Onarılacak bir yerim kalmadı

Onarılacak bir yerim kalmadı…

Ne kelimelerim yaralarımın üzerine düşüp kabuk bağlıyorlar, ne de umursamaz tarafı yüreğimin çıkıp sabret diye sesleniyor bana…

Biliyorlar çünkü, hepsi biliyorlar onarılacak tek bir yerimin kalmadığını…

Eski zamanları dolamışken dilime fark etmiyordum geçmiş zaman kipli bir dilimde yaşadığımı, belki de etmek istemiyordum. Ne zaman cesaretimi toplamsam, ne zaman bir yerlerden güç bulmaya kalksam hep elimde kalıyordu yarım yamalak.

Bir şey dışında tek bir şey ve o her şeyi düzeltiyordu; küskünlüklerimi, hüzünlerimi…
Hepsini onarıyordu, yenileniyordu ruhum…
Eski zaman diliminde yaşıyordum bu yüzden bu yüzden fark etmiyordum aslında yaralamak için onardığını tüm yaralarımı…

Garip bir sessizlik içinde sevgisizliği sevgi gibi görüşümdü tüm kayboluşlarımın ardında beni aptallaştıran. Ve ani bir bıçak darbesiyle kan kaybetti ruhum… Onarmaya çalıştıkça daha beter döküldü yüreğim yerlere, onarmaya çalıştıkça daha da kayboldum yarattığı karanlıklarda kimsesiz.

Kimsesiz değildi diyerek başlıyordum oysa, kimsizdi adı… Çevresi doluydu ama aslında kimse yoktu… Bir kişi dışında… Ama öğrenmesi geç olmadı yanıldığının…
Yazmak bu kadar uzak ve bu kadar soğuk olamazdı bugünkü gibi…

Onarmaya çalıştıklarım için yazdıkça daha fazla anlıyorum onarılacak bir yerim kalmadığını oysa...

Evet çünkü içim akıyor satırlara, her kelime de kalbim eriyor...
Teşekkürü canımı acıtana...

Keşke emek sarfetmeseydim hiç.
Yazdıkça daha bir kırıldı kelimelerim, daha bir suskunlaştı dilim...

Ben bir yer solucanı kadar bile güçlü değilim halbuki...
Ama bunu sadece ben biliyorum ve şimdide siz...

Her acı zamanla geçer, allah ölüm acısı tattırmasın.
Ama sevgini haketmedi deme buna inanmıyorum, ayrılmış olsak bile o sevgimi en çok hakeden insandı.
Bu konuda asla hakkını yiyemem, gitme kararına ise gitme diyemem. Eğer benle mutlu değilse, mutlu olmak için gitmek zorunda değil mi?
Ki seviyorsam onu(en derinde) bu yüzdendir susuşum.
Teşekkür ederim.

27 yaşındayım ben ve 27 yıldrı bu kadar sevildiğimi görmedim hiç. Belki bu kadar da sevmedim kimseyi, ama bal arısı olup gitmek ona yakışmaz. Öyle de değildir umarım , bazen herşeyi kabul etmek gerek tıpkı benim şu an yaptığım gibi. Bazen gidene saygı göstermek gerek, her ne kadar arkasından deli gibi gitme, beni bırakma demek gelse de içimden... Biryerlere kaçmak,ağlamak değişecek birşey olmucak. Bu nedenle kırgınlığım benim, farklı sevmiştim onu... Herkesten ve herşeyden farklıydı yeri ama gitmesiyle bu yer değişecek anlamına gelmiyor ki, tüm zamanlardan öte sevdim ben, hayatımda ilk defa bu kadar çok sevdim. Tek dileğim hep aynı değerde kalmasıydı. Kalmak istemedi istemedi diye sevmemezlik yapamıyorum ki.
Dileğim zamanlardan öte kalırım aklında ve mutlu olur umarım.

duygularını ne güzel dile getirmişsin! hepimiz zaman zaman aynı duyguları yaşamışızdır... yaşam böyle bişey yanı deneyim.. her bitiş bir başlangıç ve aslında yaşanılan acılar değilmi bizi olgunlaştıran..mutlaka biryerlerde seni çok sevicek ve hakedicek birileri var.. sevgiyle kal..

… Onarmaya çalıştıkça daha beter döküldü yüreğim yerlere, onarmaya çalıştıkça daha da kayboldum yarattığı karanlıklarda kimsesiz.




bunu ne yazıkki yaşadım :'( Yaraların kabuk bağlamasını bekledim ben bekledikçe o kanadı durmadı kanadı.. Merhem sürmek isteyen oldu yürekteki kocaman yaraya istemedim baktım ki kan durmuyor merhem sürmesine izin verdim ama daha çok yaktı daha çok kan ağladı yüreğim..

Ben izin vermem merhemlere.
Kanasın, o ise konu bıraktım kanasın...
Onun için çektiğim acılar bile kıymetli benim için...