Bir kere kıskançlığımla ilgili konu açmıştım , artık onu aşmaya başlamıştım en azından kıskandığımı belli etmiyordum . Nişanlım sevgili iken kapıdan ayrılmayan ayrıldığımız da ağlayan kendini mahveden biriydi .Bende dünyada ondan başka sadık erkek yok düşüncesiyle ( o böyle konuşarak hissetmemi sağlıyor ,psikolojik baskı altına alıyor pişman olacaksın ben gibisini bulamazsın vs. ) nisanlandik at koşturur gibi . 4 yıldır sevgiliydik . yaşım 20 . başka memleketli o yüzden akrabalarım hep karşı çıktı dedikodu yaptı ama aşırı . annem ve babam bana destek oldu abimlerde. Nisani takdik 4 ay oluyor neredeyse . şimdi en ufak şey için 3 gün konuşmuyor benimle üstelik onların iş yerinde calisiyorum . bana ceza veriyor güya konuşmayarak . başka kız yok eminim hep birlikteyiz . sadiktirda ama kavgalarımız çok arttı herkese melek bana böyle bende çok yoruldum evlenince de böyle devam ederse yapamam düşüncesiyle anneme anlattım . annemde hayır dedi bukadarı fazla . sürekli ayrılıp barisiyor yarın bi gün evlenince de aynısını yaparsa dedi ve ben senin arkandayim kizim küçük yaşta evliliği yüklendi hayatını yasa 25 yaşlarına kadar olgunlaşana kadar dedi evlilik zor dedi . ve ben oyuncu olacaktim onun için başlamadan bitirdim tam fırsatlar elimin altında olduğu dakikada söz nişan yaptik . benim gibi biri çıkmaz asla karşına ben aldatmam ben durustum etrafta benim gibi si yok gibi ve daha bir çok şeylerle geldi hep bana . bende sonuçta etraftalilerden farklı davranıyordum nisanli insanlarin davranışi işte . tabiki yalnız insanla nişanlı insan arasında fark olacaktır daha dikkatli olacaktır ama o bunu dünyada sadece kendi yapiyo gibi görüyor . tam anlatabildim mi bilmiyorum ama lütfen bana fikir verir misiniz nasıl bir yol izlemeliyim . yanlış bir şey yazdiysam affedin su anda şaşkınlık içerisindeyim