Öncelikle herkese merhabalar. Normalde forumu sık sık okusam da pek fazla yorum yapıp başlık açan biri değilim. Canım çok sıkkın, aklım çok karşılık ve en kötüsü de konumum gereği yapayalnızım. En sonunda aklıma buraya yazıp sizlerden fikir almak geldi, çünkü ciddi bir karar verme aşamasındayım ve tavsiyelerinize ihtiyacım var.
Biz 8 ay önce nişanlandık. Bazen birbirimizden uzaktık, özellikle sevgiliyken aylarca ayrı kaldığımız zamanlar oldu. Birlikte güzel günlerimiz de oldu, zor günlerimiz de, ama bir şekilde birbirimizi tamamladık, üstesinden geldik. Gelin görün ki ailesiyle yaşadığım problemler yüzünden ayrılık kararı verdim, fakat çok huzursuzum.
Öncelikle belirtmem gerekir ki ailesi sadece anne baba ve abladan ibaret değil. Bir sürü dayı, teyze, eşleri ve çocukları barındıran kocaman bir ailesi var. Beraber çalışıp beraber vakit geçiriyorlar. Başlarda bu insana çok güzel, çok sıcak, sevimli geliyor ama bir yerden bir pürüz çıkınca bir daha eskisi gibi tatlı, sevimli olmuyor hiçbirşey.
Geçtiğimiz yaz annem, anneannem, teyzem, teyzemin kızı ve ben, tabiri caizse ailece kadın kadına birkaç gün butik otel ayarlayıp kendimize küçük bir tatil ayarladık. Annem tatilde sıkılabileceğimi düşünüp bir jest yaptı ve nişanlım ile annesini de davet etti. Nişanlımın yengesi ve onun kızları hiçbir davet almadan, sormadan, düşüncesizce biz de gelicez dediler ve dedikleri gibi de oldu, birşey diyemedik. Tatilden önce çok uzun süre, ardarda birçok kötü olay yaşadığım için bu tatil benim için çok anlamlıydı, nişanlımla beraber çevre tatil beldelerine gider başbaşa günübirlik zaman geçiririz diye planlar yapmıştım, bir anda kendimi ve ailemi onların bitmek tükenmek bilmeyen şımarıklıklarına tahammül etmeye çabalarken buldum. Daha tatil yolunda başladı problemler. İnternette ayarladığımız otel araştırılmış, beğenmek bir yana dursun, dalga geçilmiş, ve tüm bunlar utanmadan çekinmeden benim yanımda gülerek anlatılabiliyor, 'çeyrek pansiyon bile değil' gibi bir tabirle dalga geçiliyor. Bir daha söylemek isterim ki biz bu insanları hiçbirşekilde davet etmedik, kendileri istedikleri için geldiler. İlk günler ya sabır çekerek geçti. Akşam yemeğini beğenmeyip sofradan kalkıp 20 metre ötede başka bir masada kendi içlerinde oturmalar, sineği böceği bahane ederek ne zaman hepberaber bir araya gelsek nişanlım ve annesini de çağırarak başka bir yere geçmeler. Ne olur bana söyleyin, beraber zaman geçirilsin diye ayarlanmış bir tatilde olacak şey mi? Sanki oraya gelmelerinin tek amacı bizim bir arada zaman geçirmemizi engellemekmiş gibi, her anımız böyle aynı yerde 20 metre uzaklıkta geçti. Bir kuzen düşünün ki ben nişanlımla iskelede başbaşa sohbet ediyorum diye odasına gidip hüngür hüngür ağlayan, ben arabada ön koltuğu nezaketen nişanlımın annesine bırakırken koşturarak 'ben oturucam öne ben' diye bağırışan.. Yahu ben nişanlımın yanına oturmazken, sana mı kalmış? Bir düğünde veya özel günde oyun oynanır halay çekilir, gelir nişanlımla benim arama girer, garip garip mimikler, bakışlar, tatilin en son günü durduk yerde bana seslenip hareket çekince bende son damla taştı. Çok büyük bir kavga ettik, nişanlım tüm olanlara ses çıkarmak yerine sadece bana 'sana hak veriyorum ama boşver' dediği için, kısacası pasif duruşu sebebiyle ayrılma noktasına geldik. Kayınvalidemin de benim herşeyi çok abarttığımı, alttan almam gerektiğini söyleyip bana kızması da tuzu biberi oldu. Neticede onlar kuzenmiş, kızın davranışları anormal değilmiş, onlar kardeşmiş, en komiği de 21 yaşındaki kız 'çocuk' muş.
Bir şekilde o tatilin sonunda biz ayrılmadık, nişanlımın annesiyle olan sorunlarımız tamamen unutuldu, hatta Allah biliyor, hakkını vermek gerek bana kendi kızına verdiği kıymeti veriyor, ben de onlara saygıda kusur etmemek için elimden gelen özeni gösteriyorum, çok da seviyorum annesini babasını bu bir gerçek, gerçekten çok iyi insanlar.
Biz ailemizden uzakta yaşadığımız için ben uzunca bir süredir bu yenge ve kuzenler üçlüsünü hatırlamaz olmuştum, çok mutluydum. Bugün öğrendim ki yine aileme bir terbiyesizlik yapılmış ve artık buna daha fazla tahammül edebileceğimi sanmıyorum. Nişanlımın ablası önce kızının doğumgünü için düzenlediği partiye annemi davet etmiş, bir hafta sonra da arayıp 'daha bir araya gelmeye hazır değilsiniz galiba, en iyisi sen gelme, gelip de üzülme' gibi bir bahaneyle davetini geri çekmiş. Yani nazikçe 'seni orda istemediler' diyor.. Nişanlıma bu konuyu sorduğumda 'eh dayım tatil olaylarını duymuş, biliyorsun sinirli bir insan' dedi. Bu demektir ki dayısı tek bir sözle 'onu çağırmayın gelmesin' diyebiliyor. Aynı dayı bizim tatilimize tek bir 'siz de gidin' sözüyle ailesini yollayan dayı.
Yazdıkça deliriyorum, ne dayıymış, ne kıymetli yengesi ve kuzenleri varmış.. Kıymet verme demiyorum, ama benim ve ailemin sürekli ezilmesi reva mı? Çok düşündüm ve bu şekilde devam edemeyeceğime karar verdim. Beni ve ailemi her fırsatta ezdiren, konu kendi ailesi olunca ağzını açmayan bir insanla hayat geçer mi? Ben daha annemin babamın hatası olduğunu düşününce yüzlerine açık açık bence sen bu konuda hatalısın diyen insanım, allahaşkına elalemin insanını devamlı alttan alma işine daha ne kadar devam edebilirim? İnanın daha söylenen bir sürü absürd laflar var ama hepsini yazmaya kalksam günlerce yazmam gerek. İçinizde gerçekten abarttığımı, yapılan herşeyi sineye çekmemi düşünen var mı diye merak ediyorum çünkü nişanlım da dahil olmak üzere tüm ailesi alttan almam gerektiğini düşünüyor, kendimi iğrenç sorun çıkaran bir insan gibi hissetmeye başladım. Akrabalarınızı uyarmak yerine bizim sürekli sineye çekmemiz neden diyorum, aile bağlarının çok önemli olduğunu söylüyor nişanlım sadece. Onlar aile de biz neyiz, ona hala anlam veremedim. Onlarla konuşmamak adına benim üzülmemi, sinirlenmemi, ağlamamı izleyip sadece 'haklısın' diyen bir nişanlı.. Ben çok agresifmişim, ortada büyük birşey yokmuş, yani kısaca diyor ki 'ne var canım boşver alttan al'. Yine, yine ve yine.. Sonu gelmeyen alttan almalar..
Aranızda buna benzer sorunlar yaşayanlar muhakkak vardır. Fikirlerinizi almak istedim. Nişanlımı seviyorum ama beni korucabilecek, kimseye ezdirmeyecek, arkamda durabilecek biri olduğu inancını kaybettim. Bu da beni ondan soğutuyor günden güne. Çünkü biliyorum ki eğer bir gün benim ailemden herhangi biri nişanlımı veya ailesini üzecek bir davranışta bulunsa onu en önce ben korur ben savunurum. Ne yazık ki bunu ondan göremiyorum.. Pişman olur muyum bilmiyorum, ama gelecekte yaşayacağım problemler beni bu noktaya getirdi çünkü biliyorum ne ilk ne son olacak, ve benim bu insanlara tahammül edecek mecalim yok.
Çok uzun oldu biliyorum ama sonuna kadar okuduysanız çok teşekkür ederim. Ne yapmam gerektiğine dair tavsiyelerinizi bekliyorum. Bu arada ailem ayrılık kararıma saygı duyduklarını, ben ne karar verirsem vereyim ona güvendiklerini söylediler. Bu sebeple şu an sanki incecik görünmez bir çizginin üzerindeyim. Değişir düzelir deyip devam mı etmeli yoksa bu şekilde olmuyor deyip son mu vermeli?
Şimdiden tavsiyeleriniz için çok teşekkür ederim.