çok kullanmak vb..dayak yemek için bir sebep olurdu.Ve ben kendimi hep mutsuz ,aşağılanmış, hissederdimve bu öylesine berbat ve güçlü,silinmesi zor zor zor bir duygu ki hala hayatımın her alanında karşıma çıkıyor...

hiç unutmuyorum bir keresinde -annem çalışıyordu hemşireydi-- süt ısıtırken taşırdım ocağa döküldü ve annem ne yaptırdı bana?? bacağıma bıçak dayayıp köpek gibi yalattı bana ocağı..


Anlatmaya kalksam sayfalar yetmeyecek....25 yaşındayım. Şimdiye kadar iyi kötü üstesinden geldim sanıyordum ama birşey oldu kapak açıldı tutamıyorum artık sanki Martix filmindeki şifreler gibi beynimde sürekli geçmiş akmaya başladı..

......:sm_confused:

Çok kötü hissediyorum kendimi..

canım her insanın zaman zaman annesine karşı olumsuz duyguları olur,ben de kızarım bazen küserim ama en fazla 1 gün dayanabilirim, ondan bile rahatsız olurum ama...
ben de annemden çok dayak yiyerek büyüdüm ama nnem cahil bi kadındı ve bizi bir sürü üvey kardeşle büyütmek zorunda kaldı...o yüzden ona kızamıyorum da,zaten hatırlayınca kendisi de çok üzülüyor...
şimdi hayatta en çok şükrettiğim şey anne ve babamın sağ ve sağlıklı olması...hayatımdaki en büyük servet onların yaşaması diyorum,ayrı şehirlerde yaşıyoruz ve sesini duymasam çıldırıyorum,hiç bi şeyim olmasın ama onlar sağ olsun yeter diyorum...
ama senin durumun biraz farklı galiba,çok kötü şeyler yaşamışsın,bunlar travma beliki de...bi uzmanda yardım almayı dene,annenle aran şu anda iyiyse bugüne bakmaya çalış...
ama sana en büyük tavsiyem annenle ilgili bu duygularını sakın ama sakın eşine ve eşinin ailesine yansıtma,sonra çok pişman olursun,yeri gelir en acımasız şekilde sana karşı kullanırlar...

arkadasım cok uzuldum ya nasıl olur dıyecegım ama senı uzmekten cekınıyorum ne olur uzme kendını ne denır onuda bılmıyorum kı of yarabbım ya gel bıraz polyannacılık oynayalım evlenmıssın umarım esınle mutlusundur gecmıse yogunlasma tatlım mutsuzlugun artar ne guzel bır yuva kurmussun kendıne Allah senı yuvanda mutlu etsın Rabbım sana saglıklı evlatlar nasıp etsın kı sen de annelıgı evlatlarında tadasın hep mutlu olasın destek olablırsem mutlu olurum hemserım

kimse bilmiyor zaten.Hayatımda ilk kez çıkıyor ağzımdan bu böyle şeyler

canım benim annemde döverdi bizi ama annem ilkokula bile gnderilmemiş annesinden ne gördüyse uygulayan üstelik babamın ailesinden baskı şiddet gören bir kadındı depresyon ilaçları bile kullandı
ben annemi anlayabiliyorum kızamıyorum ben kızıma yapar mıyım yapmam bunun için okudum zaten,ögrencilerime de asla vurmam
fakat senin annen hemde hemşire olduguna göe yüksekokul yada üni . bitirmiş bir kadın anlyamadım dogrusu
cocuklarımızın gelecegini nasıl karartıyoruz dayakla sevgisizlikle nasıl yaralı bireyler yetiştiriyoruz

ya bilmiyorum normal bir anne bunlar yapmaz acaba bir sorunu bir rahatsızlığı mı vardı...
istem dışı yapıyordur belki yani önce bu davranışların nedenini bulmak gerek..
yaşadıklarınız gerçekten zor...

yazdıklarını okuduktan sonra aklıma ilk gelen bu konuda bir psikologtan yardım alman oldu.bu seni bir nebze rahatlatır ve bu anılarala başa çıkmanın yolunu öğretir sana.ben de küçükken annemden çok dayak yedim ancak evlenince hem çalışıp hem de evin sorumlulukları üzerime yüklenince bir de çatlak bir kocayı idare etmek listeye eklenince annemin o sinirli halini anlamaya başladım.şimdi annemin nedenlerini anlayabiliyorum.küçükken yediğim dayaklar yüzünden büyüdükçe içimden ona küsmüştüm ama artık onunla barıştım en önemlisi ben artık annemi anlıyorum ve onu çok seviyorum.belki sen de onu,onun nedenlerini anlamaya çalışsan sana bir faydası olur mu bilemiyorum ki?umarım bunu bir çözüme kavuşturabilirsin,sevgiyle kal a.s.

şimdiye kadar kimseye anlatmadığını hep içinde kaldığını yazmışsın.böyle bir yükü taşımak ağırdır.mutlaka bir psikologla görüşmelisin.içinde bir şey kalmamalı ne varsa anlatmalısın.geçmişimizi silemiyoruz malesef ama bu hatıraların seni daha fazla incitmesine izin verme..sevgiyle kala.s.

canm çok zor şeyler bunlar malesef ...ben öz annemi 18 yaşımdaydım tanıdıgımda o zamana kadar üvey anne elindeydim.ve bende çok zulüm gördüm herdefasındada seni ben istemedimki baban zorla getirdi bana (babamda üvey) derdi hatta bi gün kafamı bardagın altıyla yarmıştı benimde unutamadıgım çok şey varküçüktüm koşarken düştüm komşumuz aldı hemen beni evine üstümü yıkadı kuruttu giydirdi annem anlamasın diye (üvey annem )öz annemi tabıdıgımda öz ablamda yanmdaydı öz annemde kalıyorduk ve bazı olaylar oldu ablam intihar etmek istedi beileklerini kesti hastneden döndük ablamın başındayız öz annem bana aynen şöle dedi o..... sen neden kesmedin bileklerini ayak bileklerini kessene sen istanbula aienin yanına dönsene dedi.
çok sevmiyorum her iki annemide ama onlara anne demekten de vazgeçemiyrum özlüyorum onalrı .üvy annem hasta 1 seneden fazladır yataga bagımlı yaşıyor ve çogu kişi sana yaptıklarını çekiyr diyor ve ben şuan kıbrıstayım yakında ist ye geri dönücem ve bana yaptıklarına ragmen alıp ben bakıcam çünkü onu gerçekten çok seviyorum bana yaptıgı herşeye ragmen ama hayatımdaki en önemli insanlar degiller sanırım aslada olmayacaklar

canım bence geçmişi fazla irdeleme bunlar sana emsal olsun ve egitimcisin sen ögrencilerine ve aile yaşantına böyle davranmayacaksın bunların açtırdıgı yaraları kimseye yaşatmayacaksın ve inan ki annemisin bilmiyorum ama bir anne bunları yapamaz asla yapıyorsada illa bir nedeni vardır belkide annenin o dönemlerde gerçekten kendisinin bile bilmediği birsürü sorunu vardı ve böyle yansıtıyordu eski insanlar nerde psikologa gidecek bilirsin yaygın bir inanış var piskologa git desen delimiyim der onu anlamaya calış onu hasta olarak kabul et emin ol anne gibi olamaz kimse ben şimdi anneyim bunu biliyorum anneme soruyorum beni seviyormusun diye oda bana diyor ki sen oglunu sevmiyormusun bende diyorumki canımı bile veririm oda diyorki bende senin için kızınm

canim, bende cok gecmis olsun demek istiyorum. Ve gercekten eskileri ne olursa olsun geride birak ve önüne bak. Seni cooookkkk ama cooookkkk iyi anliyorum fakat bende gecmisimi geride biraktigim icinde sana yazmak bile istemiyorum yasadiklarimi.
Ama emin olki bu üzücü tecrübe seni dahada güclü yapmistir bu hayatta. Yasinda cok genc belki farkinda degilsindir ama inan bana bu seni cok güclendirmistir.
Insallah esinle iyi anlasiyorsundur ve bence ona saril, anneyede mesafeli ol, cünkü onu gördükce hep eskiler gelecektir aklina.
Özür diliyorum böyle acik yaziyorum düsüncelerimi ama senin acindan bence böylesi daha iyi olur.
Yani tabiki nede olsa annedir ve yukaridaki arkadasin dedigi gibi kimbilir hangi psikolojik rahatsizligi vardida böyle davrandi. Oda belki böyle olmak istemezdi.
Ama ben senin yerinde olsam önüme bakar, kurdugum yuvama bakardim, gecmisi geride birakirdim ve zannetmeki bir tek sen yasadin bunu. Hic ummadigin insanlar yasarlar bunu.
Ama ya güclü olup siyrilirsin yada gücsüz kalip eskilerle sende annen gibi olursun.
Yani görüdügün siddeti sende baskasinda cikarirsin, ne kadarda ben anneme benzemek istemiyorum desende.
Onun icin siyril gecmisten yeni yuvanda yeni hayatinda yeni arkadaslarinla cok güzel bir hayat seni bekliyor buna inan. Birde seni cok iyi anlayan seninle bu üzücü deneyimleri yasayan ablan var, onuda yanliz birakma. Seni en iyi anlayan o olacaktir.
Artik ipler senin elinde, sen karar vereceksin geleceginle. Kimse ailesini ne yazikki secemiyor, cünkü cocuktun ve annene mecburdun katlanmaya. Ama büyüdün ve hic kimse bunu sana bir daha yapamayacak, hic kimse sana böyle davranamayacak.
Ama büyüdükten sonra kendi kaderini kendin cizersin.
Bu arada ablanin psikolojisi nasil simdi? Oda senin gibi yaralimi yoksa daha cabuk atlattimi olayi?

Gercekten pek nadir yorum yazarim, ama senin derdin beni gercekten cok üzdü. Seni cok iyi anliyorum...Gercekten inanilmaz yaralar olusuyor ama bunu kendi basina yenmeye calis, kendi yarani kendin iyilestir. Bunu basaracagindan eminim.
Söyle düsünki, nice daha kötü seyler yasayan var bu dünyada, bende bunu atlatacagim de kendine.
Iyiki bizimle paylastin derdini ve arkadaslarda sana cok güzel yorumlar yazmislar.
Artik yanliz olmadiginda biliyorsun, eeeeee daha ne duruyorsun..... gecmisi birak gecmiste kalsin, sen güzel gelecegine, esinle yasayacagin güzel hayata bak.Daha cok gencsin..önünde seni bekleyen coookk güzel günler var... eee hadi yolun acik olsun...:1hug:
sevgilerimle...

İnanın şok oldum:1shok:
Size üzüldüm ve de anneniz hemşireimiş onun ilgilendiği hastalara çok üzüldüm kimbilir nasıl davrandı anneniz onlarada
Sanırım annenizin sinir problemi vardı, keşke zamanında tedavi olsaydıda sizinde aklınızda böyle hatıralar kalmasaydı....

Annenizle aranız nasıl şimdi hala sertmi size karşı ya da hiç bunun muhabbetini yaptınızmı "sen böyle davrandın bize diye". O ne söylüyor?

çok ama çok üzüldüm bu duruma.
demekki ebeveynlerin her hareketinin
çocukların üzerinde sonsuz bir etki bıraktığı
gerçek.annenle şu an aran nasıl bilmiyorum ama
yinede allaha havale et.annendir ne yapabilrsinki?

durumunuza gerçekten çok üzüldüm.Br kaç yıl önce bir kitap okumuştum. gerçek yaşanmış (biyografi) bir hayat öyküsü. adı DAVE ADINDA BİR ADAM. sizin bu kitabı bir şekilde edinip okumanızı tavsiye ederim. kitaptan biraz bahsetmek isterim burada. iki çocuk bir anne ve baba var. anne alkol bağımlısı. anne ve baba çocuklar küçükken ayrılıyorlar ve ikisi de anne de kalıyor. kardeşlerden Dave annesinden ciddi fiziksel şiddet, aşağılanma görüyor ve şiddetin bıraktığı izleri okulda öğretmeni fark ediyor. devlet çocuğu bu annenin elinden alıyor. Dave hiç unutmuyor yaşadıklarını. okuyor güzel bir meslek sahibi oluyor. evleniyor iyi bir eş oluyor sonra da iyi bir baba. ve yıllar sonra annesi ile yüzleşmek istiyor. annesi sadece şiddet göstermek için onu seçtiğini söylüyor. verecek bir cevabı yok. Dave annesini annesi hayatta iken affediyor. kendisi için affettiğini dile getiriyor. çünkü affetmesse içindeki nefretle,hiç unutamadığı o günlerden kalan yaralarla yaşayamayacağını belirtiyor. bu kitabı okuyun. size mutlaka bir fikir verecek ve ışık tutacaktır. aile içi şiddet anlatılamayacak kadar acı ve korkunç. sizi burada açık yüreklilikle tebrik ediyorum. ve kk annelerine bir kez daha çocuklarımızın bizlere Allahın emaneti olduğunu unutmamamız gerektiğini hatırlatmak istiyorum.:enbuyukkk:

dogurmakla olsaydi annelik,sokakta hayvanlarda doguruyo marifet bunda degil yetistirebilmekte.doguran her kadin anne olamaz bence.okumaya gelince,simdi en cok siddete basvuranlar okuyanlardir.benim annem hic okula gitmemis ama süper bir annedir.allah onu basimizdan eksik etmesin,annecim seni cok seviyorum!!!

canım benim seni çok iyi anlıyorum, 6-7 yaşlarındayken yaptığım korkutucu bi hatadan dolayı annem ağzıma acıbiber koyup elimi ,ayağımı, agzımı bağlamıştı, agzımı açamayım diye. bunu hiç unutamam, ama annenin sana karşı yaptığı kötüşeyleri hatırlarken iyi olanlarıda ayırt etmelisin, kimse mükemmel değildir ya seni sokağa atsaydı bakmasaydı. herkezin karakteri farklıdır eğer annenin sana yaptığı kötülüğü sen çocuğuna yapmazsan tabiki daha iyi anne olursun. O bir anne sonuçta. Televizyonda yayın yapan bir din adamının proğramını izlemiştim şöyle bi soru sordular; Annem beni doğar doğmaz evlatlık vermiş hemde bana bakabilecek gücü varken onun yüzünden sersefil yarı sokaklarda belalarla dolu bi hayatım oldu bu annenin benim üzerimde bir hakkı varmıdır? şimdi onu buldum oda sersefil bir hayatın içinde iyilik yapmak istemiyorum dedi arayan kişi. Din adamıda annen nasıl olusa olsun, seni sadece karnında 9 ay taşıdığı için ömrün boyunca sırtında taşısan hakkını ödeyemezsin dedi. Bu hikayeyi duyunca annemin bana karşı yaptığı iyilikler geldi aklıma kızıyodu bazan dövüyodu fakat yine annem beni sevdi bana baktı benm için üzüldü diye düşündüm özledim onu. Bence annenin sana yaptığı aklına gelen kötülüklrin seviyesi ne kadar olusa olsun iyilikleride görmeye çalış çünki çocuk büyütmek çok zor. Hele bide bozuk bir psikolojiyle.a.s.