- 12 Temmuz 2006
- 687
- 23
- 52
*Soğuk bir kış gecesinde eve dönerken, sarhoşa benzeyen bir adam
gördüm. Bir
sağa bir sola yalpalıyordu. Ve yanındaki direğe sarılmıştı.
Bir vitrine bakıyormuş gibi yaparak göz ucuyla onu seyrettim. Otuz
yaşın
üstünde olmalıydı. Kendisine biraz daha sokuldum. Üstü başı son
derece
temizdi. Yanından geçen bazı kişiler, yüksek sesle konuşarak
içki içmenin
kötülüğünden bahsediyor, bazıları da alay edip gülüyorlardı.
Yavaşça yanına gidip:
- İyi misiniz? diye sordum. Bir ihtiyacınız var mı?
Dudaklarından, iniltiye benzeyen tek bir kelime çıktı:
- Hastayım! ..
Düşmemesi için, bir kolumu beline dolayarak taksi beklemeye
koyuldum. Akşam
vakitlerinde kesilen kar yağışı tekrar başlamış ve yavaş yavaş
buzlanmaya
başlayan yollarda, birbiriyle yarışan sokak köpeklerinin dışında
bir hayat
emaresi kalmamıştı.
Araba bulmaktan ümidimi kestiğim sırada, yanımda bir taksi
duruverdi. Şoföre
durumu anlatarak acele etmemiz gerektiğini söyledim. Hastamızı arka
koltuğa
yatırarak hastaneye götürdük ve verilen serum tamamlanana kadar
başucunda
bekledik.
Nöbetçi doktor, hastayı en azından donmaktan kurtardığımızı
ifade ediyor,
genç adam ise, henüz konuşamadığı için, bize bakıp
gülümsemekle yetiniyordu.
Şoför de yanımdaydı... Hastamız bir süre sonra kendine geldi. Onu
tekrar
arabaya bindirip evine götürdük.
Hastamızın eşi, onun sık sık şeker komasına girdiğini
bildiğinden müthiş bir
paniğe kapılmış ve oğlunu da alarak sokağa fırlamıştı. Bizi
görünce koşarak
yanımıza geldiler ve büyük bir sevinç içinde kucaklaştılar.
Saatlerce süren yorgunluğumuzdan eser bile kalmamış, bize nasıl
teşekkür
edeceğini şaşıran o ailenin mutluluğu karşısında gözlerimiz
dolmuştu.
Ellerimize sarılarak bizi uğurladıklarında, şoföre borcumu
sordum.
Başını sallayarak:
-Borçlu değil, alacaklısın dostum! .. dedi. Çünkü böyle bir
iyiliğe beni de
ortak ettin. Ama belki de yirmi yıldır ağlamayı unutan bir adama bu
güzel
duyguyu hatırlattığın için, alacaklı duruma düştün.
O mert adamla kucaklaşıp ayrılırken, gecenin ayazını hissetmiyor
ve evime
yürüyerek dönmek istiyordum.
Kim bilir? Belki de yolumun üzerinde, yardımımı bekleyen bir insan
daha
bulabilirdim. ***
**
gördüm. Bir
sağa bir sola yalpalıyordu. Ve yanındaki direğe sarılmıştı.
Bir vitrine bakıyormuş gibi yaparak göz ucuyla onu seyrettim. Otuz
yaşın
üstünde olmalıydı. Kendisine biraz daha sokuldum. Üstü başı son
derece
temizdi. Yanından geçen bazı kişiler, yüksek sesle konuşarak
içki içmenin
kötülüğünden bahsediyor, bazıları da alay edip gülüyorlardı.
Yavaşça yanına gidip:
- İyi misiniz? diye sordum. Bir ihtiyacınız var mı?
Dudaklarından, iniltiye benzeyen tek bir kelime çıktı:
- Hastayım! ..
Düşmemesi için, bir kolumu beline dolayarak taksi beklemeye
koyuldum. Akşam
vakitlerinde kesilen kar yağışı tekrar başlamış ve yavaş yavaş
buzlanmaya
başlayan yollarda, birbiriyle yarışan sokak köpeklerinin dışında
bir hayat
emaresi kalmamıştı.
Araba bulmaktan ümidimi kestiğim sırada, yanımda bir taksi
duruverdi. Şoföre
durumu anlatarak acele etmemiz gerektiğini söyledim. Hastamızı arka
koltuğa
yatırarak hastaneye götürdük ve verilen serum tamamlanana kadar
başucunda
bekledik.
Nöbetçi doktor, hastayı en azından donmaktan kurtardığımızı
ifade ediyor,
genç adam ise, henüz konuşamadığı için, bize bakıp
gülümsemekle yetiniyordu.
Şoför de yanımdaydı... Hastamız bir süre sonra kendine geldi. Onu
tekrar
arabaya bindirip evine götürdük.
Hastamızın eşi, onun sık sık şeker komasına girdiğini
bildiğinden müthiş bir
paniğe kapılmış ve oğlunu da alarak sokağa fırlamıştı. Bizi
görünce koşarak
yanımıza geldiler ve büyük bir sevinç içinde kucaklaştılar.
Saatlerce süren yorgunluğumuzdan eser bile kalmamış, bize nasıl
teşekkür
edeceğini şaşıran o ailenin mutluluğu karşısında gözlerimiz
dolmuştu.
Ellerimize sarılarak bizi uğurladıklarında, şoföre borcumu
sordum.
Başını sallayarak:
-Borçlu değil, alacaklısın dostum! .. dedi. Çünkü böyle bir
iyiliğe beni de
ortak ettin. Ama belki de yirmi yıldır ağlamayı unutan bir adama bu
güzel
duyguyu hatırlattığın için, alacaklı duruma düştün.
O mert adamla kucaklaşıp ayrılırken, gecenin ayazını hissetmiyor
ve evime
yürüyerek dönmek istiyordum.
Kim bilir? Belki de yolumun üzerinde, yardımımı bekleyen bir insan
daha
bulabilirdim. ***
**
