Hamile iken doğum hikayelerini her okuduğumda ağlardım... Neden bilmem duygulanırdım...
Normal doğum istediğim için normal doğum hikayelerine daha bir dikkat etmeye çalışırdım ama daha çok sezeryan hikayeleri oluyordu. Ben en başından beri kararlıydım normal doğum olacakı.. Babannem babamı evde tek başına doğurabilmişse, annem beni evde doğurabilmişse ben de doğurabilirdim...
Ama her şey istediğin gibi olmuyor.. 40 haftayı tamamladık bebeğim günü geçtiği halde gelmedi.. Sabırsızlıkla bekledik.. 2 gün arayla nst ye giriyorum biraz sancı çıkıyor ama ben bir şey hissetmiyorum.. 41. hafta dolunca artık bebeğin içimde kalması sakıncalı olacağından doktorum suni sancı verelim dedi... Sabah hastaneye giriş yapık yatağıma yattım serumu taktılar ve sancı verilmeye başlandı.. Sık sık ebe gelip muayne etti, yavaş ilerliyor deyip gitti..
Gün sonunda doktorum geldi ve yaptığı muayene sonucunda hiç ilerleme olmamış başladığımız noktadayız ve bebeğin suyu sanki az gibi suyun geldimi diye dordu.. Gelmediğini düşünüyordum ama doktor öyle sorunca emin de olamadım daha öne hiç hamile kalmadım ki nerden bileyim...
Ultrason cihazını odaya getirtip bebeğin durumuna baktı ve suyu iyi fakat burda kafasını görüyorum görmemem lazım yani kafası oturmamış dedi.. hiç bir şey yolunda gitmiyordu... bebeğim iyiydi ama tüm gün aldığım sancı tutmamıştı.. Turp gibiydim... hiç sancım olmamıştı...
Doktorum bugün seni daha fazla yormayacağım istersen yarın tekrar sancı verelim deneyelim, istersen de bebeği yarım saat sonra ameliyatla alalım dedi. Yarın tekrar suni sancı alırsam durum yine aynı mı olur yani yine boşuna mı beklemiş olurum olasılık nasıl diye sordum, değişme olasılığı düşük ama kural 48 saattir dedi. kararı bana bıraktı ve gitti...
Hayatımın en zor dakikalarıydı... Normal doğurmak için hastaneye girmiştim... İnatla uğraştım ama bebeğim benden inatçı çıktı gelmek bilmedi... Hiç sancım olmadı.. Zor bir karardı ama her şey olumsuz gitiiği için eşim sezaryeni istedi ve ikna olmak durumunda kaldım.. bana kalsa bir gün daha beklerdim... nasıl olsa bebek iyiydi.. ama o an herkes üstüme geldi kararımı normal bir durumda veremedim...
Sezaryen olacaktım... Hemen ebeler geldi sonda takıldı.. çok korkuyordum o sonda işinden ama hiç bir şey hissetmedim.. ağlaya ağlaya ameliyathaneye götürüldüm... her şey çok çabuk oldu kendimi masaya çektim yattım kollarımı iki yana açtırdılar herkes bir şeyler yapıyor.. doktorum nerde o gelmeden mi bayılıcam derken doktorum geldi ona çok korkuyorum dediğimi hatırlıyorum... sonrası YOK..
Birileri bana adımla sesleniyor kızın çok tatlı uzun saçları var ona toka aldın mı adımı söyleyip duruyorlar... Karnım acıyor karnım acıyor diye sayıkladığımı hatırlıyorum o an asansördeymişiz... yatağıma nasıl aldılar hayal meyal hatrılıyorum.. karnım acıyor tek bildiğim bu... birden titremeye başadım üzerime bttaniye örttüklerini konuşmalardan duyuyorum ama gözlerimi açamıyorum... sonra kızımı emzirmeye çalıştıklarında kendime geldim.. acayip bir acı ve onun emişi... annesine öyle güçlü asıldı ki miniğim...
işte böyle...