Bu kadar hijyenik olmayan ( hem de pandemi dönemi) bir evde bir de üstüne cips vs verilen saçma bir durumda ben olsam ben de bırakmazdım. O zaman şartlarınız belli ev işi çocuktan önemli değil. Çocuğa öncelik verin. Her şeyi aynı anda yapamazsınız.o zaman sunu sorayım babanne ve hala o kadar emeklerinize rağmen siz vermemeye calıstıkca abur cubur veriyorsa, evinde ayakkabıyla dolaşıyorsa sizin de bebeğiniz yerde emeklemek istiyorsa, görümcenizin cocukları ellerini yıkamayı bile bilmiyorsa cevrede kimse yoksa bile bırakır mısınız???? ben de sadist değilim heralde, bırakma sansım varken oturup cocukla ağlayayım.
Nasıl bir durum art arda çocuk olmasi?Benim de 13 aylık ve 3 yaşında iki çocuğum var. İkinciye hamile kalınca bakıcı almayı düşünmüştüm ama pandemi nedeniyle bu istekten vazgeçtim. Etrafımda çocuğu emanet edebileceğim kimse yok, o kadar yorgun, bıkkın haldeyim ki ücretsiz izin alıp çocuklara kendim bakma fikrimin koca bir hata olduğunu düşünüyorum zaman zaman. büyüğü kreşe başlatma kararı aldık, pandemimin biteceği yok ve bu çocuğun sosyalleşmesi, benim de akıl sağlığımı korumam lazım. Bırakın kayınvalidenize çocuk haftada 1,2 birkaç parça cips, çikolata yese, tozlu kirli yerlerde yuvarlansa sizin bu ruh haliyle ona verdiğiniz zarardan daha az zarar verir. Çocukların en önce sağlıklı bir anneye ihtiyacı var. Kendinize zaman yaratın, bırakın ev dağınık kalsın, çocuk uyuduğunda sizi mutlu eden ne varsa yapın, güneşli güzel havalarda bebek arabasına koyun dışarı çıkın. Emekleyen bebekle dışarısı zor oluyor biliyorum ne kucakta, ne arabada durur illa yere inmek ister. Ama bir kaç haftaya yürür zaten, dert etmeyin, hepsi geçiyor, sağlıkla sevgiyle büyüsün
Bikac aya yürür. Benimki de bana bagimliydi. Ayni sizinki gibi 1 dk birakmiyordu beni. Yorgunluktan ağlardım ama bagirmazdim. Çünkü bu bir kısır döngü olur. Güvendiği tek insan sizsiniz.Günaydın, ağlayarak bişey danışmak istiyorum nolur tecrübesi olanlar bana yardımcı olsun her derdimde akıl verdiniz bu seferki çok yordu.. 14 aylık bebeğim var daha yürüyemiyor galiba yürüme korkusu var parmağımı tutarak koşuyor bile ama parmağımı bırakınca oturup ağlıyor. Kendi kendine 4,5 adım atıyordu onu da bıraktı artık.
Neyse asıl konuya geleyim. Bebeğim bana aşırı derecede bağlı. Hep dua ettim, benim annemle aram pek iyi değil benim çocuğum bana çok bağlı olsun diye ama çok dua ettim galiba. Çünkü artık çocuğa patlamaya başladım. Sonrasında pişman oluyorum oturup ağlıyorum. Memleketimden uzak bir yerdeyim tanıdığım kimse yok 4 senelik evliyim, en yakında görümcem ve kayınvalidemler var. Onlara da bırakamam hem görümcemin küçük oğlu benim oğluma vuruyor hem de çikolata cips gibi şeyler veriyorlar. Bırak diyorlar tamam ama nasıl bırakayım bu durumda. Eşim öğretmen 3te çıkıyor okuldan ama ondan sonra annesi markete gidelim, babası fatura kesilecek gibi işler için onu çağırıyor. Bir tane bile arkadaşım yok köy gibi bir yerdeyim. Kafamı dağıtmak için assitt çağrı merkezi hizmetlerine başvurdum ön görüşmeyi geçtim ikinci kez skype görüşmesini bebeğim ağlayıp beni bırakmadığı için geç katıldım maalesef kaçırmıştım..
çok detaya girdim biliyorum ama anlatmam rahatlamam lazım inanın çok bunaldım artık…
Bir yandan kendime kızıyorum sen bu bebeği o kadar istedin, emek verdin diye(tüp bebek) ama bir yandan da tuvalete bile gidemiyorum evde hep bir ağlama sesi. Hep yanında oturmamı istiyor. Odasına götürüyorum oyuncaklarıyla oynasın diye ben de dinlenmek için onun yatağına uzanıyorum geliyor o da yanıma yatıyor. Yatsa benimle bir şey değil ağlıyor yere inip onunla oyun oynamadığım için. Oyun kurmak için etkinlikler yapıyorum ağzına sokuyor. Parmak boyasını poşet dosyanın içine sürdüm (böyle bir etkinlik görmüştüm) benim parmağımı tutup üstünde gezdiriyor o yapmıyor. Her şeyi ağzına sokuyor.
Televizyon açınca izliyor bazen mecburen tuvalete vs giderken açıyorum ama sonra vicdan yapıyorum kendi kendime ben nasıl anneyi diye. Bir yandan sağlıklı beslemeye çalışıyorum, aman şunu yesin bunu yesin diye… Herkes nasıl yapıyor nasıl ilgileniyor böyle çocuğuyla her şeyiyle. Ben kocamla ilgilensem evle, evle ilgilensem kendimle, kendimle ilgilensem çocukla ilgilenemiyorum… bir beceriksiz ben miyim bu ülkede….
Yürümüş olsa diyorum alır parka çıkarıp yorulur eve gelir uyur ama yürümüyor. Her şeyi yapıyor koltuğa çıkıp iniyor, İlkadım bisikletine binip iniyor ama yürüme yok….
Çok konuştum biliyorum ama iyice psikolojim bozuldu çocuğum benden ayrılmıyor, en son bunalıp bağırıyorum, o korkuyor ben ağlıyorum…. Her gün aynı döngü…. Be yapayım nolur bir akıl verin ne etkinliği yapayım neler yapayım…. Şuan bile bunu yazarken dizimin dibinde ağlıyor kucağımda olmadığı için… nolur bir şeyler yazın geçiyor diyin nolur…..
Ben de ucretsiz izin alip 2 yil kendim baktim aşırı yoruldum ve yiprandim. Sonra yarım gün biri geldi de rahat ettim.Benim de 13 aylık ve 3 yaşında iki çocuğum var. İkinciye hamile kalınca bakıcı almayı düşünmüştüm ama pandemi nedeniyle bu istekten vazgeçtim. Etrafımda çocuğu emanet edebileceğim kimse yok, o kadar yorgun, bıkkın haldeyim ki ücretsiz izin alıp çocuklara kendim bakma fikrimin koca bir hata olduğunu düşünüyorum zaman zaman. büyüğü kreşe başlatma kararı aldık, pandemimin biteceği yok ve bu çocuğun sosyalleşmesi, benim de akıl sağlığımı korumam lazım. Bırakın kayınvalidenize çocuk haftada 1,2 birkaç parça cips, çikolata yese, tozlu kirli yerlerde yuvarlansa sizin bu ruh haliyle ona verdiğiniz zarardan daha az zarar verir. Çocukların en önce sağlıklı bir anneye ihtiyacı var. Kendinize zaman yaratın, bırakın ev dağınık kalsın, çocuk uyuduğunda sizi mutlu eden ne varsa yapın, güneşli güzel havalarda bebek arabasına koyun dışarı çıkın. Emekleyen bebekle dışarısı zor oluyor biliyorum ne kucakta, ne arabada durur illa yere inmek ister. Ama bir kaç haftaya yürür zaten, dert etmeyin, hepsi geçiyor, sağlıkla sevgiyle büyüsün
Kesinlikle haklisiniz.Benim de 13 aylık ve 3 yaşında iki çocuğum var. İkinciye hamile kalınca bakıcı almayı düşünmüştüm ama pandemi nedeniyle bu istekten vazgeçtim. Etrafımda çocuğu emanet edebileceğim kimse yok, o kadar yorgun, bıkkın haldeyim ki ücretsiz izin alıp çocuklara kendim bakma fikrimin koca bir hata olduğunu düşünüyorum zaman zaman. büyüğü kreşe başlatma kararı aldık, pandemimin biteceği yok ve bu çocuğun sosyalleşmesi, benim de akıl sağlığımı korumam lazım. Bırakın kayınvalidenize çocuk haftada 1,2 birkaç parça cips, çikolata yese, tozlu kirli yerlerde yuvarlansa sizin bu ruh haliyle ona verdiğiniz zarardan daha az zarar verir. Çocukların en önce sağlıklı bir anneye ihtiyacı var. Kendinize zaman yaratın, bırakın ev dağınık kalsın, çocuk uyuduğunda sizi mutlu eden ne varsa yapın, güneşli güzel havalarda bebek arabasına koyun dışarı çıkın. Emekleyen bebekle dışarısı zor oluyor biliyorum ne kucakta, ne arabada durur illa yere inmek ister. Ama bir kaç haftaya yürür zaten, dert etmeyin, hepsi geçiyor, sağlıkla sevgiyle büyüsün
Zor mu?Kesinlikle haklisiniz.
Not: 18 ay arali 2 bebe anasi
Kolay de nolurŞaka mı
Yapma dasmeer, şimdi aklındaki o düşünceyi sakince yere bırak ve uzaklaşKolay de nolur
Cok kolay bi seyKolay de nolur
Size yardımcı olacak birisi yoksa, hele bir de pandemi şartlarında ben çok zorlandım. Çocuklar için de çok zor oldu ikisi de anne kuzusu, ikisine birden yetememe hissi. Annelik zaten hep bir acaba yanlış mıyım, eksik miyim sorgulaması iki katına çıkıyor. Büyük çocukta davranış geriliği oldu mesela bezi bırakmayı reddetme, illa annem yedirsin deme vs. Kardeşi kıskandığı için ben bebeğim demeler, oyuncak paylaşamama, kardeşi itip kakma. O nedenle kreşe yazdırdık alışma dönemindeyiz. Bence özbakımını yerine getirebildikten sonra olmalıymış, bez olayı, konuşma, kendi kendine yeme, giyinme olayı hallolmuş olsa daha kolay olurdu. Ben ikisi birden büyür demiştim ama çok sancılı oluyor, büyük büyümemek için direniyorNasıl bir durum art arda çocuk olmasi?
Cocuk büyütmek taş kemirmek ..bir süre böyle yapacak hiçbir şey yok.. ben de tek başıma büyüttüm büyütmeye devam ediyorum.. kimsenin doğru düzgün yardımı olmadı yakın olmalarına rağmen.. elim kolum bağlandı .. umarım eşin yardımcı oluyordur kalan zamanlarındaGünaydın, ağlayarak bişey danışmak istiyorum nolur tecrübesi olanlar bana yardımcı olsun her derdimde akıl verdiniz bu seferki çok yordu.. 14 aylık bebeğim var daha yürüyemiyor galiba yürüme korkusu var parmağımı tutarak koşuyor bile ama parmağımı bırakınca oturup ağlıyor. Kendi kendine 4,5 adım atıyordu onu da bıraktı artık.
Neyse asıl konuya geleyim. Bebeğim bana aşırı derecede bağlı. Hep dua ettim, benim annemle aram pek iyi değil benim çocuğum bana çok bağlı olsun diye ama çok dua ettim galiba. Çünkü artık çocuğa patlamaya başladım. Sonrasında pişman oluyorum oturup ağlıyorum. Memleketimden uzak bir yerdeyim tanıdığım kimse yok 4 senelik evliyim, en yakında görümcem ve kayınvalidemler var. Onlara da bırakamam hem görümcemin küçük oğlu benim oğluma vuruyor hem de çikolata cips gibi şeyler veriyorlar. Bırak diyorlar tamam ama nasıl bırakayım bu durumda. Eşim öğretmen 3te çıkıyor okuldan ama ondan sonra annesi markete gidelim, babası fatura kesilecek gibi işler için onu çağırıyor. Bir tane bile arkadaşım yok köy gibi bir yerdeyim. Kafamı dağıtmak için assitt çağrı merkezi hizmetlerine başvurdum ön görüşmeyi geçtim ikinci kez skype görüşmesini bebeğim ağlayıp beni bırakmadığı için geç katıldım maalesef kaçırmıştım..
çok detaya girdim biliyorum ama anlatmam rahatlamam lazım inanın çok bunaldım artık…
Bir yandan kendime kızıyorum sen bu bebeği o kadar istedin, emek verdin diye(tüp bebek) ama bir yandan da tuvalete bile gidemiyorum evde hep bir ağlama sesi. Hep yanında oturmamı istiyor. Odasına götürüyorum oyuncaklarıyla oynasın diye ben de dinlenmek için onun yatağına uzanıyorum geliyor o da yanıma yatıyor. Yatsa benimle bir şey değil ağlıyor yere inip onunla oyun oynamadığım için. Oyun kurmak için etkinlikler yapıyorum ağzına sokuyor. Parmak boyasını poşet dosyanın içine sürdüm (böyle bir etkinlik görmüştüm) benim parmağımı tutup üstünde gezdiriyor o yapmıyor. Her şeyi ağzına sokuyor.
Televizyon açınca izliyor bazen mecburen tuvalete vs giderken açıyorum ama sonra vicdan yapıyorum kendi kendime ben nasıl anneyi diye. Bir yandan sağlıklı beslemeye çalışıyorum, aman şunu yesin bunu yesin diye… Herkes nasıl yapıyor nasıl ilgileniyor böyle çocuğuyla her şeyiyle. Ben kocamla ilgilensem evle, evle ilgilensem kendimle, kendimle ilgilensem çocukla ilgilenemiyorum… bir beceriksiz ben miyim bu ülkede….
Yürümüş olsa diyorum alır parka çıkarıp yorulur eve gelir uyur ama yürümüyor. Her şeyi yapıyor koltuğa çıkıp iniyor, İlkadım bisikletine binip iniyor ama yürüme yok….
Çok konuştum biliyorum ama iyice psikolojim bozuldu çocuğum benden ayrılmıyor, en son bunalıp bağırıyorum, o korkuyor ben ağlıyorum…. Her gün aynı döngü…. Be yapayım nolur bir akıl verin ne etkinliği yapayım neler yapayım…. Şuan bile bunu yazarken dizimin dibinde ağlıyor kucağımda olmadığı için… nolur bir şeyler yazın geçiyor diyin nolur…..
Yapma dasmeer, şimdi aklındaki o düşünceyi sakince yere bırak ve uzaklaş
OffffsCok kolay bi seybuyuk 6 yasina, kucuk 4,5 yasina geldi; ben de bakirkoy’den bildiriyorum saka bir yana yardimci sart
Benimde aklımda var ama hemen geçiyor korkuyorumSize yardımcı olacak birisi yoksa, hele bir de pandemi şartlarında ben çok zorlandım. Çocuklar için de çok zor oldu ikisi de anne kuzusu, ikisine birden yetememe hissi. Annelik zaten hep bir acaba yanlış mıyım, eksik miyim sorgulaması iki katına çıkıyor. Büyük çocukta davranış geriliği oldu mesela bezi bırakmayı reddetme, illa annem yedirsin deme vs. Kardeşi kıskandığı için ben bebeğim demeler, oyuncak paylaşamama, kardeşi itip kakma. O nedenle kreşe yazdırdık alışma dönemindeyiz. Bence özbakımını yerine getirebildikten sonra olmalıymış, bez olayı, konuşma, kendi kendine yeme, giyinme olayı hallolmuş olsa daha kolay olurdu. Ben ikisi birden büyür demiştim ama çok sancılı oluyor, büyük büyümemek için direniyor
Aman geçsin gitsin, hiç o düşüncelerde kapmayınBenimde aklımda var ama hemen geçiyor korkuyorum
Ben bi an çok geç kaldık sandım vallaBenimde aklımda var ama hemen geçiyor korkuyorum
Sorma bana da öyle diyorlarAman geçsin gitsin, hiç o düşüncelerde kapmayın, ilerisi çok güzel olacakmış ama beraber oynayacaklarmış biz rahat edecekmişiz öyle diyorlar. Oyuncaklarla birbirlerinin kafalarını yarıp, gözlerini oymasınlar diye diken üzerinde oturup nasıl rahat edebileceksek