merhabalar bu siteye yeni üye oldum,bana bu tanılar kondu.şimdi 2 yıldır ilaç kullanıyorum ve terapi alıyorum.bulunduğum şehirde iyi bir psikolok olmadığı için istanbula gidiyorum,psikoloğum bana kendine güveni sürekli tazelemem gerektiğini söylüyor.fakat bana yeterli gelmiyor yani benim gibi bir hasta varmı?,başarılı bir şekilde mücadele edebiliyormu?,başa çıkabiliyormu merak ediyorum,şu dünyada tek kaldığımı düşünüyorum.
benim hayat hikayem ise şöyle ben küçükken kuzenime bakıyordum,küçüktüm o yaşlarda ne kadar kollayabilirdimki,bacağını kesmiş,dikişlik bir olay olmuş,yerlerde ne bir kan izi,nede üzerindeki kıyafetlerde,benim aklımda ise hep bir kuşku ne oldu,kaderimi çok merak ediyorum.hayal ve gerçek öyle karışıkki bende....
bu olay öyle detaylı anlatıpta sizi sıkmak istemiyorum.bana bunu yengem sürekli hatırlatıyor ablamda şahit,bana bunu sorarken onun bacağına ne oldu diye ben hiçbirşey konuşmak istemiyorum demiştim,başım ağrıyordu ve uyudum ertesi gün arkadaşımın yanında sayıkladım.yani bana bu olayı hatırlattıklarında korku,endişe,sorun yumağı gittikçe büyüyor içimde.hem hatırlattıktan sonra ben daha farklı şeylerde hatırlıyorum.mesela erkeklerin bana tecavüz etmesi gibi
babamla ilgili kavga edişim,küçükken beni hastanelik edecek kadar dövmesi,4 yaşındayken uygunsuz davranışları ,şimdi ben ona sarılamıyorum,bunlar gerçek değil diyor doktorum.ama yinede sarılamıyorum erkeklere güvenim yok,ilaçlarda cinsel isteklerimi yok etmiş durumda ,bir kişi ile tanışıp,onunla evlilik hayalleri kurmak çok zor geliyor bana.benim gibi bekar veya evli bayanlar varmı?nasıl atlatıyorlar bu süreçleri?
erkeklerin tecavüz olayları üniversite,lise,ortaokul,ilkokul....diye devam ediyor.hepsinde de yengem hatırlattı.ben o zamanlarda okula gitme,çakı taşı gibi şeyler yazıyorum sonra bu yazı benim ama neden yazmışım diyorum,sonrada yırtıp atıyorum yazdıklarımı....unutuyorum olayı hatırladığımı,anlattığımı sonra ağır depresyon geçirince hepsini hatırlamaya başlıyorum,böyle sancılı bir süreç işte ,herşey gönlünüzce olsun,şimdiden yazacak olanlara teşekkürler...biraz yeniyim cevap yazmakta zorlanabilirim.
benim hayat hikayem ise şöyle ben küçükken kuzenime bakıyordum,küçüktüm o yaşlarda ne kadar kollayabilirdimki,bacağını kesmiş,dikişlik bir olay olmuş,yerlerde ne bir kan izi,nede üzerindeki kıyafetlerde,benim aklımda ise hep bir kuşku ne oldu,kaderimi çok merak ediyorum.hayal ve gerçek öyle karışıkki bende....
bu olay öyle detaylı anlatıpta sizi sıkmak istemiyorum.bana bunu yengem sürekli hatırlatıyor ablamda şahit,bana bunu sorarken onun bacağına ne oldu diye ben hiçbirşey konuşmak istemiyorum demiştim,başım ağrıyordu ve uyudum ertesi gün arkadaşımın yanında sayıkladım.yani bana bu olayı hatırlattıklarında korku,endişe,sorun yumağı gittikçe büyüyor içimde.hem hatırlattıktan sonra ben daha farklı şeylerde hatırlıyorum.mesela erkeklerin bana tecavüz etmesi gibi
babamla ilgili kavga edişim,küçükken beni hastanelik edecek kadar dövmesi,4 yaşındayken uygunsuz davranışları ,şimdi ben ona sarılamıyorum,bunlar gerçek değil diyor doktorum.ama yinede sarılamıyorum erkeklere güvenim yok,ilaçlarda cinsel isteklerimi yok etmiş durumda ,bir kişi ile tanışıp,onunla evlilik hayalleri kurmak çok zor geliyor bana.benim gibi bekar veya evli bayanlar varmı?nasıl atlatıyorlar bu süreçleri?
erkeklerin tecavüz olayları üniversite,lise,ortaokul,ilkokul....diye devam ediyor.hepsinde de yengem hatırlattı.ben o zamanlarda okula gitme,çakı taşı gibi şeyler yazıyorum sonra bu yazı benim ama neden yazmışım diyorum,sonrada yırtıp atıyorum yazdıklarımı....unutuyorum olayı hatırladığımı,anlattığımı sonra ağır depresyon geçirince hepsini hatırlamaya başlıyorum,böyle sancılı bir süreç işte ,herşey gönlünüzce olsun,şimdiden yazacak olanlara teşekkürler...biraz yeniyim cevap yazmakta zorlanabilirim.